31 lipca Ludowy Artysta ZSRR, legenda sowieckiego cyrku Oleg Popow, skończył 81 lat, z czego ponad 60 znajduje się na arenie cyrkowej. Cyrk Samara nosi jego imię. Nie wszyscy wiedzą, że światowej sławy klaun, Artysta Ludowy ZSRR Oleg Popow, będąc obywatelem Rosji, od 20 lat mieszka i pracuje w Niemczech w małej niemieckiej wiosce wraz z żoną Gabrielą. To Gabi Lehmann pomogła Olegowi Popovowi przejść przez ten trudny czas, proponując mu pozostanie z nią do czasu znalezienia nowego impresario z propozycją dalszej pracy. Razem wyruszyli w trasę do Holandii, wkrótce zostając mężem i żoną. Dziś Oleg Popov jest zakochanym klaunem, a Gabriela i jej mąż występują w tym samym programie cyrkowym z Big State Russian Circus. źródło: http://pokernat.ucoz.ru/news/2011-08-17-50 Oleg Konstantinowicz nie bardzo lubi szum wokół własnej osoby, a tym bardziej spotkania z prasą. Dla mnie zrobiono wyjątek. Na progu swojego rancza spotkał mnie sam bohater dnia, w życiu urocza, pogodna i wysportowana osoba. Uśmiechając się serdecznie, zaprowadził mnie do salonu i poczęstował herbatą ziołową. X Obracając się przez lata – Oleg Konstantinovich, jak udaje Ci się być w świetnej formie w takim a takim wieku. Jaki jest sekret Twojej młodości? – Nie będę ukrywał – nie jesteś pierwszym, który mi podpowiada, że jak na swój wiek jestem zbyt dobrze zachowany (uśmiecha się…). Dzięki Bogu, chociaż jestem pełen energii iw porównaniu z wieloma moimi rówieśnikami czuję się nieźle. Nie odczuwam specjalnie wieku, chociaż czysto fizycznie – do czego byłam zdolna np. w wieku 20 lat, teraz nie dam rady – nawet nie spróbuję. A sekretem świetnej formy jest to, że nie potrzebuję niczego finansowo. Ponieważ nie żyję z emerytury, nie dręczy mnie myśl: „Co jutro zjeść?”. Pewność przyszłości to klucz do doskonałej formy. Bóg nie odebrał mi zdrowia. A tym bardziej nie czuję się osobą, która dożyła takiego wieku. Spójrz na mnie, masz jeszcze jakieś pytania? – Pomyśl tylko, Oleg Konstantinovich! W końcu w naszych umysłach jesteś całą erą. – Tak, to naprawdę trochę zaskakujące: Stalin – Chruszczow – Breżniew – Andropow – Gorbaczow. A jednocześnie… Kennedy – Reagan. A w Niemczech: Helmut Kohl, Gerhard Schroeder, Angela Merkel, kto jeszcze… Oto taka globalna polityczna paleta tego i teraz… Czas Stalina, potem dzieciństwo i młodość – czas wojny: strach, głód, zimno, zabierając tysiące istnień albo obozy, albo na wojnę, ale w każdym razie prawie na pewno na śmierć. To był straszny czas. Nie ominął naszej rodziny kosą, zahaczając przede wszystkim rodziców. Tata pracował w Drugiej Moskiewskiej Fabryce Zegarków jako mechanik i jak powiedziała mi moja babcia, w fabryce robiono specjalne zegarki dla Stalina i coś im się tam stało. I dlatego wielu pracowników zakładu zostało wywiezionych w nieznanym kierunku, a także mój tata. Zmarł w więzieniu. Mieliśmy ciężkie życie. Mieszkaliśmy z mamą, delikatnie mówiąc, biedni. Potem przyszła wojna… Zawsze chciałem jeść. Aby to zrobić, sprzedał mydło na Saltykovce, które ugotował sąsiad w mieszkaniu. A mnie zawsze prześladował sen – po wojnie zjem biały chleb z masłem i napiję się herbaty z cukrem… Pamiętam też, jak w czasie wojny jadłam