Mięśnie pochyłe to mięśnie szyi, które pozwalają jej poruszać się na boki. Te trzy mięśnie zginaczy, którymi są mięsień pochylny przedni, poprzeczny środkowy i pochylny tylny, są tak nazwane, ponieważ mają kształt trójkąta pochylnego.

W geometrii trójkąt skalowany jest trójkątem, którego trzy boki są nierówne. Termin pochodzi, etymologicznie, z łaciny „skalniak«, I dalej od greckiego«skalaCo oznacza „ukośny” lub „kiepski”, stąd „dziwny, nierówny”. Te mięśnie pochyłe są rozciągnięte między procesami szyjki macicy, to znaczy wypustkami kostnymi kręgów szyjnych i dwiema pierwszymi parami żeber.

Mięśnie pochyłe to mięśnie szyi, położone głęboko. Wykazują one kształt trójkąta łuskowego, który w geometrii jest trójkątem o trzech nierównych bokach. Termin pochodzi, etymologicznie, z łaciny „skalniak«, I dalej od greckiego«skalaCo oznacza „ukośny”.

W rzeczywistości istnieją trzy wiązki mięśni pochyłych:

• mięsień pochyły przedni;
• średni mięsień pochyły;
• mięsień pochyły tylny. 

Te mięśnie pochyłe są rozciągnięte między procesami szyjki macicy, czyli kostnymi występami kręgów szyjnych zlokalizowanymi na kręgosłupie, a dwiema pierwszymi parami żeber. Mięśnie te są rozmieszczone dwustronnie, z przodu iz boku.

Fizjologiczną i biomechaniczną funkcją mięśni pochyłych jest pełnienie funkcji zginaczy. Te trzy mięśnie umożliwiają poruszanie szyją na boki. Ponadto w oddychanie zaangażowane są również niektóre mięśnie szyi i obręczy barkowej: tak jest w przypadku mięśni pochyłych, które przyczyniają się do inspiracji podczas spokojnego oddychania.

W obustronnym skurczu mięśnie pochyłe są zginaczami odcinka szyjnego kręgosłupa i inspiratorami. W jednostronnym skurczu są to ipsilateralne tiltery i rotatory.

Główne anomalie lub patologie związane z mięśniem pochyłym to zespół pochyły. Zespół ten odzwierciedla ucisk pęczka naczyniowego i nerwowego podczas jego przejścia między mięśniami pochyłymi przednimi i środkowymi.

Przyczyny takiej kompresji mogą być kilku rzędów:

• słaba postawa, taka jak opadające ramiona lub trzymanie głowy do przodu;
• uraz, np. spowodowany wypadkiem samochodowym, wada anatomiczna (żebro szyjne);
• nacisk na stawy, który może być spowodowany otyłością lub noszeniem zbyt dużej torby lub plecaka, które mogą wywierać nadmierny nacisk na stawy;
• przerost mięśni związany z uprawianiem niektórych sportów;
• lub ciąża, która może prowadzić do zwiotczenia stawów.

Leczenie zespołu pochyłkowego oraz jego progresję należy dostosować do każdego pacjenta. Może wydawać się zaskakujące, że tak mały mięsień może powodować tak wiele objawów klinicznych. W rzeczywistości głównym leczeniem będzie zasadniczo fizjoterapia.

Będzie to wymagało dużej precyzji i rygoru podczas obróbki. Można zaproponować wiele ćwiczeń fizjoterapeutycznych, do których dodawane są również inne ćwiczenia, takie jak aktywna lub bierna mobilizacja, czy techniki masażu, czyli dosłownie „masaż, który leczy”.

W walce ze skurczem niezbędna jest praca oddechowa, ponieważ rozluźnia te mięśnie. Osiem razy na dziesięć terapia rehabilitacyjna jest skuteczna i wystarczająca do złagodzenia bólu u pacjentów.

Diagnoza zespołu pochylenia jest trudna do postawienia, ponieważ nie ma objawów patognomonicznych. Jest to zatem jeden z najbardziej złożonych podmiotów w medycynie pod względem patogenetycznym, diagnostycznym i terapeutycznym. W rzeczywistości diagnoza będzie miała charakter medyczny, ale także fizjoterapeutyczny. Rzeczywiście, ta diagnoza fizjoterapeutyczna będzie następować po diagnozie medycznej, co umożliwi określenie kompetencji fizjoterapeuty do leczenia pacjenta i wykluczenie wszystkich etiologii innych niż zwyrodnienie szyjki macicy.

Ten zespół pochyły jest również nazywany zespołem skrzyżowania piersiowo-ramiennego (STTB) lub zespołem ujścia klatki piersiowej i ramiennej (TBDS). Można ją wyrazić na wiele sposobów, dlatego tak trudno jest postawić jej diagnozę: objawy kliniczne są zróżnicowane, mogą być naczyniowe i/lub neurologiczne. Ponadto brakuje im specyficzności.

Jeśli chodzi o formy neurologiczne, kobiety są dwa razy bardziej dotknięte niż mężczyźni w wieku od 30 do 50 lat. Jeśli chodzi o formy żylne, to według danych podanych przez doktora Hervé de Labareyre, lekarza sportowego w Paryżu, występują one dwukrotnie częściej w populacji mężczyzn.

Pierwszy prawdziwy opisany przypadek kliniczny STTB został spowodowany przez brytyjskiego chirurga Sir Ashleya Coopera w 1821 roku, z dobrym opisem objawów przez Mayo w 1835 roku. „Syndrom Thoracic Outlet” został po raz pierwszy opisany w 1956 roku przez Peeta. Mercier nazwał go w 1973 r. Zespół skrzyżowania klatki piersiowej z ramieniem.

Należy zauważyć, że zespół pochyły, czyli STTB, jest pojęciem globalnym skupiającym problematykę ucisku elementów neurologicznych i naczyniowych wnęki kończyny górnej. I właśnie ze względu na znaczenie wspólnego czynnika fizjopatologicznego, jakim jest ucisk na pierwsze żebro, Roos proponuje w 1966 r. jego wycięcie drogą pachową. Peet z Kliniki Mayo oferuje protokół rehabilitacji.

Konkretnie, to praca Merciera i jego współpracowników ożywiła zainteresowanie tą kwestią we Francji.