Spis treści
Co to jest padaczka?
Padaczka jest częstą chorobą neuropsychiatryczną o przewlekłym utajonym przebiegu. Mimo to występowanie nagłych napadów padaczkowych jest typowe dla tej choroby. Są one spowodowane pojawieniem się licznych ognisk spontanicznego pobudzenia (wyładowań nerwowych) w określonych obszarach mózgu.
Klinicznie takie napady charakteryzują się przejściowym zaburzeniem funkcji czuciowych, motorycznych, umysłowych i autonomicznych.
Częstotliwość wykrywania tej choroby wynosi średnio 8-11% (klasyczny atak rozszerzony) wśród ogólnej populacji populacji dowolnego kraju, niezależnie od położenia klimatycznego i rozwoju gospodarczego. W rzeczywistości co 12 osoba czasami doświadcza niektórych lub innych mikroobjawów padaczki.
Zdecydowana większość ludzi uważa, że choroba, jaką jest epilepsja, jest chorobą nieuleczalną i jest swego rodzaju „karą boską”. Ale współczesna medycyna całkowicie odrzuca taką opinię. Leki przeciwpadaczkowe pomagają stłumić chorobę u 63% pacjentów, au 18% znacznie zmniejszyć jej objawy kliniczne.
Głównym leczeniem jest długotrwała, regularna i stała terapia lekowa ze zdrowym stylem życia.
Przyczyny padaczki są różne, WHO podzieliła je na następujące grupy:
Idiopatyczne – to przypadki, gdy choroba jest dziedziczona, często przez dziesiątki pokoleń. Organicznie mózg nie jest uszkodzony, ale istnieje specyficzna reakcja neuronów. Ta forma jest niespójna, a napady występują bez wyraźnego powodu;
Objawowy – zawsze istnieje przyczyna rozwoju ognisk patologicznych impulsów. Mogą to być konsekwencje urazu, zatrucia, guzów lub torbieli, wad rozwojowych itp. Jest to najbardziej „nieprzewidywalna” postać padaczki, ponieważ atak może zostać wywołany przez najmniejszy czynnik drażniący, taki jak strach, zmęczenie lub ciepło;
Kryptogenne – nie jest możliwe dokładne ustalenie prawdziwej przyczyny występowania nietypowych (przedwczesnych) ognisk impulsowych.
Kiedy pojawia się epilepsja?
Napady padaczkowe w wielu przypadkach obserwuje się u noworodków z podwyższoną temperaturą ciała. Ale to nie znaczy, że w przyszłości dana osoba będzie miała epilepsję. Choroba ta może rozwinąć się u każdego iw każdym wieku. Częściej jednak występuje u dzieci i młodzieży.
75% osób z padaczką to osoby poniżej 20 roku życia. Jeśli chodzi o osoby powyżej dwudziestego roku życia, najczęściej winne są różnego rodzaju urazy lub udary. Grupa ryzyka – osoby powyżej sześćdziesiątego roku życia.
Objawy padaczki
Objawy napadów padaczkowych mogą się różnić w zależności od pacjenta. Przede wszystkim objawy zależą od tych obszarów mózgu, w których występuje i rozprzestrzenia się patologiczne wyładowanie. W takim przypadku objawy będą bezpośrednio związane z funkcjami dotkniętych części mózgu. Mogą występować zaburzenia ruchowe, zaburzenia mowy, wzrost lub spadek napięcia mięśniowego, dysfunkcja procesów umysłowych, zarówno pojedynczo, jak iw różnych kombinacjach.
Nasilenie i zestaw objawów będą również zależeć od konkretnego typu padaczki.
drgawki Jacksona
Tak więc podczas napadów Jacksona patologiczne podrażnienie obejmuje określony obszar mózgu, nie rozprzestrzeniając się na sąsiednie, a zatem objawy dotyczą ściśle określonych grup mięśni. Zwykle zaburzenia psychomotoryczne są krótkotrwałe, osoba jest przytomna, ale charakteryzuje się splątaniem i utratą kontaktu z innymi. Pacjent nie jest świadomy dysfunkcji i odrzuca próby pomocy. Po kilku minutach stan jest całkowicie normalny.
