Trudne decyzje: gdy ukochana osoba jest chora psychicznie

W obliczu choroby psychicznej ukochanej osoby nie należy zapominać, że nie jest za to winny, że ma gorzej niż ty. Uświadom sobie, że za zmianami w osobowości zawsze kryje się ta, którą kochasz. Co robić? Wspieraj go i szukaj sposobów na złagodzenie jego stanu.

Musisz odpowiedzieć na dwa główne pytania: jak zrozumieć i zaakceptować chorobę oraz jak pomóc, jeśli ukochana osoba z powodu wstydu, poczucia winy lub swojego stanu nie może sobie pomóc. Należy pamiętać, że rodzina i przyjaciele są najważniejszym zasobem, który wraz z lekami i terapią pomaga skutecznie radzić sobie z chorobami psychicznymi.

Aby rozpocząć, postępuj zgodnie z czterema prostymi zasadami:

• Nie przechodź przez to sam. Istnieją specjaliści i organizacje, które mogą zapewnić wsparcie i informacje.
• Nie wdawaj się w konflikt. Są narzędzia, które działają lepiej.
• Zapamiętaj zasady komunikacji z pacjentem i przestrzegaj ich.
• Zaakceptuj, że będziesz miał maraton, a nie sprint. Dlatego nawet jeśli nie ma jeszcze efektu, nie poddawaj się.

Dlaczego ludzie chorzy psychicznie zachowują się w ten sposób?

„Kiedy miałam 14 lat, moja babcia zdecydowała, że ​​mój ojciec jest posłańcem szatana i chciałam go uwieść. Bała się zostawić mnie samą z nim, żebyśmy nie weszli w intymny związek – wspomina 60-letnia Ludmiła. – Obwiniałam się za jej zachowanie, wydawało mi się, że naprawdę robię coś złego. Dopiero z wiekiem zdałem sobie sprawę, że to choroba jest winna, że ​​moja babcia cierpiała jeszcze bardziej niż mój ojciec i ja.

Choroba psychiczna bliskiej osoby staje się trudnym testem dla całej rodziny. Zdarza się, że chory zachowuje się zupełnie bezsensownie, a nawet przerażająco. Łatwo uwierzyć, że robi to celowo, na złość. Ale w rzeczywistości takie zachowanie jest objawem choroby, mówi psychoterapeuta Imi Lo.

Wiele chorób psychicznych, takich jak choroba afektywna dwubiegunowa, schizofrenia, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne sprawia, że ​​ludzie czują i robią rzeczy, których nie chcą. Zwykle takie choroby są spowodowane genetyką, ale wpływają również inne czynniki, takie jak stres lub przemoc. Pokusa jest wielka, by zacząć obwiniać i potępiać takich ludzi. Ale potępienie, aw konsekwencji poczucie wstydu, skłaniają ich do ukrywania cierpienia, a nie szukania pomocy, której potrzebują.

Pacjenci wstydzą się swojej choroby, nie chcą, aby inni o niej wiedzieli. Dlatego najlepszym sposobem leczenia jest współczucie i zachęcanie do szukania pomocy.

Jak z tym żyć?

Potrzebna jest empatia i wsparcie, ale czasami bardzo trudno jest żyć z chorym. Nie jest winien swojej choroby, ale jest odpowiedzialny za szukanie pomocy i ścisłe przestrzeganie zaleceń oraz osiągnięcie remisji.

„Możesz szukać wsparcia psychologicznego w grupach osób, których bliscy również są chorzy, lub poprosić o pomoc profesjonalnego psychologa lub psychoterapeutę. Niektóre organizacje prowadzą wykłady i terapię grupową, które mogą być ogromną pomocą w walce o zdrowie bliskiej osoby. Tam pomogą Ci nie rozpaczać i szukać sposobów na pomoc – radzi Imi Lo.

Będziesz musiał zdecydować, jaki jest twój limit i ponownie rozważyć swoją rolę w życiu ukochanej osoby, aby zachować własne zdrowie psychiczne.

Jak możesz pomóc?

Najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, to znaleźć psychiatrę, który ma doświadczenie w leczeniu choroby, na którą cierpi Twoja ukochana osoba. Wiele osób twierdzi, że jest w stanie pracować z każdą chorobą, ale tak nie jest. Upewnij się, że psychiatra lub psychoterapeuta ma wystarczające doświadczenie w Twoim konkretnym problemie.

