A mój świstak jest ze mną: jak sobie radzić z rutyną

Historia reportera złapanego w pętlę czasową po nakręceniu wakacji w prowincjonalnym amerykańskim miasteczku wywarła silne wrażenie na widzach na całym świecie.

Dzień Świstaka został wydany 27 lat temu. I od tego czasu jego nazwa stała się określeniem wydarzeń, które powtarzają się w naszym życiu raz po raz.

Taka inna rutyna

„Moja mama i ja zgodziłyśmy się dzwonić w niedziele iz góry wiem, że po raz kolejny opowie o sukcesach, jakie odniosły córki jej przyjaciółek i znajomych” – mówi 43-letnia Lydia. – Co na to odpowiedzieć, nie jest jasne! „Przepraszam, że nie okazałam się córką, na którą zasłużyłeś”? Czekanie na tę rozmowę za każdym razem zatruwa mój nastrój od piątkowego wieczoru.

Ale niektórzy powtarzają proszę: „Kiedy zdecydowałem się na ćwiczenia, ważyłem 120 kg” – mówi 28-letni Igor. – Wiedziałem, że długo nie będę mógł ćwiczyć i zgodziłem się ze sobą, że będę wykonywać ćwiczenia nie dłużej niż 15 minut, ale codziennie, bez wyjątku. Minęło sześć miesięcy, teraz mam 95 kg. Wygrałem: czuję się lepiej i jestem dumny, że zrealizowałem swój plan.

Wygląda na to, że monotonia działań nie zawsze Cię nudzi?

„Jeśli to nasz własny wybór, powtarzanie daje poczucie kontroli” – mówi psychoanalityczka Maria Khudyakova. „Krok po kroku zbliżamy się do celu i chociaż każdy krok jest nieco podobny do poprzedniego, zauważamy różnicę, która potwierdza postęp.”

Jedziemy do pracy, spotykamy się z przyjaciółmi, jedziemy na wakacje…

«И все это дает ощущение стабильности и возможность прогнозировать, — продолжает психоаналитик. — Представим противоположное: постоянно меняющиеся условия — это сильный стресс».

Nigdy nie wiadomo, co wydarzy się za chwilę, do czego doprowadzą nasze działania… Oglądanie takich przygód w filmach jest ciekawe, ale mało kto chciałby tego przeżyć w rzeczywistości! Ale, podobnie jak w przypadku Lydii, rutyna jest nie do zniesienia, powoduje przygnębienie i nudę.

„W tym przypadku nuda jest oznaką przemocy wobec samego siebie: robię to, co mi się nie podoba, ale czuję się do tego zobowiązana i nie zawsze wiem dokładnie, dlaczego” – wyjaśnia Evgeny Tumilo, terapeuta Gestalt. Czasem więc zmuszamy się do sumienności w pracy, grzeczności wobec sąsiadów, miłości wobec rodziców…

Wytrzymać-zakochać się?

Znacznikiem autoprzemocy jest słowo „powinien” i idea, że ​​trzeba znosić. „Potrzeba to czyjeś „chcę” – kontynuuje terapeuta Gestalt. „Mama chce ze mną rozmawiać, społeczeństwo wymaga ode mnie pracy”. Jak się z tego wydostać?

Jest ślepa ścieżka. „Wiele osób próbuje zmusić się do kochania tego, czego tak naprawdę nie lubi, na przykład mycia podłóg”, mówi Evgeniy Tumilo. – I to oczywiście nie działa: trudno zakochać się w śmiesznych ruchach mokrej szmaty w niewygodnej pozycji! Ale możesz zrozumieć potrzebę, która za tym stoi.”

Зачем мне чистый пол? Чтобы удовлетворить чувство прекрасного, избежать стыда перед нагрянувшими гостями или ... Поняв свою потребность, я могу сознательно выбрать: смириться с неудобством ради значимой цели или, может быть, передоверить это дело специалистам из клининговой компании ...

Szukasz wyjścia

„Kiedy po raz pierwszy przyjechałem odwiedzić mojego przyjaciela z college'u, ze wstydu wyrzuciłem, że uwielbiam gotowaną cebulę” — mówi 34-letni Dmitry. „I od tego czasu za każdym razem jestem ostrożnie traktowany gotowaną cebulą, której naprawdę nie mogę znieść!” I dopiero niedawno zebrałem się w końcu na odwagę i wyznałem to.

Historia jest dość zabawna, ale trudność jest bardzo realna: nawet jeśli wiemy, czego chcemy, może być nam trudno ogłosić to innym. W końcu ryzykujemy naruszenie ich oczekiwań i naszej niewypowiedzianej obietnicy pozostania takimi, jakimi nas przywykli.

Ponadto czując się niezadowoleni z tego, co się dzieje, nie zawsze wiemy, czym to zastąpić.

„Jeśli nie chcę dzwonić do matki, to czego chcę: jaki rodzaj związku jest dla mnie akceptowalny? Jeśli nie chcę być przychylny w pracy, jak chcę się widzieć? Zadawaj sobie pytania, aż uzyskasz odpowiedź” – sugeruje Evgeny Tumilo.

Być może łatwiej to powiedzieć, niż zrobić: przyzwyczajając się do wirowania w powtórkach, angażując się w ciąg działań i zdarzeń, które wydają się nam konieczne, nie od razu odkrywamy w nich siebie i swoje pragnienia. Wymaga to pewnej wytrwałości i chęci do samodzielnej eksploracji. To nie przypadek, że czasami mamy pokusę, by po prostu wszystko wykoleić.

