Catherine Zeta-Jones: „Ważne jest, abym zobaczył swój cel”

Auć. O-o-o-o-o. Jestem zszokowany. Wchodzi do małego hotelowego baru, gdzie na nią czekam, i prawie zemdleję. Ta kobieta została znienawidzona przez inne kobiety. Ona świeci. Wszystko w niej błyszczy – jej włosy, jej oczy, jej gładka, błyszcząca oliwkowa skóra, tak gładka, że ​​cienka złota bransoletka na jej nadgarstku wydaje się nie być ozdobą, ale częścią niej. Jej oczy są znacznie jaśniejsze niż brązowookie – są albo bursztynowe, albo zielonkawe, a nawet całkowicie żółte. Przez ułamek sekundy wydaje mi się nawet, że byłem tym wszystkim zdenerwowany. Tak, to prawda: nikt nigdy tak nie będzie wyglądał, nawet w swoich najśmielszych snach… Ale ta kobieta szybko rozwiewa mgłę. Ledwo wyciągając rękę, zmniejsza dystans między nami, bo mówi, że w holu, przez który przechodziła, dzieci biegają i krzyczą, a to źle, bo hotel jest strasznie drogi, co oznacza, że ​​dzieci nie są biednymi ludźmi . I nikt ich nie kształci. A dzieci trzeba wychowywać od kołyski, bo „moje dzieci nie powinny być problemem innych ludzi!”. Tak, jest Catherine Zeta-Jones. Przychodzi na wywiad nie spóźniając się nawet o sekundę, ale udaje jej się zauważyć zarówno źle wychowane dzieci, jak i to, że dziś jest słońce… „Widziałeś jakie dziwne światło – jakby przez mgłę? Jednak bez chmur. I fakt, że recepcjonistka była czymś zdenerwowana: „Żal mi jej – musiała zachowywać się profesjonalnie, to znaczy skradać się przede mną, ale najwyraźniej nie miała na to czasu”. I to, że mam biały kołnierzyk, jak Piotruś Pan i jakąś chłopięcą koszulę: „Fajnie jest, gdy styl jest skromny!” Taka jest. Z łatwością schodzi z wyżyn swojego sukcesu, szczęścia i luksusu. Bo w ogóle nie patrzy na świat z góry. Mieszka wśród nas. W tym piękno – że mimo wszystko jej się to udaje.

Psychologie: Wokół twojego imienia krąży wiele legend: że myjesz włosy specjalnie stworzonym szamponem truflowym, a następnie smarujesz je czarnym kawiorem; że miałaś swojego pierwszego chłopaka, gdy miałaś 19 lat; że jesteś przekonany, że kluczem do udanego małżeństwa są oddzielne łazienki dla małżonków…

Catherine zeta jones: Czy powinienem się sprzeciwić? Proszę: myję truflami, smaruję czarnym kawiorem, potem kwaśną śmietaną, a na wierzchu lubię polerować szampanem. Wszystko podaję na zimno. Czy podoba Ci się ta odpowiedź? (patrzy na mnie badawczo.) Faktem jest, że w wielu głowach istnieję w statusie swego rodzaju Kopciuszka. Dziewczyna z wioski zagubionej w górach Walii, podbiła ekran (nie inaczej niż z pomocą wróżki), została gwiazdą królestwa Hollywood, poślubiła księcia filmowego, nie, dla całej arystokratycznej dynastii Douglasów! I nie kłócę się – świetna historia. Tylko nie o mnie.

Jaka jest historia o tobie?

K.-Z. D.: Moja historia jest mniej bajeczna i mniej poetycka. Opowieść o dziewczynie z Walii, która dorastała w robotniczej rodzinie, w której mama i tata byli sobie oddani. I nie mniej od siebie – musicale… Gdzie tata kochał powiedzenie „cierpliwość i praca wszystko zmiażdży”, tylko zawsze sprzeciwiał się „cierpliwości”: wierzył – i nadal tak uważa – że tylko praca, a cierpliwość – tak nie jest dla silnych ludzi… Gdzie moja mama miała szczególny dar do elegancji (i to się zachowało), a umiała szyć lepiej niż jakikolwiek Gucci i Versace, a ja musiałem tylko wsadzić palec w pismo: chcę tego… Gdzie u niektórych punkt wszyscy byli zmęczeni amatorskimi występami czteroletniej dziewczynki. A moja mama postanowiła posłać ją do szkoły tańca – żeby fontanna burzliwego show-energii dziecka w domu nikogo nie zmęczyła… Jak widać, cudów nie ma.

