Terapia tlenowa polega na sztucznym dostarczaniu tlenu osobom cierpiącym na różne patologie. Oprócz wypadków nurkowych, sesje są wykorzystywane do leczenia zatruć, oparzeń itp.

Terapia tlenowa odnosi się do leczenia medycznego, którego celem jest dostarczenie organizmowi tlenu przez drogi oddechowe.

Pamiętaj, że tlen jest niezbędnym elementem życia. Jest przenoszony we krwi przez hemoglobinę z układu oddechowego do reszty ciała. Komórki w ten sposób zaopatrywane w tlen mogą wykorzystać go do produkcji energii, która jest niezbędna do ich funkcjonowania.

Terapia tlenowa może odbywać się w środowisku szpitalnym (najczęściej) lub w domu, w przypadku przewlekłego problemu (przewlekła niewydolność oddechowa).

Tlen można dostarczać przez rurkę nosową, przez maskę lub umieszczając pacjenta w przeznaczonym do tego celu pudełku.

Tlenoterapia normobaryczna to metoda sztucznego zaopatrywania pacjenta w tlen pod ciśnieniem atmosferycznym.

Jeśli chodzi o tlenoterapię hiperbaryczną, polega ona na tym, aby pacjent oddychał tlenem, który akurat znajduje się w przeznaczonej do tego komorze (mówimy o komorze hiperbarycznej). Podawany tlen jest pod ciśnieniem wyższym niż normalne ciśnienie atmosferyczne.

Urządzenie dostarczające tlen normobaryczny składa się z cewnika donosowego lub maski. Najczęściej ma to na celu skorygowanie hipoksemii (czyli zmniejszenia ilości tlenu przenoszonego we krwi) lub hiperkapnii (czyli nadmiernej obecności CO2 we krwi).

Technika tlenoterapii hiperbarycznej wykazuje korzyści w leczeniu wielu dolegliwości i dolegliwości. Zacytujmy:

• choroba dekompresyjna (wypadki nurkowe);
• zatrucie tlenkiem węgla;
• zator powietrzny, czyli obecność pęcherzyków gazu w krwiobiegu;
• niektóre infekcje (takie jak zapalenie kości i szpiku – infekcja kości);
• słabo gojący się przeszczep skóry;
• oparzenie termiczne;
• ropień wewnątrzczaszkowy, czyli nagromadzenie ropy w mózgu;
• lub nawet znaczną utratę krwi.

Sesja tlenoterapii hiperbarycznej trwa zwykle 90 minut i odbywa się w kilku krokach:

• powolna kompresja, zwykle odpowiadająca 1 metrze na minutę – to tak, jakby pacjent nurkował w głąb z tą prędkością, ciśnienie powoli rośnie;
• etap, podczas którego pacjent oddycha tlenem (ciśnienie i czas trwania różnią się w zależności od patologii, na którą cierpi);
• dekompresja, czyli powolny powrót do ciśnienia atmosferycznego.

Podczas sesji pacjent jest skrupulatnie monitorowany (temperatura, elektrokardiogram itp.).

Jeśli tlenoterapia hiperbaryczna ma wiele zalet, to jednak niesie ze sobą ryzyko, które lekarz przedstawi Tobie. Obejmują one:

• ciśnienie może spowodować uszkodzenie ucha wewnętrznego, zatok, płuc, a nawet zębów;
• zamknięcie w pudełku może wywołać u pacjenta klaustrofobiczny lęk (jeśli jest podatny na tego typu lęki).

Terapia jest przeciwwskazana u niektórych osób, a zwłaszcza u dzieci z wrodzoną kardiomiopatią.

We Francji istnieją komory hiperbaryczne przeznaczone dla cywilów i inne dla wojska.

Twój lekarz skieruje Cię do ośrodka wyposażonego w taką komorę na sesje tlenoterapii hiperbarycznej.