Co zrobić, jeśli ukochana osoba odmawia pomocy?

„Moja ciotka myślała, że ​​my i lekarze próbowaliśmy ją otruć, okaleczyć lub skrzywdzić” – mówi 40-letni Aleksander. „Z tego powodu odmówiła leczenia nie tylko z powodu schizofrenii, ale także innych chorób”.

Jest na ten temat trafny żart: ilu psychoterapeutów potrzeba, aby wymienić żarówkę? Jeden, ale żarówka musi chcieć zmienić. Możemy wesprzeć człowieka w walce z chorobą, pomóc znaleźć lekarza, być w trakcie terapii, ale on sam musi chcieć być leczony. Nie ma sensu zmuszać go do zrozumienia przyczyn choroby, do brania tabletek czy chodzenia na sesje terapeutyczne.

Ludzie zawsze starają się robić to, co sami uważają za słuszne, a opieranie się naciskom jest całkiem normalne. Sam możesz decydować o tym, na co jesteś gotowy, a co znieść. Jeśli twój przyjaciel lub krewny stanowi zagrożenie dla siebie lub innych, najlepiej będzie wynająć specjalistę, który się nim zaopiekuje lub skontaktować się z placówką medyczną. Może ci pomóc, a nawet uratować życie.

Niektórzy pacjenci opuszczają klinikę i przestają brać leki, ponieważ przytępia to ich zmysły i uniemożliwia jasne myślenie. Tak, to prawda, ale pozytywne działanie leków jest znacznie większe niż skutki uboczne.

„Zdarza się, że pacjenci przestają chodzić na wizyty u lekarza i w końcu wracają tam, gdzie zaczęli. Czasami są wielokrotnie hospitalizowani – nazywa się to „cyklem psychiatrycznym”. Pacjent może z tego wyjść przy twoim wsparciu i z wielką chęcią poprawy swojego życia ”- mówi psychoterapeuta Imi Lo.

Korzyści z obojętności

„Czasami moja mama myliła mnie z inną osobą albo donosiła, że ​​dzwonił do niej jej dawno zmarły brat, mój wujek, albo mówili, że ludzie chodzą za moimi plecami” — wspomina 33-letnia Maria. – Najpierw wzdrygnęłam się i odwróciłam, przypomniałam mi, że umarł mój wujek, byłam zła, że ​​mama zapomniała mojego imienia. Ale z biegiem czasu zacząłem postrzegać to jako zabawne historie, a nawet z humorem. Może to zabrzmieć cynicznie, ale bardzo pomogło”.

Przez długi czas bliscy pacjenta mogą czuć się bezradni, jakby nie mogli sobie z czymś poradzić, nie mogli tego znieść. Mogą minąć lata, zanim przyjdzie zrozumienie, że nie mają z tym nic wspólnego.

Po pierwsze, istnieje poczucie przynależności. Wiele wysiłku wkłada się w rozróżnienie, gdzie zaczyna się majaczenie, a gdzie zaczynają się okresy jasności świadomości. Potem przychodzi rozpacz, strach o bliskich i o siebie. Ale po pewnym czasie zaczynasz brać chorobę za pewnik. Wtedy rozsądna obojętność pomaga spojrzeć na sprawy trzeźwo. Nie ma sensu przeżywać choroby z ukochaną osobą. Nadmierna immersja tylko uniemożliwia nam pomoc.

5 sposobów na przebrnięcie przez kłótnię z osobą chorą psychicznie

1. Szczerze staraj się słuchać i słyszeć

Pacjenci bywają bardzo wrażliwi, zwłaszcza gdy są odpychani, a ich uczucia dewaluowane. Aby zrozumieć, przez co przechodzą, przestudiuj problem, zbierz jak najwięcej informacji o chorobie. Jeśli tylko skiniesz głową w odpowiedzi, pacjent zrozumie, że cię to nie obchodzi. Nie trzeba odpowiadać, ale jeśli uwaga jest szczera, to widać. Twoja spokojna empatia i chęć słuchania pomogą ich uspokoić.

