„Nie tylko zmęczony”: rozpoznawanie i przezwyciężanie depresji poporodowej

Jak się dowiedzieć, czy ci się to zdarzyło: objawy depresji poporodowej?

Podejrzewałam depresję poporodową około tygodnia po porodzie. Później zdałem sobie sprawę, że mam około 80% objawów, które idealnie pasują do klasycznego obrazu klinicznego zaburzenia. Typowe objawy depresji poporodowej to obniżony nastrój, obsesyjne poczucie, że jesteś złym rodzicem, zaburzenia snu i apetytu oraz zmniejszona uwaga. Wiele kobiet z tą diagnozą ma sprzeczne myśli o skrzywdzeniu dziecka (kontrast odnosi się do myśli obsesyjnych, które są drastycznie różne od tego, czego dana osoba świadomie pragnie. — ok. wyd. naukowe).

Jeśli depresji nie zaostrza psychoza, kobieta nie ulega im, ale matki z ciężką postacią zaburzenia, którym towarzyszą myśli samobójcze, mogą nawet zabić swoje dziecko. I nie z powodu złości, ale z chęci ułatwienia mu życia ze złym rodzicem. „Byłam jak warzywo, mogłam leżeć w łóżku cały dzień” — mówi 20-letnia Margarita. — Najgorsze było zrozumienie, że nic nie da się przewinąć. Dziecko jest wieczne i myślałam, że moje życie już nie należy do mnie. Ciąża była dla Margarity zaskoczeniem, sytuację komplikowały trudne relacje z mężem i trudna sytuacja finansowa.

„Ciąża była łatwa, bez zatrucia, groźby poronienia, obrzęków i nadwagi. <...> A kiedy dziecko miało dwa miesiące, zacząłem pisać do moich przyjaciół, że moje życie stało się piekłem. Cały czas płakałam” — mówi 24-letnia Marina. — Potem zacząłem mieć ataki agresji: załamałem się na matkę. Chciałam być uratowana od macierzyństwa i dzielić ze mną trudy i trudności. Kiedy dziecko miało pięć miesięcy, wszystko było dla mnie trudne: chodzenie, chodzenie gdzieś, chodzenie na basen. Marina zawsze marzyła o dziecku; depresja, która jej się przydarzyła, była dla niej nieoczekiwana.

„Moje życie, które budowałem cegła po cegle dokładnie tak, jak mi się podobało, nagle upadło” – to słowa 31-letniej Sofii. „Wszystko poszło nie tak, nic mi się nie udało. I nie widziałem żadnych perspektyw. Chciałem tylko spać i płakać.»

Sophię wspierali krewni i przyjaciele, jej mąż pomagał przy dziecku, ale ona i tak nie radziła sobie z depresją bez pomocy medycznej. Często poporodowe zaburzenia zdrowia psychicznego pozostają niezdiagnozowane, ponieważ ich najczęstsze objawy (takie jak zmęczenie i bezsenność) wydają się być częścią macierzyństwa lub są związane z płciowym stereotypem macierzyństwa.

"Czego oczekiwałeś? Oczywiście matki nie śpią w nocy!”, „Myślałeś, że to były wakacje?”, „Oczywiście, dzieci są trudne, postanowiłam zostać matką — bądź cierpliwa!” Wszystko to można usłyszeć od krewnych, lekarzy, a czasem od płatnych specjalistów, takich jak konsultanci od karmienia piersią.

Poniżej wymieniłam typowe objawy depresji poporodowej. Lista jest oparta na danych ICD 10 dotyczących depresji, ale uzupełniłam ją o opis moich własnych odczuć.

