Trudności rodzinne, problemy szkolne czy zahamowanie rozwoju – powody konsultacji z psychologiem dziecięcym są coraz liczniejsze i różnorodne. Ale czego możemy się spodziewać po tych konsultacjach i kiedy je wprowadzić? Tyle pytań, które rodzice mogą sobie zadać.

Bezużyteczne i niemożliwe do wymienienia tutaj wszystkich powodów, które skłaniają rodziców do rozważenia konsultacji dla swojego dziecka. Ogólną ideą jest raczej bycie uważnym i umiejętność dostrzeżenia wszelkich objawów lub nienormalnego i niepokojącego zachowania dziecka.

Pierwsze oznaki cierpienia u dzieci i młodzieży mogą być nieszkodliwe (zaburzenia snu, drażliwość itp.), ale także bardzo niepokojące (zaburzenia odżywiania, smutek, izolacja itp.). W rzeczywistości, gdy dziecko napotyka na trudności, których nie może rozwiązać samodzielnie lub z Twoją pomocą, musisz być czujny.

Aby pomóc Ci zrozumieć, jakie mogą być powody konsultacji, oto najczęstsze według wieku:

• U dzieci poniżej 3 roku życia najczęściej są to opóźnienia rozwojowe i zaburzenia snu (koszmary senne, bezsenność...);
• Niektórym, rozpoczynającym naukę w szkole, trudno jest oddzielić się od rodziców lub bardzo trudno jest się skoncentrować i/lub nawiązać kontakty towarzyskie. Mogą również pojawić się problemy z czystością;
• Następnie w CP i CE1 na pierwszy plan wysuwają się pewne problemy, takie jak trudności w uczeniu się, dysleksja czy nadpobudliwość. Niektóre dzieci również zaczynają somatyzować (bóle głowy, bóle brzucha, egzema…), aby ukryć głębsze cierpienie;
• Po wejściu na studia pojawiają się inne obawy: drwiny i odsuwanie od innych dzieci, trudności w odrabianiu lekcji, słaba adaptacja do szkoły dla „dorosłych”, problemy związane z okresem dojrzewania (Anoreksja, bulimia, Uzależnienie od substancji…);
• Wreszcie przybycie do liceum powoduje czasem trudności w wyborze orientacji, sprzeciw wobec rodziców czy obawy związane z seksualnością.

Rodzicom trudno jest ocenić, czy ich dziecko potrzebuje pomocy psychologicznej. Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości, nie wahaj się zasięgnąć porady osób, które na co dzień otaczają Twoje dziecko (opiekunowie, nauczyciele itp.).

Najczęściej rodzice rozważają konsultację z psycholog gdy jeden lub więcej członków rodziny nie radzi sobie z sytuacją. Stadium pierwszych objawów już dawno minęło, a cierpienie jest już dobrze ugruntowane. Dlatego też dość trudno jest ocenić, określić ilościowo i zalecić dany okres na rozpoczęcie konsultacji. Gdy tylko pojawi się najmniejsza wątpliwość, można porozmawiać z pediatrą lub lekarzem rodzinnym, który śledzi Twoje dziecko, aby poprosić o opinię i ewentualnie poradę oraz kontakty specjalistyczne.

A przede wszystkim kieruj się instynktem! Pierwszym psychologiem twojego dziecka jesteś ty. Przy pierwszych oznakach zmiany zachowania najlepiej się z nim komunikować. Zadawaj mu pytania dotyczące jego szkolnego życia, tego, jak się czuje i jak się czuje. Spróbuj otworzyć dialog, aby pomóc mu się rozładować i zwierzyć. To pierwszy prawdziwy krok, który pozwoli mu wyzdrowieć.

A jeśli pomimo najlepszych starań i wszelkich prób komunikacji sytuacja pozostaje zablokowana, a jej zachowanie różni się od tego, do czego jesteś przyzwyczajony, nie wahaj się skonsultować ze specjalistą.

Przed pierwszą sesją rolą rodziców jest wyjaśnienie i uspokojenie dziecka o postępach spotkania. Powiedz mu, że spotka osobę przyzwyczajoną do pracy z dziećmi i będzie musiał z nią rysować, bawić się i rozmawiać. Udramatyzowanie konsultacji pozwoli mu spokojnie ją rozważyć i postawić na swoją stronę szanse na szybki wynik.

Czas trwania obserwacji różni się znacznie w zależności od dziecka i problemu, który ma być leczony. W przypadku niektórych osób głos zostanie oddany po sesji, podczas gdy innym zajmie więcej niż rok, aby się zwierzyć. Ale jedno jest pewne, im więcej terapii obejmuje małe dziecko, tym jest ono krótsze.

Jednocześnie decydująca jest rola rodziców. Nawet jeśli Twoja obecność na wizytach nie jest częsta, terapeuta będzie musiał polegać na Twojej motywacji i upewnić się, że ma Twoją zgodę na ingerowanie w Twoje życie rodzinne poprzez przesłuchanie dziecka i udzielenie Ci konstruktywnych porad.

Aby terapia była skuteczna, cała rodzina musi czuć się zaangażowana i zmotywowana.