owsiankę, a mama płakała patrząc na mnie. Dużo później dowiedziałem się, że to z głodu. Dała mi ostatnią. W powtórkach i scenach Popowa ujawniono wszechstronność talentu wielkiego klauna, który okazał się zdolny nie tylko do jaskrawych komedii, ale także do ostrych satyrycznych żartów, entre na aktualne tematy codzienne i społeczno-polityczne. Liryczne, poetyckie nastroje były równie udane dla artysty. Szczególnie widoczne było to w lirycznym, nieco smutnym repryzie pantomimicznej „Ray”, wykonanym po raz pierwszy w 1961 roku. Tą sceną Oleg Popov udowodnił, że klaun jest nie tylko zabawny i wyśmiewa wady, ale potrafi dotrzeć do najbardziej intymnej osoby w duszy, może obudzić w nim życzliwość i czułość. – Oleg Konstantinovich, która z twoich powtórek jest twoją ulubioną? – Wszystkie moje repryzy są dla mnie kochane, jak dzieci, bo są melodyjne, spokojne, filozoficzne. Ale oczywiście wśród nich są najdroższe. A to przede wszystkim „Ray”. Kiedy wychodzę na arenę cyrkową i świeci na mnie promień słońca, wygrzewam się w nim. Następnie zbieram go do koszyka. I opuszczając arenę, zwracam się do publiczności i daję im ten promień. Więc ten promień słońca złapany w strunowy woreczek to mój najdroższy i ulubiony numer. Kiedyś, podczas kazania w jednym z kościołów w Niemczech, wspomniano tę scenę jako przykład humanizmu i człowieczeństwa. – Byłeś uczniem Ołówka. Czego nauczyłeś się od wielkiego mistrza klaunady? – Uczyłem się umiejętności klauna od takich najlepszych mistrzów klauna jak Berman, Vyatkin, Pencil. Ale nie było nikogo lepszego niż Pencil. Och, jaki on był mały i zabawny! Cóż, po prostu zmęczenie! Bardzo podobał mi się ołówek: wiele się od niego nauczyłem, chociaż trochę „zaakceptował”… Ale w tamtych czasach jakoś tak było… nawet było to akceptowane. Niektórzy nie weszli bez niego na arenę. Dzięki Bogu udało mi się tego uniknąć. Pomogło, że nadal występowałem na drucie. Oczywiście podziwiałem pracowitość Pencila. Zawsze był zajęty jakimiś sprawami, ciągle był na arenie. Widziałem, jak ciężko pracował, stąd moja miłość do błazeństwa i pracy. X Cyrk rodziny Popowa – Życie cyrkowca jest w ciągłym ruchu – czy nie jest ci trudno sobie z nimi poradzić, Olegu Konstantinowiczu? – Kiedy ciągle się poruszasz, najważniejsze jest, aby nie zgubić rekwizytów. Pomimo tego, że jesteśmy cyrkowcami, żyjemy na kółkach, każdy z nas ma dom, o którym często myślimy i do którego zawsze możemy wrócić, jeśli tylko zechcemy. Ciekawostka: artysta może poślubić każdego – artystę lub, powiedzmy, widza, którego spotkał w jakimś mieście, jak na przykład ja (uśmiech, mrugnięcie). A żona w tym samym czasie na pewno będzie razem podróżować. Będzie z nim pracować na arenie lub po prostu towarzyszyć mu w wycieczkach, wykonywać prace domowe, gotować jedzenie, rodzić dzieci. Tak powstaje wiele rodzin cyrkowych. Większość artystów, jeśli są rodziną, podróżuje razem. Doskonale się rozumiemy, jesteśmy jednakowo zmęczeni, mamy ten sam rytm życia i generalnie, gdy jestem na arenie, nie obchodzi mnie, co się dzieje w mojej kuchni. Kiedy jesteś w trasie przez sześć miesięcy lub dłużej, cieszysz się, że właśnie wylądowałeś w domu. Oto najlepsze wakacje. Jesteś