Konwulsyjne skurcze lub drętwienie rozpoczynają się w dłoni, stopie lub dolnej części nogi, ale mogą rozprzestrzenić się na całą połowę ciała lub przekształcić się w duży napad drgawkowy. W tym drugim przypadku mówią o napadzie wtórnym uogólnionym.
Napad typu grand mal składa się z następujących po sobie faz:
Poprzednicy – na kilka godzin przed atakiem chorego ogarnia stan niepokoju, charakteryzujący się wzrostem pobudzenia nerwowego. Ognisko patologicznej aktywności w mózgu stopniowo rośnie, obejmując wszystkie nowe działy;
drgawki toniczne – wszystkie mięśnie gwałtownie się napinają, głowa odrzuca się do tyłu, pacjent upada uderzając o podłogę, jego ciało jest wygięte w łuk i utrzymane w tej pozycji. Twarz staje się sina z powodu zatrzymania oddychania. Faza jest krótka, około 30 sekund, rzadko – do minuty;
Konwulsje kloniczne – wszystkie mięśnie ciała szybko i rytmicznie kurczą się. Zwiększone wydzielanie śliny, które wygląda jak piana z ust. Czas trwania – do 5 minut, po których następuje stopniowe przywrócenie oddychania, sinica znika z twarzy;
Otępienie – w ognisku patologicznej aktywności elektrycznej rozpoczyna się silne zahamowanie, rozluźniają się wszystkie mięśnie pacjenta, możliwe jest mimowolne oddawanie moczu i kału. Pacjent traci przytomność, brak odruchów. Faza trwa do 30 minut;
Śnij.
Po przebudzeniu pacjenta przez kolejne 2-3 dni mogą dręczyć bóle głowy, osłabienie i zaburzenia motoryczne.
Małe ataki
Małe ataki przebiegają mniej żywo. Może wystąpić seria drgań mięśni twarzy, gwałtowny spadek napięcia mięśniowego (w wyniku którego osoba upada) lub odwrotnie, napięcie we wszystkich mięśniach, gdy pacjent zastyga w określonej pozycji. Świadomość jest zachowana. Może chwilowa „nieobecność” – nieobecność. Pacjent zamiera na kilka sekund, może przewrócić oczami. Po ataku nie pamięta, co się stało. Drobne napady często rozpoczynają się w wieku przedszkolnym.
Stan padaczkowy
Stan padaczkowy to seria następujących po sobie napadów padaczkowych. W przerwach między nimi pacjent nie odzyskuje przytomności, ma obniżone napięcie mięśniowe i brak odruchów. Jego źrenice mogą być rozszerzone, zwężone lub różnej wielkości, puls jest szybki lub trudny do wyczucia. Stan ten wymaga natychmiastowej pomocy lekarskiej, ponieważ charakteryzuje się narastającym niedotlenieniem mózgu i jego obrzękiem. Brak w porę interwencji medycznej prowadzi do nieodwracalnych następstw i śmierci.
Wszystkie napady padaczkowe mają nagły początek i ustępują samoistnie.
Przyczyny padaczki
Nie ma jednej wspólnej przyczyny padaczki, która mogłaby wyjaśnić jej występowanie. Padaczka nie jest chorobą dziedziczną w dosłownym tego słowa znaczeniu, ale mimo to w niektórych rodzinach, w których jeden z krewnych cierpiał na tę chorobę, prawdopodobieństwo zachorowania jest większe. Około 40% pacjentów z padaczką ma bliskich krewnych z tą chorobą.
Istnieje kilka rodzajów napadów padaczkowych. Ich nasilenie jest różne. Atak, w którym winna jest tylko jedna część mózgu, nazywany jest atakiem częściowym lub ogniskowym. Jeśli dotyczy to całego mózgu, taki atak nazywa się uogólnionym. Są ataki mieszane: zaczynają się od jednej części mózgu, później obejmują cały narząd.