Bohater Billa Murraya z Dnia Świstaka również przesadził ze słodyczami i okradł kolekcjonerów. Oczywiście wiedział, że „nic mu się nie stanie” z tego powodu. Ale nawet strach przed karą lub negatywnymi konsekwencjami nie zawsze nas powstrzymuje.

Pokusa zniszczenia

„Nadmiar rutyny może prowadzić do utraty radości życia, a w skrajnych przypadkach do rozpaczy i depresji” – zauważa Maria Khudyakova. Antypodem cierpliwości jest uczucie „To już, mam już dość!”. Czasami musisz pozwolić sobie na bycie złym tylko po to, by być innym.

Idea destrukcji łączy się z ideą wyzwolenia. Niewolność zaczyna ciążyć. Złość, choć w życiu codziennym uważamy ją za uczucie negatywne, jest pożyteczna: pozwala zrozumieć, że jesteśmy źli i mobilizuje siły do ​​czynienia dobra dla siebie. „Kiedy jesteśmy naładowani gniewem, jego rozpryskiwanie się przypomina orgazm, jest to wyładowanie fizyczne i psychiczne” — wyjaśnia Evgeniy Tumilo.

Jeśli gniew zostanie rozwiązany, problem zostanie rozwiązany lub można go rozwiązać. Jeśli nie pod tym adresem, to na pewno nie będzie rozstrzygnięty. Jeśli mam konflikt z szefem i krzyczę na żonę, sytuacja w pracy się nie zmieni, a napięcie będzie się kumulować.

Pozbywanie się nudy niekoniecznie odbywa się poprzez bunt. Ale przez bunt prowadzi droga wyzwolenia od norm, wartości, narzuconych reguł – te postawy są silniejsze niż zasoby jednostki. Stąd bunt powstaje jako rodzaj przeciążenia sił w celu stworzenia super-możliwości przezwyciężenia.

Społeczeństwo wywiera na nas potężną presję (co wyraża się w jawnych i niewypowiedzianych żądaniach tego, kim powinniśmy być i co powinniśmy robić), a żeby ją przezwyciężyć, potrzebujemy dużo energii.

„Jest to podobne do emancypacji nastolatka od rodziców poprzez bunt” — kontynuuje terapeuta Gestalt. „W niektórych przypadkach emancypacja ze społeczeństwa zachodzi w podobny sposób i ma również antyspołeczny konotację”.

Formą buntu przeciwko narzuconym normom może być także wycofanie się – w samotność, izolację, ascezę. Ale pełne życie ludzkie jest możliwe tylko w komunikacji z innymi, dlatego staramy się integrować nasze pragnienia z życiem społecznym.

Pragnienie doskonałości

Bohater filmu wyszedł z powtórki, gdy miał idealny dzień. A nas interesuje bajka, w której na co dzień można doskonale żyć. Albo nie wszyscy, ale przynajmniej jeden.

Ale w fabule kryje się paradoks: choć w kalendarzu zawsze jest ten sam numer, wieczna sekunda lutego, i sytuacja jest taka sama, reporterka codziennie robi coś nowego. Jeśli zrobimy to samo, skończymy z tym samym. Może jeśli zaczniemy próbować czegoś innego, możemy zobaczyć inne wyniki.

Poważne zmiany mogą nam się wydawać niebezpieczne, ale „my sami jesteśmy najwyższymi menedżerami naszego życia i możemy wybrać, co zrobić”, podkreśla Maria Khudyakova, „a także wybrać skalę zmian. Nie możemy nawet od razu do nich przystąpić, ale najpierw spróbujmy „odnaleźć różnice” w monotonnych wydarzeniach, jak w magicznych obrazach z dzieciństwa. Być może dostrzeżesz różnice i poczujesz, w jakim kierunku chcesz iść.

Weź i dostosuj

Ale co, jeśli nieprzyjemna rutyna dotyczy nie tylko nas, ale i innych, jak w przypadku Lydii i jej mamy?

„Wszystko, co jest związane z innymi, jest potencjalnie sprzeczne, a konflikt może być nierozwiązywalny” – ostrzega Jewgienij Tumilo. „Nie wszyscy mogą się ze sobą dogadać. I tutaj idea własnej impotencji może być uzdrawianiem.

Dzieci z reguły nie są w stanie reedukować rodziców. W tym przypadku sensowne jest postawienie pytania w inny sposób: jak przystosować się do nieprzyjemnej sytuacji. Nie znoś cierpienia, ale dostosowuj się twórczo.

„Możesz na przykład zmienić układ i dzwonić nie raz w tygodniu, ale raz w miesiącu” – mówi terapeuta Gestalt. „Przydatne może być również poznanie, jakie potrzeby innych kryją się za zachowaniem, którego nie lubimy”.

Możesz o to zapytać lub stworzyć własną hipotezę, a następnie ją przetestować. Być może starsza matka jest niespokojna i chce być uspokojona, albo wątpi, że była dobrym rodzicem i chce uznania. Rozumiejąc to, możemy inaczej budować komunikację.

Nie chodzi o podjęcie jednej decyzji na całe życie i trzymanie się jej bez względu na wszystko, ale o pozwolenie sobie na dostrzeżenie sprzeczności (wewnątrz i na zewnątrz) i znalezienie sposobów ich rozwiązania.