«Zakochane pary»: jakie ryzyko na nich czeka?

„Cały wolny czas spędzamy razem, zawsze razem odwiedzamy przyjaciół i znajomych, wyjeżdżamy na wakacje tylko we dwoje” – mówi 26-letnia Katerina.

„Nie istnieję bez Ciebie” to motto nierozłącznych par. Maria i Jegor pracują razem. „Są jak jeden organizm — kochają to samo, ubierają się w tę samą kolorystykę, a nawet kończą nawzajem swoje frazy” — mówi psychoanalityk Saverio Tomasella, autor książki The Merge Relationship.

Ogólne doświadczenie, strach i przyzwyczajenie

Psychoanalityk uważa, że ​​nierozłączne pary można podzielić na trzy typy.

Pierwszy typ — są to relacje, które powstały bardzo wcześnie, kiedy partnerzy jeszcze przeżywali ich formację. Mogli być przyjaciółmi ze szkoły, może nawet ze szkoły podstawowej. Doświadczenie wspólnego dorastania cementuje ich związek — w każdym okresie życia widzieli się obok siebie, jak odbicie w lustrze.

Drugi typ — gdy jeden z partnerów, a być może obaj, nie mogą znieść samotności. Jeśli jego wybranka zdecyduje się spędzić wieczór osobno, czuje się opuszczony i niepotrzebny. Potrzeba zlania się z takimi ludźmi jest motywowana obawą, że zostaną sami. Takie relacje najczęściej odradzają się, stają się współzależne.

Trzeci typ — tych, którzy dorastali w rodzinie, w której związek był właśnie taki. Ci ludzie po prostu podążają za wzorcem, który zawsze był przed ich oczami.

Krucha sielanka

Same w sobie relacje, w których życia partnerów są ściśle powiązane, nie mogą być nazwane toksycznymi. Jak ze wszystkim innym, jest to kwestia umiaru.

„W niektórych przypadkach gołąbki nadal zachowują pewną autonomię, a to nie stanowi problemu” – mówi Saverio Tomasella. — W innych fuzja staje się zupełna: jedno bez drugiego czuje się ułomne, gorsze. Jest tylko «my», nie «ja». W tym drugim przypadku w związku często pojawia się niepokój, partnerzy mogą być zazdrośni i próbować siebie kontrolować.

Kiedy granice osobiste zacierają się, przestajemy oddzielać się od drugiej osoby. Dochodzi do tego, że najmniejsze nieporozumienie postrzegamy jako zagrożenie dla dobrego samopoczucia. Lub odwrotnie, rozpuszczając się w innym, przestajemy słuchać siebie iw efekcie — w przypadku przerwy — przeżywamy ostry kryzys osobisty.

„Uzależnienie emocjonalne jest niebezpieczne, ponieważ pociąga za sobą uzależnienie intelektualne, a nawet ekonomiczne” – wyjaśnia ekspert. „Jeden z partnerów często żyje jak dla dwojga, podczas gdy drugi pozostaje niedojrzały i niezdolny do podejmowania samodzielnych decyzji”.

Relacje zależne najczęściej rozwijają się między osobami, które w dzieciństwie nie miały bezpiecznej, opartej na zaufaniu relacji z rodzicami. „Ta już patologiczna potrzeba drugiego człowieka staje się sposobem – niestety, bezskutecznie – na wypełnienie emocjonalnej pustki” – wyjaśnia Saverio Tomasella.

Od zbiegu do cierpienia

Zależność przejawia się w różnych sygnałach. Może to być lęk nawet z powodu krótkotrwałego rozstania z partnerem, chęci podążania za każdym jego krokiem, by wiedzieć, co robi w danym momencie.

Kolejnym znakiem jest samo zamknięcie pary. Partnerzy zmniejszają liczbę kontaktów, nawiązują mniej znajomości, odgradzają się od świata niewidzialną ścianą. Wszyscy, którzy pozwalają sobie wątpić w swój wybór, stają się wrogami i zostają odcięci. Taka izolacja może nawet prowadzić do konfliktów i zerwania relacji z krewnymi i przyjaciółmi.

Jeśli zaobserwujesz te objawy w swoim związku, warto jak najszybciej skonsultować się z terapeutą.

„Kiedy zależność staje się oczywista, miłość przeradza się w cierpienie, ale nawet myśl o zerwaniu wydaje się nieprawdopodobna dla partnerów” – komentuje Saverio Tomasella. — Aby obiektywnie spojrzeć na sytuację, partnerzy muszą przede wszystkim realizować się jako jednostki, nauczyć się wsłuchiwać w ich pragnienia i potrzeby. Być może zdecydują się pozostać razem — ale na nowych warunkach, uwzględniających osobiste interesy każdego z nich.