Niestety, w siedemdziesięciu procentach przypadków przyczyna choroby pozostaje niejasna.
Często stwierdza się następujące przyczyny choroby: urazowe uszkodzenie mózgu, udar mózgu, guzy mózgu, brak tlenu i ukrwienia przy urodzeniu, zaburzenia strukturalne mózgu (wady rozwojowe), zapalenie opon mózgowych, choroby wirusowe i pasożytnicze, ropień mózgu.
Czy padaczka jest dziedziczna?
Niewątpliwie obecność guzów mózgu u przodków wiąże się z dużym prawdopodobieństwem przeniesienia całego zespołu choroby na potomków – dotyczy to wariantu idiopatycznego. Co więcej, jeśli istnieje genetyczna predyspozycja komórek OUN do nadreaktywności, padaczka ma maksymalne prawdopodobieństwo ujawnienia się u potomków.
Jednocześnie istnieje opcja podwójna – objawowa. Decydującym czynnikiem jest tutaj intensywność transmisji genetycznej struktury organicznej neuronów mózgowych (właściwość pobudliwości) oraz ich odporność na wpływy fizyczne. Na przykład, jeśli osoba z normalną genetyką może „wytrzymać” jakiś cios w głowę, to inna, z predyspozycjami, zareaguje na to uogólnionym napadem padaczki.
Jeśli chodzi o formę kryptogenną, jest ona mało zbadana, a przyczyny jej rozwoju nie są dobrze poznane.
Czy mogę pić z epilepsją?
Jednoznaczna odpowiedź brzmi: nie! W przypadku padaczki w żadnym wypadku nie można pić napojów alkoholowych, w przeciwnym razie z gwarancją 77% można wywołać uogólniony napad drgawkowy, który może być ostatnim w twoim życiu!
Padaczka to bardzo poważna choroba neurologiczna! Z zastrzeżeniem wszystkich zaleceń i „właściwego” stylu życia, ludzie mogą żyć w pokoju. Ale w przypadku naruszenia reżimu medycznego lub zaniedbania zakazów (alkohol, narkotyki) można wywołać stan, który bezpośrednio zagraża zdrowiu!
Jakie badania są potrzebne?
W celu zdiagnozowania choroby lekarz bada wywiad samego pacjenta, a także jego krewnych. Postawienie trafnej diagnozy jest bardzo trudne. Lekarz ma przed tym dużo pracy: sprawdza objawy, częstość napadów, dokładnie opisuje napad – to pomaga określić jego przebieg, bo osoba, która miała napad, nic nie pamięta. W przyszłości wykonaj elektroencefalografię. Zabieg nie powoduje bólu – jest zapisem aktywności Twojego mózgu. Można również zastosować techniki takie jak tomografia komputerowa, emisja pozytonów i obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego.
Jaka jest prognoza?
Jeśli padaczka jest właściwie leczona, to w osiemdziesięciu procentach przypadków osoby z tą chorobą żyją bez napadów i bez ograniczeń w aktywności.
Wiele osób musi przez całe życie przyjmować leki przeciwpadaczkowe, aby zapobiec napadom padaczkowym. W rzadkich przypadkach lekarz może przerwać przyjmowanie leków, jeśli dana osoba nie miała napadu przez kilka lat. Padaczka jest niebezpieczna, ponieważ warunki takie jak uduszenie (które może wystąpić, gdy osoba upadnie twarzą na poduszkę itp.) lub upadki powodują obrażenia lub śmierć. Ponadto napady padaczkowe mogą następować po sobie przez krótki czas, co może prowadzić do zatrzymania oddechu.
Jeśli chodzi o uogólnione napady toniczno-kloniczne, mogą one być śmiertelne. Osoby, które doświadczają tych ataków, potrzebują stałego nadzoru, przynajmniej ze strony krewnych.