już w duchu Europejczykiem, czy nadal jest Rosjaninem? „…Nie znam siebie. Wydaje się, że tak, a wydaje się, że nie… – Przecież osiedlenie się tutaj to zmiana na wiele sposobów… – Tak, ale osiedlenie się w Niemczech jest łatwe. Lubię to miejsce. A moje warunki życia są bardzo normalne. Jeśli ktoś myśli o jutrze, po prostu nie ma czasu na myślenie o nostalgii. Szczególnie gdy jestem zajęty pracą – wtedy nie ma czasu na nostalgię. Ojczyzna to oczywiście ojczyzna, której nigdy nie zapomnę. Dlatego zarówno obywatelstwo, jak i paszport są rosyjskie. Codziennie czytam w prasie, że znani rosyjscy artyści żyją tylko ze skromnej, skromnej emerytury. I to, że rosyjscy aktorzy starszego pokolenia nie mogą liczyć na żadne dodatkowe dywidendy z dotychczasowej, zasłużonej twórczości, mimo że filmy i spektakle z ich udziałem cieszą się nie mniejszą popularnością niż 30-40 lat temu. Oczywiście te pieniądze nie wystarczą na leki, a nie na utrzymanie. A jeśli nie da się zmienić prawa, to dla tak znanych osób może być możliwe ustanowienie godnej jego emerytury osobistej? Bez upokarzających procedur dla funduszu emerytalnego, ponieważ ciągle domagają się ode mnie czekami: czy ta osoba naprawdę żyje, czy nie? W końcu tych ludzi można policzyć na palcach. I nie pozwólcie im umrzeć w nędzy i udręce, jak wielu z nich. X Śmiertelne zbiegi okoliczności – Czy byłeś pierwszym sowieckim klaunem, który został wypuszczony za granicę? – Tak, to było w 1956 roku, kiedy Cyrk Moskiewski pojechał do Warszawy na festiwal młodzieży i studentów, gdzie występowałem jako młody klaun. Odnieśliśmy wielki sukces z publicznością. I, jak mówią, na prośbę naszych towarzyszy nasza wycieczka została przedłużona o kolejny miesiąc. Z moskiewskim cyrkiem na bulwarze Cwietnoj podróżowałem po całym świecie. Wrażenie oczywiście jest kolosalne: Paryż, Londyn, Amsterdam, Bruksela, Nowy Jork, Wiedeń. Jaki inny teatr ze swoją trupą odwiedził tyle krajów, co moskiewski cyrk? No, może tylko Teatr Bolszoj. – Kiedyś powiedziałeś, że wiele twoich wizyt w innych krajach zostało przyćmionych jakimś nieporozumieniem? – To było coś takiego! Kiedy przemawiałem w Baku, zmarł Stalin. Potem niewypowiedziana żałoba trwała przez kilka miesięcy. Śmiech był zabroniony. Ale Baku jest daleko od Moskwy. Dyrektor miejscowego cyrku zaryzykował. To prawda, że powiedział: „Chodź cicho. Nie za dużo humoru!” Publiczność naprawdę mnie zachwyciła. Kiedy miałem wystąpić w Monte Carlo i otrzymać Złotego Klauna, w tym czasie na terytorium Polski wkroczyły wojska sowieckie, a polska orkiestra nie grała ze mną w przedstawieniach – ścieżka dźwiękowa nie była włączona, muzyka była grał inaczej, iluminator mnie nie oświetlał, a jedynie kopułę lub ściany. I nie mogłem zrozumieć dlaczego? I wcale nie wiedział, że coś się wydarzyło na politycznej arenie świata. Ale publiczność wsparła mnie oklaskami. Wszystko rozumiała: nie jestem politykiem, jestem artystą. A wieczorem po otrzymaniu nagrody byłam tak poruszona tym wszystkim, że płakałam z urazy. Inna sprawa. Przyjeżdżamy do Ameryki i tam zabijają Kennedy'ego. Oswald to były obywatel Białorusi, który wcześniej mieszkał w Mińsku. Więc Rosjanie też