• Uczucia smutku/pustki/szoku. I nie ogranicza się do poczucia, że ​​macierzyństwo jest trudne. Najczęściej tym myślom towarzyszy przekonanie, że nie poradzisz sobie z nowym stanem rzeczy.
• Płaczliwość bez wyraźnego powodu.
• Zmęczenie i brak energii, które nie są uzupełniane, nawet jeśli udało Ci się spać przez długi czas.
• Niemożność cieszenia się tym, co kiedyś było radością — masażem, gorącą kąpielą, dobrym filmem, cichą rozmową przy świecach czy długo wyczekiwanym spotkaniem z przyjacielem (lista nie ma końca).
• Trudności z koncentracją, zapamiętywaniem, podejmowaniem decyzji. Nie mogę się skoncentrować, słowa nie przychodzą mi do głowy, gdy chcesz coś powiedzieć. Nie pamiętasz, co planowałeś zrobić, w twojej głowie jest ciągła mgła.
• Wina. Myślisz, że powinnaś być lepsza w macierzyństwie niż jesteś. Myślisz, że Twoje dziecko zasługuje na więcej. Zastanawiasz się, czy rozumie powagę twojego stanu i czuje, że nie doświadczasz radości przebywania z nim.

• Niepokój lub nadmierny niepokój. Staje się to doświadczenie drugoplanowe, z którego ani środki uspokajające, ani zabiegi relaksacyjne nie zwalniają całkowicie. Ktoś w tym okresie boi się konkretnych rzeczy: śmierci bliskich, pogrzebów, strasznych wypadków; inni doświadczają nierozsądnego horroru.
• Smutek, drażliwość, uczucie złości lub wściekłości. Dziecko, mąż, krewni, przyjaciele, każdy może rozwścieczyć. Nieumyta patelnia może wywołać wściekły napad złości.
• Niechęć do spotykania się z rodziną i przyjaciółmi. Nietowarzyskość może nie podobać się Tobie i Twoim bliskim, ale nic nie można na to poradzić.
• Trudności w nawiązaniu emocjonalnej więzi z dzieckiem. Wydaje ci się, że jesteś bardzo daleko od dziecka. Być może myślisz, że potrzebuje innej matki. Trudno ci dostroić się do dziecka, komunikacja z nim nie sprawia ci żadnej przyjemności, a wręcz przeciwnie, pogarsza stan i zaostrza poczucie winy. Czasami możesz pomyśleć, że nie kochasz swojego dziecka.
• Wątpliwości co do ich zdolności do opieki nad dzieckiem. Myślisz, że robisz wszystko źle, że płacze, bo nie dotykasz go właściwie i nie rozumiesz jego potrzeb.
• Ciągła senność lub odwrotnie, niemożność spania, nawet gdy dziecko śpi. Mogą wystąpić inne zaburzenia snu: na przykład budzisz się w nocy i nie możesz ponownie zasnąć, nawet jeśli jesteś bardzo zmęczony. Tak czy inaczej, twój sen jest absolutnie okropny — i wydaje się, że dzieje się tak nie tylko dlatego, że masz dziecko, które w nocy krzyczy.
• Zaburzenia apetytu: albo doświadczasz ciągłego głodu, albo nie możesz wcisnąć w siebie nawet niewielkiej ilości jedzenia.

• Całkowity brak zainteresowania seksem.
• Ból głowy i mięśni.
• Poczucie beznadziejności. Wydaje się, że ten stan nigdy nie minie. Straszna obawa, że ​​te trudne doświadczenia będą z tobą na zawsze.
• Myśli o zranieniu siebie i/lub dziecka. Twój stan staje się tak nie do zniesienia, że ​​świadomość zaczyna szukać wyjścia, czasem najbardziej radykalnego. Często stosunek do takich myśli jest krytyczny, ale samo ich pojawienie się jest bardzo trudne do zniesienia.
• Myśli, że lepiej umrzeć niż dalej doświadczać tych wszystkich uczuć.

Pamiętaj: jeśli masz myśli samobójcze, pilnie potrzebujesz pomocy. Każdy rodzic może doświadczyć jednego lub dwóch symptomów z powyższej listy, ale po nich zwykle następują chwile dobrego samopoczucia i optymizmu. Ci, którzy cierpią na depresję poporodową, często stwierdzają większość objawów, a czasem wszystkie na raz i nie ustępują tygodniami.