Jakie konsekwencje?
Pacjenci z padaczką często stwierdzają, że ich napady przerażają innych ludzi. Dzieci mogą cierpieć z powodu unikania przez kolegów z klasy. Również małe dzieci z taką chorobą nie będą mogły uczestniczyć w grach i zawodach sportowych. Pomimo prawidłowego doboru terapii przeciwpadaczkowej mogą wystąpić zachowania nadpobudliwe i trudności w nauce.
Osoba może podlegać ograniczeniom w niektórych czynnościach, na przykład w prowadzeniu samochodu. Osoby ciężko chore na padaczkę powinny monitorować swój stan psychiczny, który jest nierozerwalnie związany z chorobą.
Jak leczyć epilepsję?
Pomimo powagi i niebezpieczeństwa choroby, z terminową diagnozą i właściwym leczeniem, padaczka jest uleczalna w połowie przypadków. Stabilną remisję można osiągnąć u około 80% chorych. Jeśli diagnoza zostanie postawiona po raz pierwszy i natychmiast zostanie przeprowadzona terapia lekowa, to u dwóch trzecich pacjentów z padaczką napady albo nie nawracają w ogóle w ciągu życia, albo zanikają przez co najmniej kilka lat.
Leczenie padaczki, w zależności od rodzaju choroby, postaci, objawów i wieku pacjenta, odbywa się metodą chirurgiczną lub zachowawczą. Częściej uciekają się do tego drugiego, ponieważ przyjmowanie leków przeciwpadaczkowych daje stabilny pozytywny efekt u prawie 90% pacjentów.
Leczenie farmakologiczne padaczki obejmuje kilka głównych etapów:
Diagnostyka różnicowa – pozwala określić postać choroby i rodzaj napadów w celu dobrania odpowiedniego leku;
Ustalenie przyczyn – w objawowej (najczęściej występującej) postaci padaczki konieczne jest dokładne zbadanie mózgu pod kątem obecności wad strukturalnych: tętniaków, nowotworów łagodnych lub złośliwych;
Zapobieganie napadom padaczkowym – pożądane jest całkowite wykluczenie czynników ryzyka: przepracowanie, brak snu, stres, hipotermia, spożycie alkoholu;
Złagodzenie stanu padaczkowego lub pojedynczych napadów – odbywa się poprzez udzielenie pomocy doraźnej i przepisanie jednego leku przeciwdrgawkowego lub zestawu leków.
Bardzo ważne jest poinformowanie najbliższego otoczenia o rozpoznaniu i prawidłowym zachowaniu podczas napadu, aby ludzie wiedzieli, jak chronić pacjenta z padaczką przed urazami podczas upadków i drgawek, zapobiegać zapadnięciu się i przygryzieniu języka oraz zatrzymaniu oddychania.
Leczenie medyczne epilepsji
Regularne przyjmowanie przepisanych leków pozwala śmiało liczyć na spokojne życie bez napadów. Niedopuszczalna jest sytuacja, w której pacjent zaczyna przyjmować leki dopiero wtedy, gdy pojawia się aura padaczkowa. Gdyby pigułki zostały przyjęte na czas, zwiastuny nadchodzącego ataku najprawdopodobniej by się nie pojawiły.
W okresie zachowawczego leczenia padaczki pacjent powinien przestrzegać następujących zasad:
Ściśle przestrzegaj harmonogramu przyjmowania leków i nie zmieniaj dawki;
W żadnym wypadku nie należy samodzielnie przepisywać innych leków za radą przyjaciół lub farmaceuty;
Jeśli istnieje potrzeba przejścia na analog przepisanego leku z powodu jego braku w sieci aptek lub zbyt wysokiej ceny, należy powiadomić lekarza prowadzącego i uzyskać poradę w sprawie wyboru odpowiedniego zamiennika;
Nie przerywaj leczenia po osiągnięciu stabilnej dodatniej dynamiki bez zgody neurologa;
W odpowiednim czasie informuj lekarza o wszelkich nietypowych objawach, pozytywnych lub negatywnych zmianach stanu, nastroju i ogólnego samopoczucia.
