Spis treści
W szkole nauczyciele żuli nas — cierpliwie lub z irytacją, jak komuś się poszczęściło — co chciał powiedzieć autor tego czy innego dzieła literackiego. Wszystko, czego wymagano od większości podczas pisania eseju, to powtórzenie tego, co usłyszała, własnymi słowami. Wydawałoby się, że wszystkie eseje zostały napisane, wszystkie oceny zostały otrzymane, ale teraz, jako dorosły, naprawdę interesujące jest zrozumienie zwrotów akcji klasycznych dzieł. Dlaczego bohaterowie podejmują takie decyzje? Co nimi kieruje?
Dlaczego Ranevskaya jest tak zdenerwowana: w końcu sama postanowiła sprzedać ogród?
Jest maj, aw powietrzu przesyconym zapachem kwiatów wiśni unosi się więdnący, gnijący duch jesiennych preli. A Ljubow Andreevna po pięcioletniej nieobecności przeżywa dotkliwiej niż ci, którzy byli przesiąknięci tym duchem, kropla po kropli, dzień po dniu.
Znajdujemy ją w stanie oczekiwania, kiedy wydaje się, że nie można rozstać się z majątkiem i ogrodem: „Nieszczęście wydaje mi się tak niewiarygodne, że jakoś nawet nie wiem, co o tym myśleć, jestem zgubiony… ”. Ale kiedy to, co wydawało się niewiarygodne, staje się rzeczywistością: „… Teraz wszystko jest w porządku. Przed sprzedażą sadu wiśniowego wszyscy się martwiliśmy, cierpieliśmy, a potem, gdy sprawa została ostatecznie rozwiązana, nieodwołalnie, wszyscy się uspokoili, a nawet rozweselili.
Dlaczego jest tak zdenerwowana, jeśli sama zdecydowała się sprzedać majątek? Może tylko dlatego, że sama zdecydowała? Kłopoty spadły, boli, ale jakoś to zrozumiałe, ale sam zdecydowałem – jak mogłem?!
Co ją denerwuje? Utrata samego ogrodu, który, jak mówi Petya Trofimov, już dawno minął? Ta miła, nieostrożna kobieta, która wyznaje, że „zawsze bez skrępowania, jak szalona wydawała pieniądze”, nie trzyma się zbytnio rzeczy materialnych. Mogła zaakceptować propozycję Lopachina, aby podzielić posiadłość na działki i wydzierżawić ją letnim mieszkańcom. Ale „daczy i mieszkańcy lata — tak to poszło”.
Wyciąć ogród? Ale „W końcu tu się urodziłem, tu mieszkali mój ojciec i matka, mój dziadek, kocham ten dom, bez wiśniowego sadu nie rozumiem swojego życia”. Jest symbolem, baśnią, bez której jej życie zdaje się tracić sens. Bajka, której w przeciwieństwie do samego ogrodu nie sposób odmówić.
I to jest jej „Panie, Panie, bądź miłosierny, przebacz mi moje grzechy! Nie karz mnie juz wiecej!» brzmi: „Panie proszę nie zabieraj mi mojej bajki!”.
Co by ją uszczęśliwiło?
Potrzebuje nowej historii. A jeśli po przyjeździe odpowiedź na telegramy osoby, która ją opuściła, brzmiała: „Z Paryżem koniec”, to przez sprzedaż ogrodu przebija się nowa bajka: „Kocham go, to jasne… To jest kamień na mojej szyi, schodzę z nim na dno, ale kocham ten kamień i nie mogę bez niego żyć.” Na ile Ljubow Andreevna akceptuje bajkę córki: „Przeczytamy wiele książek i otworzy się przed nami nowy, wspaniały świat”? Nie bez wątpienia: „Wyjeżdżam do Paryża, będę tam mieszkał z pieniędzmi, które przysłała babcia Jarosławska… i te pieniądze nie potrwają długo”. Ale bajka kłóci się z rozsądkiem i wygrywa.
Czy Ranevskaya będzie szczęśliwa? Jak zauważył Thomas Hardy: „Są rzeczy tak niewiarygodne, że nie można w nie uwierzyć, ale nie ma rzeczy tak niewiarygodnych, by nie mogły się wydarzyć”.