zabili prezydenta. Przez cały tydzień nie wolno nam było opuszczać hotelu. Przyjeżdżamy na Kubę – wpadamy w blokadę. Kryzys na Karaibach! Musimy wyjść, ale nas nie wypuszczą. Mikojan przyleciał na negocjacje z Fidelem Castro i namówił go, by przekazał pociski. Ogólnie było wiele przygód. Ale było mnóstwo przyjemnych spotkań. To było w 1964 roku w Wenecji. Nasz cyrk pracował wtedy w Turynie. A w jednej z gazet przeczytali, że Charlie Chaplin odpoczywa w Wenecji. No cóż, nasza trójka (dyrektor cyrku, trener Filatov i ja) pojechaliśmy do jego hotelu, wcześniej umówiwszy się na spotkanie, aby zaprosić mistrza na nasz występ. Siedzimy i czekamy. Nagle po schodach schodzi sam Charlie Chaplin w białym garniturze. Przywitaliśmy się i co najciekawsze, nie znaliśmy angielskiego, a on nie mówił ani słowa po rosyjsku. A jednak rozmawialiśmy o czymś przez pół godziny i dużo się śmialiśmy. Zrobiliśmy zdjęcie na pamiątkę. Zobaczyłem więc „na żywo” i poznałem światowej sławy komika Charliego Chaplina – idola mojego dzieciństwa. A później wysłał fotokartkę z dedykacyjnym napisem, jednak w języku angielskim. Chaplin jest dla mnie jak ikona. Do dziś podziwiam jego niezrównany talent. Życie dało mi też spotkania z tak niesamowitymi ludźmi jak Marcel Marceau, Josephine Becker i wieloma innymi celebrytami. — Brałeś udział w Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Cyrkowej w Monte Carlo. Jak podobał ci się jego program jubileuszowy? – Kiedyś zapraszał mnie książę Monako Rainier, a po jego śmierci jego dzieci książę Albert i księżna Stephanie zaprosili mnie na 30. festiwal jako honorowego gościa i laureata Złotego Klauna tego prestiżowego festiwalu na świecie. Konkurs ten prezentował najnowsze osiągnięcia sztuki cyrkowej z całego świata. Z wielkim zainteresowaniem obserwowałem, jak komunikują się dwaj artyści, Amerykanie i Hiszpanie, nie tyle rozmawiają, ile pokazują sobie coś gestami, dzieląc się swoim doświadczeniem. Oglądanie tych wszystkich osiągnięć, obserwowanie komunikacji mistrzów między sobą jest bardzo pouczające dla młodzieży. Kiedy byliśmy studentami, biegaliśmy do cyrku, cały czas uczyliśmy się u mistrzów, próbowaliśmy powtarzać ich liczby, sztuczki, powtórki. Konkurowali ze sobą, starając się zrobić lepiej. Jestem pewien, że każdy numer w Monte Carlo mógłby być finałem każdej cyrkowej premiery. Młodsze pokolenie to przyszłość cyrku — Ty, jak nikt inny, lepiej znasz talent i talent artystycznej młodzieży, prawda? — Wiele uzdolnionych dzieci uczęszcza do szkół cyrkowych, ale trudno pozostać w tym zawodzie, bo talent to nie wszystko. Niewielu potrafi wytrzymać rytm i stres, bo w cyrku trzeba pracować, nawet orać, powiedziałbym. Jeśli jednak chcesz zostać profesjonalistą, w każdej dziedzinie musisz pracować niestrudzenie. Często, jeśli liczba się nie wyczerpie, artyści cyrkowi nie śpią w nocy, dużo ćwiczą, aby jutro zagrać lepiej. Na przykład rosyjscy artyści dobrze sprawdzają się w niemieckich cyrkach: klaun Gagik Avetisyan, gimnastyczka Julia Urbanowicz, trener Jurij Wołodczenkow, małżonkowie Ekaterina Markevich i Anton Tarbeev-Glozman, artyści Elena Shumskaya, Michaił Usow, Siergiej Timofiejew, Wiktor