Ponad połowa pacjentów po wstępnym rozpoznaniu i przepisaniu jednego leku przeciwpadaczkowego żyje bez napadów przez wiele lat, stale przestrzegając wybranej monoterapii. Głównym zadaniem neuropatologa jest wybór optymalnej dawki. Rozpocznij leczenie padaczki małymi dawkami, podczas gdy stan pacjenta jest dokładnie monitorowany. Jeśli napadów nie można natychmiast zatrzymać, dawkę stopniowo zwiększa się, aż do uzyskania stabilnej remisji.
Pacjentom z częściowymi napadami padaczkowymi przepisuje się następujące grupy leków:
karboksyamid – Karbamazepina (40 rubli za opakowanie po 50 tabletek), Finlepsin (260 rubli za opakowanie po 50 tabletek), Actinerval, Timonil, Zeptol, Karbasan, Targetol (300-400 rubli za opakowanie po 50 tabletek);
walproiniany – Depakin Chrono (580 rubli za opakowanie 30 tabletek), Enkorat Chrono (130 rubli za opakowanie 30 tabletek), Konvuleks (w kroplach – 180 rubli, w syropie – 130 rubli), Convulex Retard (300-600 rubli za opakowanie 30-60 tabletek), Valparin Retard (380-600-900 rubli za opakowanie 30-50-100 tabletek);
fenytoiny – Difenin (40-50 rubli za opakowanie 20 tabletek);
Fenobarbital – produkcja krajowa – 10-20 rubli za opakowanie 20 tabletek, zagraniczny odpowiednik Luminal – 5000-6500 rubli.
Lekami pierwszego rzutu w leczeniu padaczki są walproiniany i karboksyamidy, które dają dobry efekt terapeutyczny i powodują minimum działań niepożądanych. Pacjentowi przepisuje się 600-1200 mg karbamazepiny lub 1000-2500 mg depakiny dziennie, w zależności od ciężkości choroby. Dawkę dzieli się na 2-3 dawki w ciągu dnia.
Leki fenobarbitalowe i fenytoinowe są dziś uważane za przestarzałe, dają wiele niebezpiecznych skutków ubocznych, działają depresyjnie na układ nerwowy i mogą uzależniać, więc współcześni neuropatolodzy odrzucają ich przyjmowanie.
Najwygodniejsze w stosowaniu są przedłużone formy walproinianów (Depakin Chrono, Encorat Chrono) oraz karboksyamidy (Finlepsin Retard, Targetol PC). Wystarczy przyjmować te leki 1-2 razy dziennie.
W zależności od rodzaju napadów padaczkę leczy się następującymi lekami:
Napady uogólnione – kompleks walproinianów z karbamazepiną;
Forma idiopatyczna – walproiniany;
Nieobecności – Etosuksymid;
Napady miokloniczne – tylko walproinian, fenytoina i karbamazepina nie działają.
Najnowsze innowacje wśród leków przeciwpadaczkowych – leki Tiagabina i Lamotrygina – sprawdziły się w praktyce, więc jeśli lekarz zaleci i finanse pozwolą, lepiej zdecydować się na nie.
Przerwanie farmakoterapii można rozważyć po co najmniej XNUMX latach stabilnej remisji. Leczenie padaczki kończy się stopniowym zmniejszaniem dawki leku, aż do całkowitego ustąpienia objawów w ciągu sześciu miesięcy.
Usunięcie stanu padaczkowego
Jeśli pacjent jest w stanie padaczkowym (napad trwa wiele godzin lub nawet dni), wstrzykuje się mu dożylnie którykolwiek z leków z grupy sibazon (Diazepam, Seduxen) w dawce 10 mg na 20 ml glukozy rozwiązanie. Po 10-15 minutach można powtórzyć zastrzyk, jeśli stan padaczkowy się utrzymuje.