Ale twoi rodzice cudownie odgadli, jaki talent tkwi w małym dziecku.

K.-Z. D.: Moim zdaniem cudem jest to, że moja matka wyszła z moich skłonności. Nie narzucała mi swoich wyobrażeń, pozwoliła mi podążać własną drogą. Dużo później przyznała, że ​​w wieku 15 lat pozwoliła mi opuścić szkołę, wyjechać do Londynu i tam zamieszkać w domu nauczyciela, w gruncie rzeczy obcej osoby, tylko z jednego powodu. Bardziej niż niebezpieczeństwa wielkiego miasta moi rodzice bali się, że dorosnę i powiem im: „Gdybyś mi nie przeszkadzał, mógłbym…” Moi rodzice nie chcieli, abym poczuła poczucie straconej szansy w przyszłość. Ja też tak myślę: lepiej żałować tego, co zostało zrobione, niż tego, czego nie zrobiono… I to credo sprawdza się we wszystkim poza relacjami osobistymi. Tutaj musisz być szczuplejszy, a nie iść do przodu.

A jeśli chodzi o relacje osobiste, czy masz własne credo?

K.-Z. D.: Na pewno. Nie sądzę, żebyś w ogóle mógł żyć bez stanowiska. I tutaj też mam mocne stanowisko: musisz być bardziej miękki. Zawsze, w każdych okolicznościach, musimy być dla siebie życzliwi. Do diabła, spotykamy w życiu tysiące ludzi i uważa się, że każdy powinien być uprzejmy. A ten, którego kochasz bardziej niż resztę, często nie otrzymuje naszej uprzejmości, prostej domowej życzliwości. To jest źle! Dlatego w naszej rodzinie staramy się być dla siebie życzliwi. Weź pod uwagę stan siebie nawzajem, plany każdego. Michael na przykład stara się uwolnić mnie do maksimum – zajmuje się głównie dziećmi, a kiedy proponują mi rolę i muszę iść do diabła, zawsze mówi: chodź, będę na służbie, pracuj, gdy jest bezpiecznik. Czasami jest to nawet zabawne. Dylan – miał wtedy cztery lata – pyta mnie, dlaczego znowu wyjeżdżam. Wyjaśniam czego potrzebujesz, pracuj. "Jaka praca?" pyta ponownie. Tłumaczę, że gram w kinie, robię filmy. Dylan myśli przez chwilę i mówi, tak, rozumiem, mama kręci filmy, a tata robi naleśniki! Cóż, naprawdę: był przyzwyczajony do oglądania Michaela w kuchni przy śniadaniu, kiedy piekł naleśniki! Michael następnie zauważył: „No cóż, przeżyli: dziesiątki filmów, dwa Oscary, a dziecko jest przekonane, że jedyne, co mogę zrobić, to naleśniki… Z drugiej strony nie pokazuj mu podstawowego instynktu!

Dlaczego zasady są dla ciebie tak ważne w życiu?