Minasow, Konstantin Murasz trupa , Zhuravlya i inni artyści występują szczerze i radośnie. A ilu innych równie utalentowanych młodych rosyjskich artystów pracuje w innych zagranicznych cyrkach, takich jak Roncalli, Du Soleil, Flick Flac, Krone, Knee, Roland Bush. To, co robią na arenie, jest świetne. Ale to jest na Zachodzie, ale jaka jest obecna sytuacja ze sztuką cyrkową w Rosji? Na to pytanie nie ma jeszcze odpowiedzi twierdzącej, bo rosyjski cyrk wciąż nie jest w najlepszej kondycji. Wcześniej najlepsze liczby i programy powstawały w systemie Rosyjskiego Cyrku Państwowego. I teraz? Zniknęły masowe liczby akrobatyczne, ekscentryk znika. Gdzie są nowe imiona klaunów? Powiedziano mi, jakie grosze dostają artyści za przymusowe przestoje. W rosyjskiej gazecie Mir Circus przeczytałem: „Do pracy w Korei potrzebni są klauni, akrobaci (rosyjski kij, trapez, lot powietrzny, guma). Dlaczego nie zaoferować pracy w Rosji? Dlaczego dziś, mimo zmiany kierownictwa, Rosyjski Cyrk Państwowy nie pędzi jak Ameryka, Francja, Niemcy czy Chiny? Tak, bo nie płacą artystom należnej im pensji. Na Zachodzie opłaty są dziesięciokrotnie wyższe. Był czas, kiedy sytuacja była po prostu katastrofalna, kiedy wielu czołowych aktorów, absolwentów szkół cyrkowych zaraz po studiach podpisało kontrakt i wyjechało za granicę. I do dziś wyjeżdżają ludzie, którzy nieustannie, od rana do wieczora, nocami i dniami, całe swoje życie poświęcają sztuce cyrkowej, aby wejść na arenę i pokazać, do czego człowiek jest zdolny w życiu. Z jednej strony miło widzieć profesjonalne umiejętności rosyjskiej szkoły cyrkowej, z drugiej strony gorzkie, że to uznanie dla naszych artystów jest możliwe tylko za granicą. Dlatego ludzie, którzy mają pełną władzę w Rosji, powinni zwracać większą uwagę na cyrk i jego system personalny. – Coś w twoim nastroju, Oleg Konstantinovich, wcale nie ma urodzin. czy jest tak źle? W końcu na arenie jest coś dobrego. Czego życzyłbyś na przykład młodym zawodowym i amatorskim artystom cyrkowym, którzy rozpoczynają swoją karierę? – Ostrzegałem, żeby nie poruszać takich tematów! Jednak nigdy nie ukrywałem tego, co myślałem. Kolejne pytanie, staram się nie rozgłaszać zbyt głośno, wątpię, żeby słowa coś zmieniły. Jestem osobą biznesową. Kocham to co robię, ale mam dość walki z nieprofesjonalizmem, cudzą głupotą. Po prostu, kiedy coś dobrego wychodzi z życia, zawsze jest to smutne. Oczywiście są też przyjemne chwile. Jestem dumny, że festiwale cyrkowe odbywają się w Rosji i innych krajach WNP. Na przykład festiwale dziecięcych grup cyrkowych na bazie Cyrku Saratowskiego w St. Petersburg, Wyborg, Iżewsk, Tuła, Jekaterynburg, Iwanowo i inne rosyjskie miasta. Na przykład fundacja charytatywna Władimira Spiwakowa zaprosiła do Moskwy amatorskie grupy cyrkowe z całej Rosji. W Dniu Dziecka młodzi linoskoczkowie i żonglerzy, akrobaci i ekscentrycy, klauni i iluzjoniści, rowerzyści i treserzy zwierząt pokazali swoje umiejętności w cyrkowym spektaklu „Słoneczny Brzeg Nadziei”, odbywającym się w murach słynnej szkoły cyrku i sztuki rozrywkowej. Mikhail Rumyantsev (Ołówek), którego kiedyś ukończyłem. Wśród uczestników festiwalu znaleźli się liderzy znanych w całej