Czasami Sibazon i jego analogi są nieskuteczne i wtedy uciekają się do Phenytoiny, Gaxenalu lub tiopentalu sodu. 1-5% roztwór zawierający 1 g leku podaje się dożylnie, robiąc trzyminutowe przerwy po każdych 5-10 ml, aby zapobiec śmiertelnemu pogorszeniu hemodynamiki i/lub zatrzymaniu oddechu.
Jeśli żadne iniekcje nie pomogą wyprowadzić pacjenta ze stanu padaczkowego, konieczne jest zastosowanie inhalacji roztworem tlenu z azotem (1:2), ale techniki tej nie stosuje się w przypadku duszności, zapaści lub śpiączki .
Chirurgiczne leczenie padaczki
W przypadku objawowej padaczki spowodowanej tętniakiem, ropniem lub guzem mózgu lekarze muszą uciekać się do operacji, aby wyeliminować przyczynę napadów. Są to bardzo skomplikowane operacje, które zwykle wykonuje się w znieczuleniu miejscowym, dzięki czemu pacjent pozostaje przytomny, a stosownie do jego stanu można kontrolować integralność obszarów mózgu odpowiedzialnych za najważniejsze funkcje: ruchową, mowę i wizualny.
Tak zwana czasowa postać padaczki również dobrze nadaje się do leczenia chirurgicznego. Podczas operacji chirurg przeprowadza albo całkowitą resekcję płata skroniowego mózgu, albo usuwa tylko ciało migdałowate i/lub hipokamp. Skuteczność takich interwencji jest bardzo wysoka – do 90%.
W rzadkich przypadkach, a mianowicie u dzieci z wrodzonym porażeniem połowiczym (niedorozwój jednej z półkul mózgowych), wykonuje się hemisferektomię, czyli całkowite usunięcie chorej półkuli, aby zapobiec globalnym patologiom układu nerwowego, w tym epilepsji. Prognozy na przyszłość takich dzieci są dobre, ponieważ potencjał ludzkiego mózgu jest ogromny, a jedna półkula wystarczy do pełnego życia i jasnego myślenia.
Przy wstępnie rozpoznanej idiopatycznej postaci padaczki operacja kalozotomii (przecięcie ciała modzelowatego, które zapewnia komunikację między dwiema półkulami mózgu) jest bardzo skuteczna. Ta interwencja zapobiega nawrotom napadów padaczkowych u około 80% pacjentów.
Pierwsza pomoc
Jak pomóc choremu, jeśli ma atak? Tak więc, jeśli ktoś nagle upadł i zaczął niezrozumiale szarpać rękami i nogami, odrzucając głowę do tyłu, spójrz i upewnij się, że źrenice są rozszerzone. To jest atak epilepsji.
Przede wszystkim odsuń od osoby wszelkie przedmioty, które może na siebie upuścić podczas napadu. Następnie obróć go na bok i umieść coś miękkiego pod głową, aby zapobiec obrażeniom. Jeśli osoba wymiotuje, odwróć głowę na bok, w takim przypadku pomoże to zapobiec przedostawaniu się wymiocin do dróg oddechowych.
Podczas napadu padaczkowego nie próbuj pić pacjenta i nie próbuj go trzymać na siłę. Twoja siła wciąż nie wystarcza. Poproś innych o wezwanie lekarza.
Przede wszystkim odsuń od osoby wszelkie przedmioty, które może na siebie upuścić podczas napadu. Następnie obróć go na bok i umieść coś miękkiego pod głową, aby zapobiec obrażeniom. Jeśli osoba wymiotuje, odwróć głowę na bok, w takim przypadku pomoże to zapobiec przedostawaniu się wymiocin do dróg oddechowych.
Podczas napadu padaczkowego nie próbuj pić pacjenta i nie próbuj go trzymać na siłę. Twoja siła wciąż nie wystarcza. Poproś innych o wezwanie lekarza.