K.-Z. D.: Jestem fanem dyscypliny. Być może to jest moje zaplecze taneczne, wszystko opiera się na harmonogramie, samodyscyplinie i pracy, pracy, pracy. Bardzo dorosłam: od 11 roku życia występowałam na scenie niemal profesjonalnie. Sześć godzin lekcji muzyki i tańca dziennie. I tak od 7 do 15 lat. Wtedy liczba tych godzin tylko wzrosła. I oczywiście to prawda: pierwszego chłopaka miałam, gdy nie miałam nawet 19 – 20 lat! Zawsze byłem bardzo… skupiony. Interesowała mnie tylko praca. W wieku 11 lat, kiedy moi rówieśnicy błogo kręcili się po szkole w miejscowym McDonaldzie, pospieszyłem na lekcje chóru. W wieku 13 lat, kiedy po cichu „przymierzali” pierwsze kosmetyki w domu towarowym, pospieszyłam do choreografii. W wieku 14 lat, kiedy przeżywali burzliwe romanse z chłopakami z liceum, pospieszyłem na wystawienie plastiku. I nigdy im nawet nie zazdrościłem – ciekawie było dla mnie pospieszyć tam, gdzie w końcu dostałem się na scenę! Jednym słowem, jeśli jest we mnie coś z Kopciuszka, to to, że zdecydowanie wygrzebałem popiół. I zakorzeniła się we mnie dyscyplina. Dlaczego mając dzieci, nie da się bez tego żyć.

Czy jesteś równie pryncypialny wobec dzieci?

K.-Z. D.: Ogólnie tak. W naszym domu wszystko odbywa się zgodnie z planem: obiad to 30 minut, potem 20 minut bajek w telewizji, potem… W każdym zakątku świata, który kręciłem, gdy dzieci były małe, o siódmej wieczorem czasu bermudzkiego lubiłem dzwonić do domu i zapytaj: hej ludzie, a nie idziesz spać? Bo o 7.30 dzieci powinny być w łóżkach, ao 7 rano już są na nogach jak bagnet. Michael i ja próbujemy sami położyć dzieci do łóżka. Ale nigdy nie słuchamy pod drzwiami – na wypadek, gdyby dziecko się obudziło i zadzwoniło. W typowej rodzicielskiej nadziei, że nas potrzebuje. Dzięki temu nasze dzieci nie wiszą na nas, nie ma takiego nawyku, a syn i córka czują się całkowicie niezależni od czwartego roku życia. A po części dlatego, że mamy harmonogram i dyscyplinę. U nas nikt nie jest kapryśny, nie wstaje od stołu bez dokończenia swojej porcji, nie odpycha talerzy z jedzeniem, które mu się nie podobało. Wychodzimy na powitanie gości i nie zatrzymujemy się wśród dorosłych. Jeśli idziemy do restauracji, dzieci siedzą cicho przy stole przez dwie godziny i nikt nie biega wokół stołu z krzykiem. Nie wchodzimy do łóżka rodziców, bo między rodzicami a dziećmi powinien być zdrowy dystans: jesteśmy sobie najbliżsi, ale nie równi. Chodzimy do zwykłej szkoły – dzięki Bogu, na Bermudach, gdzie mieszkamy, jest to możliwe. W Los Angeles, chcąc nie chcąc, wylądowaliby w szkole, w której wszyscy dookoła są „takim a takim synem” i „takim a takim córką”. I to jest główny powód, dla którego na rodzinny dom wybraliśmy Bermudy, miejsce narodzin matki Michaela – Dylan i Carys mają tutaj normalne, ludzkie, a nie gwiezdne dzieciństwo. Posłuchaj, moim zdaniem, nie ma nic bardziej obrzydliwego niż bogate rozpieszczone dzieci! Nasze dzieci są już uprzywilejowane, po co jeszcze i nieokiełznanie?!

Syn pani męża z pierwszego małżeństwa został skazany za handel narkotykami. Co czułeś?

K.-Z. D.: Co powinienem był czuć? Jesteśmy rodziną, Cameron (syn Michaela Douglasa – red. ok.) nie jest mi obcy. A jak nieznajomy, który tak dużo bawił się z twoim dzieckiem, może być obcym? A Cameron dużo pracował nad naszym Dylanem, kiedy był jeszcze niemowlakiem. Poczułem… kłopoty. Tak, kłopoty. Kłopoty przydarzyły się ukochanej osobie, potknął się. Myślę, że nie powinnam go osądzać. Zadaniem bliskich jest pomaganie, stawanie w obronie własnego, nigdy się z tego nie wycofując. Tak było zawsze w mojej rodzinie, moich rodzicach. I ja też. Jesteśmy różni, ale jakoś jednością.