2. Uznaj ich uczucia, a nie ich zachowanie

Nie jest konieczne akceptowanie wszystkiego, co mówią i robią pacjenci, lub zgadzanie się ze wszystkim, co mówią, ale konieczne jest uznanie i zaakceptowanie ich uczuć. Nie ma dobrych ani złych uczuć, żadnych logicznych ani nielogicznych emocji. Chory jest zdenerwowany lub przestraszony i nie ma znaczenia, że ​​przerażają go ludzie, których tak naprawdę nie ma, czy głosy, które słyszy sam. Naprawdę się boi, jest naprawdę zdenerwowany i zły. Jego uczucia są prawdziwe i musisz to zaakceptować.

Nie musisz wątpić we własne postrzeganie, nie musisz kłamać. Po prostu powiedz: „Rozumiem, jak się czujesz”.

3. Sięgnij po swoje wewnętrzne dziecko

„Rozmawiając z chorym psychicznie pamiętaj, że w chwilach kryzysu cofa się on do stanu straumatyzowanego dziecka. Zwróć uwagę na jego mowę ciała, intonację, a sam wszystko zrozumiesz. Takie podejście pozwoli Ci dostrzec znaczenie, jakie wkłada w swoje czyny i słowa – radzi Imi Lo.

Pacjent może pchać, płakać, krzyczeć „Nienawidzę cię!”, jak robią to pięcioletnie dzieci, gdy nie rozumieją tego, co czują i nie potrafią wyrazić tego, co w inny sposób je dręczy.

Oczywiście bardzo trudno jest zaakceptować, gdy dorosła osoba cię obraża, oskarża o to, czego nie zrobiłeś. Na przykład myśli, że próbujesz go otruć. Ale spróbuj zobaczyć go jako dziecko, które płacze w środku, podczas gdy pacjent krzyczy na ciebie. Spróbuj dostrzec prawdziwe powody jego zachowania za nieuczciwymi i nielogicznymi słowami.

4. Ustal granice

Współczucie i akceptacja nie oznaczają, że musisz przywiązać się do chorej osoby lub stale reanimować swój związek. Wyznacz jasne i jasne granice. Jak z dzieckiem, kiedy można być jednocześnie kochającym i surowym.

W czasie sporu obrona tych granic może być trudna, ale bardzo ważna. Spokojnie wysuwaj argumenty, konsekwentnie i jasno popieraj swoje stanowisko. Na przykład powiedz: „Rozumiem, jak się czujesz, mogę zrobić to i tamto, ale nie będę tego tolerować”, „Nie chcę tego robić, ale jeśli będziesz kontynuował w tym samym duchu, zrobię to ten." następnie". I pamiętaj, aby zrobić to, co obiecałeś. Puste groźby tylko pogorszą sytuację i doprowadzą do jej powtórzenia.

Gdy kryzys minie, możesz wrócić do rozmowy. Opracuj plan radzenia sobie z chorobą i jej objawami, omów przyczyny napadów, dowiedz się, jak zminimalizować irytujące czynniki. Pamiętaj, aby wziąć pod uwagę swoje pragnienia i potrzeby.

5. Nie zapomnij o sobie

Pamiętaj, nie musisz nikogo ratować. Im bardziej obwiniasz siebie, tym bardziej niezdrowe stają się twoje relacje z pacjentem. Nie można cofnąć się i zmienić przeszłości, nie można wymazać traumy z pamięci ukochanej osoby.

Dziel się ciepłem, współczuj, ale jednocześnie miej świadomość, że pacjent jest również odpowiedzialny za swoje leczenie.

Możesz go wspierać, ale w zasadzie jest odpowiedzialny za własne życie. Nie myśl, że nie da się zminimalizować objawów choroby. Jest to możliwe i konieczne. Pacjent nie jest potworem: nawet jeśli wydaje się strasznym potworem, kryje się w nim osoba, która prosi o pomoc. Droga do wyzdrowienia może być długa, ale razem dasz sobie radę.

Nie musisz być przy Tobie i możesz odejść i żyć swoim życiem, jeśli odpowiedzialność stała się przytłaczająca, ale jeśli zdecydujesz się iść tą drogą razem, Twoja miłość i wsparcie będą najważniejszym i najskuteczniejszym lekarstwem.

O autorze: Imi Lo jest psychoterapeutką, arteterapeutką i coachem. Specjalizuje się w urazach dziecięcych i zaburzeniach osobowości.