Musisz stać się prawdziwym mężczyzną!

Uczymy naszych synów, że chłopcy nie płaczą. Naucz się ukrywać i tłumić emocje, ignoruj ​​swoje uczucia i nigdy nie bądź słaby. A jeśli nam się uda w takim wychowaniu, wyrosną na „prawdziwych mężczyzn”… jednak nieszczęśliwych.

Piszę to siedząc na pustym placu zabaw przed szkołą podstawową, do której chodzą moi synowie. Teraz, w ostatnie dni lata, jest tu spokojnie i cicho. Ale za tydzień, kiedy zaczną się lekcje, szkoła wypełni się aktywną energią moich dzieci i ich kolegów z klasy. Także wiadomości. Jakie wiadomości otrzymają ze szkolnej przestrzeni o tym, co to znaczy być chłopcami i stać się mężczyznami?

Niedawno w Los Angeles pękł 93-letni rurociąg. 90 milionów litrów wody wylało się na ulice miasta i kampus Uniwersytetu Kalifornijskiego. Dlaczego rurociąg pękł? Ponieważ Los Angeles go zbudowało, zakopało i włączyło do XNUMX-letniego planu wymiany sprzętu.

Takie przypadki nie są rzadkie. Na przykład rurociąg, który dostarcza wodę do dużej części Waszyngtonu, został ułożony, zanim Abraham Lincoln został prezydentem. I od tego czasu jest używany codziennie. Prawdopodobnie nie zostanie zapamiętany, dopóki nie wybuchnie. Tak traktujemy wodę z kranu: zakopujemy ją w ziemi i zapominamy o niej, a potem zbieramy owoce, gdy rury w końcu przestają wytrzymywać ciśnienie.

I tak wychowujemy naszych ludzi.

Mówimy chłopcom, że muszą pogrzebać swoje emocje, jeśli chcą zostać mężczyznami, pogrzebać ich i ignorować, aż eksplodują. Zastanawiam się, czy moi synowie nauczą się tego, czego od wieków uczyli ich poprzednicy: chłopcy powinni walczyć o uwagę, a nie kompromisy. Zauważa się ich za zwycięstwa, a nie za uczucia. Chłopcy powinni być jędrni na ciele i duchu, ukrywając wszelkie czułe uczucia. Chłopcy nie używają słów, używają pięści.

Zastanawiam się, czy moi chłopcy wyciągną własne wnioski na temat tego, co to znaczy być mężczyzną: mężczyźni walczą, osiągają i wygrywają. Kontrolują wszystko, łącznie z sobą. Mają moc i wiedzą, jak z niej korzystać. Mężczyźni są niezniszczalnymi przywódcami. Nie mają uczuć, bo uczucia są słabością. Nie wątpią, ponieważ nie popełniają błędów. A jeśli mimo wszystko człowiek jest samotny, nie powinien nawiązywać nowych znajomości, tylko zdobywać nowe ziemie…

W zeszłym tygodniu pracowałem w domu, a moi synowie i przyjaciele bawili się na naszym podwórku. Wyglądając przez okno, zobaczyłem, że jeden z chłopaków powalił mojego syna na ziemię i bił go. Zbiegłem po schodach jak meteor, pchnąłem frontowe drzwi i warknąłem na przestępcę: „Wynoś się stąd! Idź do domu!"

Chłopak natychmiast rzucił się do roweru, ale zanim się odwrócił, zauważyłam strach w jego oczach. Bał się mnie. Blokowałam jego agresję własną, jego gniew przegrał z moim, jego emocjonalny wybuch zdusił się w czyimś innym. Nauczyłem go jak być mężczyzną… Oddzwoniłem do niego, poprosiłem, żeby spojrzał mi w oczy i powiedziałem: „Nikt cię nie prześladuje, ale jeśli czujesz się obrażony, nie obrażaj innych w zamian. Lepiej powiedz nam, co się stało.

I wtedy jego «zapas wody» pękł i to z taką siłą, że zaskoczyło to nawet mnie, doświadczonego psychoterapeutę. Łzy płynęły strumieniami. Uczucie odrzucenia i samotności zalały jego twarz i moje podwórko. Z tak dużą ilością emocjonalnej wody przepływającej przez nasze rury i każącą zakopać ją głębiej, w końcu się załamujemy. Kiedy uczymy chłopców tłumienia emocji, wywołujemy eksplozję.

W przyszłym tygodniu plac zabaw przed szkołą podstawową moich synów będzie wypełniony wiadomościami. Nie możemy zmienić ich treści. Ale po szkole chłopcy wracają do domu i tam zabrzmią inne nasze przesłania. Możemy im obiecać, że:

• w domu nie musisz walczyć o czyjąś uwagę i zachować twarz;
• możesz się z nami przyjaźnić i tak po prostu komunikować, bez konkurencji;
• tutaj będą słuchać smutków i lęków;
• jedynym wymogiem do spełnienia w domu jest bycie człowiekiem;
• tutaj będą popełniać błędy, ale my też będziemy popełniać błędy;
• można płakać nad błędami, znajdziemy sposób na powiedzenie „przepraszam” i „przebaczono”;
• w pewnym momencie złamiemy wszystkie te obietnice.

I obiecujemy też, że jak to się stanie, przyjmiemy to spokojnie. I zacznijmy od nowa.

Wyślijmy taką wiadomość naszym chłopcom. Pytanie nie brzmi, czy staniesz się mężczyzną, czy nie. Pytanie brzmi inaczej: jakim człowiekiem się staniesz? Czy zakopiesz swoje uczucia głębiej i zalejesz nimi otoczenie, gdy pękną rury? A może zostaniesz kim jesteś? Potrzebujesz tylko dwóch składników: siebie — twoich uczuć, lęków, marzeń, nadziei, mocnych i słabych stron, radości, smutków — i trochę czasu na hormony, które pomagają twojemu ciału rosnąć. Wreszcie, chłopcy, kochamy was i chcemy, abyście wyrażali się w pełni, nie ukrywając niczego.

O autorze: Kelly Flanagan jest psychologiem klinicznym i ojcem trójki dzieci.