Rosji zespołów folklorystycznych, którzy całe swoje życie poświęcili służbie sztuki cyrkowej, edukacji zawodowych artystów. XX Mistrz – złote dłonie – Na pierwszym piętrze swojego domu pokazałeś mi warsztat, w którym sam robisz wszystko, czego potrzebujesz do występów. Jakie ciekawe rzeczy ostatnio zrobiłeś? – Kapelusz dla magika, mam taką powtórkę. Mój stary cylinder był zużyty w porządku, trzeba było wymyślić coś innego. Więc wyczarował nowe nakrycie głowy. Chcę, żeby była jasna i przyciągała wzrok. Niestety czapki też nie są wieczne – zużyłem już około trzydziestu. Teraz stworzył ten wieczny – „metal” (śmieje się, pokazując produkt twarzą). Czy sam wykonałeś ten kapelusz, czy sam robisz wszystkie swoje rekwizyty? - Wszystko sam! Kiedy zaczynasz zamawiać rekwizyty na boku, ludzie nie zawsze rozumieją, czego chcesz, myślą, że rozmowa dotyczy jakiegoś drobiazgu. A dla artysty to nie drobiazg, ale instrument produkcji. Cieszę się, że mam warsztat. Teraz, jeśli coś wymyślę, mogę bez przeszkadzania nikomu iść tam w każdej chwili i pracować tyle, ile chcę. A jeśli się zapalę, nie mogę jeść i nie spać, tylko majsterkować. Najważniejsze, żeby być interesującym. - Czy masz jakieś hobby? – Jeden ze znanych aktorów powiedział coś takiego: „Jestem szczęśliwym człowiekiem, bo robię to, co kocham i jeszcze mi za to płacą”. Zatem nasze hobby i zawód gdzieś się łączą. Hobby to według mnie rodzaj ucieczki od czegoś do czegoś. A ja po prostu lubię dla własnej przyjemności robić rekwizyty, hydraulika i stolarstwo, spacerować na łonie natury, odwiedzać targowiska, czytać ciekawe książki, oglądać dobre filmy. Ale czy naprawdę można to nazwać hobby? Zazwyczaj w domu lub w trasie Oleg Popov spędza wolny dzień nie na plaży czy poza miastem, ale… na miejskim wysypisku, gdzie znajduje bezużyteczne druty, żelazne pręty, rury, blachy aluminiowe lub na „pchle rynku”, gdzie poszukuje antyków. Potem przywozi je do cyrku lub do domu, do warsztatu, gdzie wszystkie te „cenne” towary zamienia w rekwizyty lub znajduje jakiś niezwykły samowar lub czajnik, kran, czyści je na połysk – i we własnym muzeum. Popow ma złote ręce: jest elektrykiem, ślusarzem i stolarzem. – Twoja miłość, Oleg Konstantinovich, znany jest z „pchlich targów”. Czym jest dla Ciebie niemiecki „flomarkt”? — Dla mnie złotym Klondike jest nie tylko niemiecki „flomarkt”, ale wszystkie inne rynki. Tam znajduję wszystko, co przyda mi się do produkcji takiej czy innej repryzy. Na przykład zrobił zegarek. Z kawałka żelaza wygiął czapkę w kratkę, wkleił swoje zdjęcie, włożył mechanizm zegarowy… A wiecie, cudownie chodzą! Targ to miejsce, w którym można spotkać przyjaciół, rodaków, kumpli, kolegów z pracy. Na pchlim targu można znaleźć rzadkie antyki, a także słowniki czy encyklopedie. Dla kolekcjonerów pocztówek, rzadkich płyt i kaset audio z nagraniami głosów gwiazd. Temat II wojny światowej jest solidnie przedstawiony na niemieckich „flomarktach”: hełmy żołnierzy Wehrmachtu, noże, sztylety oficerskie, pasy, odznaki – wszystko, co może uzupełnić fundusze kolekcjonera. – Czy kiedykolwiek robisz sobie przerwę? – Ja, lew według horoskopu – 80 lat… – Nie wierzę! .. „I nie wierzę, dlatego