Co jest dla nas pierwsze? Odpowiedź na to pytanie oczyszcza nasz umysł, upraszcza nasz harmonogram oraz oszczędza czas i energię. Daje nam możliwość robienia tego, co jest dla nas naprawdę cenne.
Tatiana ma 38 lat. Ma męża, dwoje dzieci i jasny plan zajęć od porannego budzika po wieczorne lekcje. „Nie mam na co narzekać”, zastanawia się, „ale często czuję się zmęczona, zirytowana i jakoś pusta. Wydaje się, że brakuje czegoś ważnego, ale nie rozumiem, co to jest.”
Wiele kobiet i mężczyzn żyje wbrew swojej woli na autopilocie, skonfigurowanym i zaprogramowanym dla nich przez innych. Czasami dzieje się tak dlatego, że powiedzieli sobie „nie”, ale najczęściej dlatego, że nie odważyli się powiedzieć „tak”.
Nasze życie osobiste nie jest wyjątkiem: z biegiem czasu to, po co weszliśmy w związek, nadpisuje codzienność — codzienne zadania i drobne konflikty, więc stajemy przed koniecznością zmiany czegoś w relacjach z najbliższymi. Jeśli tego nie robimy i nadal poruszamy się „na kciuku”, tracimy siłę i zainteresowanie życiem. Z czasem stan ten może przerodzić się w depresję.
Czas być amatorem
„Klienci z podobnym problemem coraz częściej przychodzą do mnie” – mówi psycholog medyczny Siergiej Malyukov. — A potem, na początek, proponuję zdecydować: co tak naprawdę Ci się podoba? Następnie dowiedz się, jak pojawia się to uczucie, dlaczego w tej chwili. Może jest to realizacja jakiejś twojej cechy lub cechy. I po prostu mogą być nitką, która przywróci smak życia. Miło by było przypomnieć sobie w tych okresach, kiedy wszystko było w porządku i zrozumieć, jakie zajęcia, jakie związki zajmowały większość mojego życia. Zadaj sobie pytanie, dlaczego to było ważne.»
Możesz pójść w odwrotną stronę: wyizoluj te czynności i związki, które powodują depresję, nudę, niezadowolenie i spróbuj dowiedzieć się, co jest z nimi nie tak. Ale ta droga, zdaniem psychologa, jest trudniejsza.
Tatiana zwróciła się do psychoterapeuty i poprosił ją, by przypomniała sobie, co kochała w dzieciństwie. „Na początku nic nie przyszło mi do głowy, ale potem zdałem sobie sprawę: poszedłem do pracowni artystycznej! Lubiłem rysować, ale nie starczyło czasu, porzuciłem tę czynność i zupełnie o niej zapomniałem. Po rozmowie postanowiła ją wznowić. Po znalezieniu czasu na szkołę artystyczną dla dorosłych Tatiana ze zdziwieniem rozumie, że przez cały ten czas brakowało jej kreatywności.
Kiedy zbyt dobrze znamy zasady i przepisy i działamy na autopilocie, tracimy poczucie nowości, zaskoczenia i ekscytacji.
Czasami przez lata ignorujemy nasze potrzeby. Hobby czasami wydaje się nieistotne w porównaniu z pracą lub obowiązkami rodzinnymi. Są inne powody, dla których rezygnujemy z czynności, które kiedyś były dla nas ważne.
„Przestają się podobać, gdy stają się rutyną, a pierwotny pomysł jest zamazany, ze względu na to, że w ogóle zaczęliśmy to robić” – wyjaśnia Siergiej Malyukov. — Jeśli mówimy o hobby lub pracy, to może to mieć miejsce wtedy, gdy naciska nas zbyt wiele pomysłów, jak zrobić to dobrze. Na przykład pomysły, których potrzebujesz, aby osiągnąć określony sukces w określonym terminie, użyj określonych technik, porównaj się z innymi. Takie „zewnętrzne” instalacje z czasem przesłaniają istotę naszej działalności.
Nadmierny profesjonalizm również może prowadzić do tego rezultatu: gdy zbyt dobrze znamy zasady i normy i działamy na autopilocie, tracimy poczucie nowości, zaskoczenia i ekscytacji. Skąd się bierze zainteresowanie i radość? Wyjściem jest nauczenie się nowych rzeczy, próba zrobienia czegoś innego lub w inny sposób. Pamiętaj, co to znaczy być amatorem. I znowu pozwól sobie na pomyłkę.
Nie wszystko jest pod kontrolą
„Nie wiem, czego chcę, nie czuję, że to dla mnie dobre”… Taki stan może być wynikiem silnego zmęczenia, wyczerpania. Wtedy potrzebujemy przemyślanego i pełnego odpoczynku. Ale czasami nieznajomość swoich priorytetów jest w rzeczywistości odrzuceniem, za którym kryje się nieświadomy strach przed porażką. Jej korzenie sięgają dzieciństwa, kiedy surowi rodzice domagali się pilnego rozwiązania zadań postawionych przed pierwszą piątką.
Jedyną możliwą formą biernego protestu przeciwko bezkompromisowym postawom rodzicielskim jest decyzja o niedecydowaniu i niewybieraniu. Ponadto, odmawiając podkreślania, utrzymujemy iluzję wszechmocy i kontroli nad sytuacją. Jeśli nie wybierzemy, nie doświadczymy porażki.
Musimy uznać nasze prawo do popełniania błędów i bycia niedoskonałymi. Wtedy porażka nie będzie już przerażającą oznaką porażki.
Ale taka nieświadomość wiąże się z utknięciem w kompleksie wiecznej młodości (puer aeternus) i jest obarczona zatrzymaniem na ścieżce rozwoju osobistego. Jak pisał Jung, jeśli nie jesteśmy świadomi wewnętrznej treści naszej psychiki, zaczyna ona na nas wpływać z zewnątrz i staje się naszym przeznaczeniem. Innymi słowy, życie raz po raz „rzuci” nas w powtarzające się sytuacje, które wymagają możliwości wyboru — dopóki nie weźmiemy za to odpowiedzialności.
Aby tak się stało, musimy uznać nasze prawo do bycia złym i niedoskonałym. Wtedy niepowodzenia przestaną być przerażającym znakiem porażki i staną się tylko częścią ruchu na drodze, którą obiera dla nas nie społeczeństwo, nie nowoczesność, ani nawet bliscy, ale tylko my sami.
„Możemy określić, co jest dla nas naprawdę ważne, śledząc, ile działań zainwestowanych w tę lub inną aktywność daje energię i zasoby”, mówi psycholog analityczny Elena Arie. „A te ostatnie z kolei pozwalają skuteczniej przetwarzać lęk, wstyd, poczucie winy i inne uczucia, które przeszkadzają w koncentracji na osiąganiu celów”. Wiedząc, co jest dla nas ważne, zrozumiemy, jaka jest nasza siła.