Jeśli zauważysz w sobie cztery lub więcej objawów z listy i zdasz sobie sprawę, że mieszkasz z nimi dłużej niż dwa tygodnie, jest to okazja, aby zwrócić się o pomoc do lekarza. Pamiętaj, że diagnozę depresji poporodowej może postawić tylko specjalista, a nie ta książka.

Jak ocenić siebie: Skala oceny depresji poporodowej w Edynburgu

Aby zbadać depresję poporodową, szkoccy psycholodzy JL Cox, JM Holden i R. Sagowski opracowali w 1987 r. tak zwaną Edynburską Skalę Depresji Poporodowej.

To jest dziesięciopunktowy kwestionariusz. Aby przetestować siebie, podkreśl odpowiedź, która najbardziej pasuje do tego, jak się czułeś w ciągu ostatnich siedmiu dni (ważne: NIE, jak czujesz się dzisiaj).

1. Udało mi się śmiać i zobaczyć zabawną stronę życia:

• Tak często jak zwykle (0 punktów)
• Nieco mniej niż zwykle (1 punkt)
• Zdecydowanie mniej niż zwykle (2 punkty)
• Wcale (3 punkty)

2. Z przyjemnością patrzyłem w przyszłość:

• W takim samym stopniu jak zwykle (0 punktów)
• Mniej niż zwykle (1 punkt)
• Zdecydowanie mniej niż zwykle (2 punkty)
• Prawie nigdy (3 punkty)

3. Nierozsądnie obwiniałem się, gdy coś poszło nie tak:

• Tak, w większości przypadków (3 punkty)
• Tak, czasami (2 punkty)
• Niezbyt często (1 punkt)
• Prawie nigdy (0 punkty)

4. Byłem niespokojny i zmartwiony bez wyraźnego powodu:

• Prawie nigdy (0 punkty)
• Bardzo rzadko (1 punkt)
• Tak, czasami (2 punkty)
• Tak, bardzo często (3 punkty)

5. Poczułem strach i panikę bez wyraźnego powodu:

• Tak, dość często (3 punkty)
• Tak, czasami (2 punkty)
• Nie, nie często (1 punkt)
• Prawie nigdy (0 punkty)

6. Nie radziłem sobie z wieloma rzeczami:

• Tak, w większości przypadków w ogóle nie dałem rady (3 punkty)
• Tak, czasami nie radziłem sobie tak dobrze, jak zwykle (2 punkty)
• Nie, przez większość czasu radziłem sobie całkiem nieźle (1 punkt)
• Nie, tak samo dobrze jak zawsze (0 punktów)

7. Byłem tak nieszczęśliwy, że nie mogłem dobrze spać:

• Tak, w większości przypadków (3 punkty)
• Tak, czasami (2 punkty)
• Niezbyt często (1 punkt)
• Wcale (0 punkty)

8. Czułem się smutny i nieszczęśliwy:

• Tak, przez większość czasu (3 punkty)
• Tak, dość często (2 punkty)
• Niezbyt często (1 punkt)
• Wcale (0 punkty)

9. Byłem tak nieszczęśliwy, że płakałem:

• Tak, przez większość czasu (3 punkty)
• Tak, dość często (2 punkty)
• Tylko czasami (1 punkt)
• Nie, nigdy (0 punktów)

10. Przyszła mi do głowy myśl, żeby się zranić:

• Tak, dość często (3 punkty)
• Czasami (2 punkty)
• Prawie nigdy (1 punkt)
• Nigdy (0 punktów)

Wynik

0-8 punktów: małe prawdopodobieństwo depresji.

8-12 punktów: najprawdopodobniej masz do czynienia z baby blues.

13-14 punktów: możliwość wystąpienia depresji poporodowej, należy podjąć środki zapobiegawcze.

15 punktów lub więcej: wysokie prawdopodobieństwo klinicznej depresji.