nigdy nie odpoczywam. A żeby położyć się spać w ciągu dnia – tak, za nic! Życie jest tak dobre, że nie mogę ukraść moich dni i godzin. Idę spać bardzo późno i wstaję bardzo wcześnie, ponieważ muszę wyprowadzić Cud (pies). Odpoczynek nie jest dla mnie. – Historia światowej sztuki cyrkowej ma chyba niewiele przypadków, by artyści o nazwisku w tym wieku nadal aktywnie wkraczali na arenę bez obniżania wysokiej poprzeczki? „Wszystko zależy od wielu okoliczności. Po pierwsze z charakteru. Dla mnie życie bez biznesu jest niemożliwe. Na szczęście mój los okazał się taki, że nawet w szacownym wieku mam pracę, ogromną ilość spraw, na które czasem 24 godziny mi nie wystarczają. Po drugie, miłość do sztuki daje niesamowitą energię, chęć realizacji tego, co pozornie niemożliwe. Chcę powiedzieć, że oczywiście do tego wszystkiego niezbędne jest zdrowie. Myślę, że będę startował tak długo, jak pozwoli mi na to zdrowie i będę w odpowiedniej formie. Naprawdę kocham swój zawód, cenię go. XX „Family Party” … … jak nazwał je bohater tej okazji, odbędzie się w norymberskiej restauracji „Sapphire”, która słynie z kuchni narodowej. Oczywiście uroczystość rozpocznie się przy świecach, w przerwach których rozbrzmiewają gratulacje na cześć bohatera dnia. „Goście tego wieczoru”, mówi bohater dnia, „dostaną okroshkę, rosyjski barszcz i pierogi, manti i szaszłyk, a także dania innych kuchni narodowych. – Wśród zaproszonych gości znajdą się osoby różnych narodowości: krewni, przyjaciele, koledzy z pracy – sprawdzeni przez czas. Starannie i gustownie nakryte stoły przyjemnie zaaranżują obecnych na łatwe rozmowy i kontakty, gdzie goście będą śpiewać, tańczyć, robić zdjęcia na pamiątkę. Myśląc, że wszystko będzie och, kay! – O czym marzysz dzisiaj, zapytałem bohatera dnia na pożegnaniu? Dziś mam mieszane uczucia. Z jednej strony dziękuję Ci Panie, dożyłem 80 lat. Z drugiej strony wydaje się, że czas się zrelaksować… Ale nie idę na emeryturę. Póki mogę jeszcze pracować, muszę pracować. Wszystko, co można było odebrać z życia, otrzymałem. Nie mam osadu, że coś zrobiłem źle. Trzeba być optymistą, umieć cieszyć się życiem i błogosławić Boga, los na każdy dzień, za promyk słońca, za powiew powietrza, za kwiaty na stole, za możliwość wyjścia na arena i zachwyci publiczność. W końcu wciąż potrzebuję publiczności. Ręce i nogi poruszają się, głowa pracuje, czemu nie? Ale jak tylko poczuję, że opinia publiczna już mnie nie potrzebuje, wtedy oczywiście odejdę. Cieszę się z powodu Olega Popova, który znalazł drugi dom w Niemczech, nowych fanów i wiernej żony Gabrielle. I to wstyd dla Rosjan, którzy zostali pozbawieni możliwości zobaczenia go na arenie, na scenie. Rzeczywiście, dla mieszkańców byłego ZSRR Oleg Popow był symbolem radości i życzliwości. A jednak – dla całego świata na zawsze pozostanie rosyjskim klaunem, rosyjskim artystą. Aby wymienić wszystkie jego tytuły i nagrody, nie wystarczy osobny artykuł. Ale wystarczy wymówić ukochane imię: „Oleg Popow”, aby serce wielbiciela jego sztuki zabiło entuzjastycznie. Samo to imię mówi wszystko. Szczęśliwej rocznicy, Oleg Konstantinowicz! Powodzenia i zdrowia, nasz ukochany słoneczny klaun!
2022-11-11