Anosognozja to zaburzenie samopoznania, które na przykład uniemożliwia osobie z chorobą Alzheimera rozpoznanie swojej choroby. Aby odróżnić od zaprzeczenia choroby, zaburzenie to jest konsekwencją urazu mózgu.

Pracownicy służby zdrowia diagnozują anosognozję, gdy pacjent nie rozpoznaje swojej choroby. To zaburzenie samopoznania można zaobserwować w szczególności u pacjentów z chorobą Alzheimera, chorobą neurodegeneracyjną lub porażeniem połowiczym, szczególną postacią paraliżu, która dotyka lewą lub prawą stronę ciała. .

Anosognozja może sugerować zaprzeczenie choroby. Należy jednak rozróżnić te dwa zjawiska. Zaprzeczenie, charakteryzujące się zaprzeczeniem rzeczywistości, jest procesem obrony psychologicznej. Anosognozja odnosi się do zaburzenia neuropsychologicznego spowodowanego uszkodzeniem mózgu.

W neurologii anosognozja jest czasami uważana za jeden z objawów zespołu czołowego. Zespół ten odpowiada zespołowi objawów wynikających z urazu lub dysfunkcji płata czołowego. W zespole czołowym anosognozja może być powiązana z innymi zaburzeniami neurologicznymi, w tym pewnymi zaburzeniami behawioralnymi i poznawczymi.

Anosognozja jest konsekwencją uszkodzenia mózgu. Chociaż dokładna lokalizacja zmiany nie została jeszcze w pełni zidentyfikowana, wydaje się, że anosognozja jest konsekwencją zmiany w prawej półkuli mózgu.

Na podstawie aktualnych danych naukowych zmiana powodująca anosognozję może mieć kilka możliwych przyczyn. W szczególności może to być konsekwencją:

• udar naczyniowy mózgu (udar), zwany również udarem, zaburzenie przepływu krwi w mózgu, które może prowadzić do śmierci komórek nerwowych;
• Choroba Alzheimera, zaburzenie mózgu zwane neurodegeneracyjnym, ponieważ powoduje postępujące zanikanie neuronów i objawia się pogorszeniem funkcji poznawczych;
• Zespół Korsakoffa lub otępienie Korsakoffa, zaburzenie neurologiczne, które jest zwykle spowodowane niedoborem witaminy B1 (tiaminy);
• uraz głowy, wstrząs czaszki, który może być odpowiedzialny za uszkodzenie mózgu.

Konsekwencje i przebieg anosognozji zależą od wielu czynników, w tym od rozległości i pochodzenia uszkodzenia mózgu. W zależności od przypadku można wyróżnić:

• łagodna anosognozja, w przypadku której pacjent omawia swoją chorobę dopiero po konkretnych pytaniach na ten temat;
• umiarkowana anosognozja, w przypadku której pacjent rozpoznaje swoją chorobę dopiero po wizualizacji wyników badania lekarskiego;
• ciężka anosognozja, w przypadku której pacjent nie jest świadomy swojej choroby, nawet po dokładnym kwestionariuszu i przeprowadzeniu badania lekarskiego.

Zarządzanie anosognozją ma na celu:

• leczyć pochodzenie uszkodzenia mózgu;
• ograniczyć ryzyko powikłań;
• towarzyszyć pacjentowi.

Jeśli wybór leczenia zależy od diagnozy, zwykle towarzyszy mu rehabilitacja, aby pacjent uświadomił sobie swoją chorobę. Ta świadomość ułatwia zarządzanie chorobą przez pracowników służby zdrowia.