5 zwrotów, które mogą zrujnować przeprosiny

Oczywiście skuteczne przeprosiny to nie tylko dobieranie właściwych słów i unikanie nieodpowiednich fraz. Ważne jest, aby zrozumieć samą zasadę. Przeprosiny zaczynające się od fraz można uznać za nieskuteczne.

1. «Przepraszam, ale…»

Przede wszystkim ranna osoba pragnie usłyszeć szczere przeprosiny z czystego serca. Kiedy dodasz «ale», cały efekt znika. Porozmawiajmy o tym małym zastrzeżeniu.

«Ale» prawie zawsze oznacza wymówki, a nawet anuluje oryginalną wiadomość. To, co powiesz po „ale”, może być całkowicie sprawiedliwe, ale to nie ma znaczenia. „Ale” już sprawiło, że twoje przeprosiny były fałszywe. Robiąc to, mówisz: „Biorąc pod uwagę ogólny kontekst sytuacji, moje zachowanie (niegrzeczność, spóźnienie, sarkazm) jest całkowicie zrozumiałe”.

Przeprosiny z „ale” mogą zawierać wskazówkę dotyczącą złego zachowania rozmówcy. „Przepraszam, że wybuchnęłam” – mówi jedna siostra do drugiej – „ale bardzo mnie zabolało, że nie przyczyniłaś się do rodzinnych wakacji. Od razu przypomniałam sobie, że jako dziecko wszystkie prace domowe spadały mi na barki, a mama zawsze pozwalała ci nic nie robić, bo nie chciała z tobą przeklinać. Przepraszam, że jestem niegrzeczny, ale ktoś musiał ci wszystko powiedzieć.

Zgadzam się, takie przyznanie się do winy może jeszcze bardziej zranić rozmówcę. A słowa „ktoś musiał ci wszystko powiedzieć” na ogół brzmią jak szczere oskarżenie. Jeśli tak, to jest to okazja do kolejnej rozmowy, na którą trzeba wybrać odpowiedni czas i wykazać się taktem. Najlepsze przeprosiny są najkrótsze. Nie ma potrzeby wdawania się w długie wyjaśnienia, które mogą zrujnować najlepsze intencje.

2. «Przepraszam, że tak to odbierasz»

To kolejny przykład „pseudo-przeprosin”. – Dobra, dobra, przepraszam. Przykro mi, że tak potraktowałeś sytuację. Nie wiedziałem, że to dla ciebie takie ważne. Taka próba zrzucenia winy na cudze barki i uwolnienia się od odpowiedzialności jest znacznie gorsza niż całkowity brak przeprosin. Te słowa mogą jeszcze bardziej obrazić rozmówcę.

Ten rodzaj uników jest dość powszechny. „Przepraszam, że byłeś zakłopotany, kiedy poprawiłem cię na przyjęciu” nie jest przeprosinami. Mówca nie ponosi odpowiedzialności. Uważa, że ​​ma rację — w tym dlatego, że przeprosił. Ale w rzeczywistości przerzucał odpowiedzialność tylko na obrażonych. W rzeczywistości powiedział: „Przykro mi, że przesadnie zareagowałeś na moje całkowicie rozsądne i uczciwe uwagi”. W takiej sytuacji powinieneś powiedzieć: „Przepraszam, że poprawiłem cię na przyjęciu. Rozumiem swój błąd i nie powtórzę go w przyszłości. Warto przeprosić za swoje czyny, a nie omawiać reakcji rozmówcy.

3. «Przepraszam, jeśli cię zraniłem»

Słowo „jeśli” sprawia, że ​​człowiek wątpi we własną reakcję. Staraj się nie mówić: „Przepraszam, jeśli byłem niewrażliwy” lub „Przepraszam, jeśli moje słowa wydawały ci się krzywdzące”. Prawie każde przeprosiny, które zaczynają się od „Przepraszam, jeśli…” nie są przeprosinami. O wiele lepiej jest powiedzieć tak: „Moja uwaga była obraźliwa. Przykro mi. Wykazałem się niewrażliwością. To się więcej nie powtórzy.

Ponadto słowa „przepraszam, jeśli…” są często postrzegane jako protekcjonalne: „przepraszam, jeśli moja uwaga wydała ci się obraźliwa”. Czy to przeprosiny, czy wskazówka dotycząca wrażliwości i wrażliwości rozmówcy? Takie zwroty mogą zmienić Twoje „przepraszam” w „Nie mam za co przepraszać”.

4. „Spójrz, co zrobił przez ciebie!”

Opowiem Ci jedną zniechęcającą historię, którą zapamiętam do końca życia, choć wydarzyła się ona kilkadziesiąt lat temu. Kiedy mój najstarszy syn Matt miał sześć lat, bawił się ze swoim kolegą z klasy Seanem. W pewnym momencie Matt wyrwał Seanowi zabawkę i kategorycznie odmówił jej zwrotu. Sean zaczął walić głową w drewnianą podłogę.

Matka Seana była w pobliżu. Natychmiast zareagowała na to, co się dzieje, i to dość aktywnie. Nie poprosiła syna, żeby przestał headbangingować, ani nie powiedziała Mattowi, żeby zwrócił zabawkę. Zamiast tego dała mojemu chłopcu surową reprymendę. „Po prostu spójrz, co zrobiłeś, Matt! wykrzyknęła, wskazując na Seana. Sprawiłaś, że Sean uderzył głową w podłogę. Przeproś go natychmiast!”

Matt był zakłopotany i zrozumiały. Nie kazano mu przepraszać za zabranie cudzej zabawki. Powinien był przeprosić za to, że Sean uderzył głową o podłogę. Matt musiał wziąć odpowiedzialność nie za własne zachowanie, ale za reakcję drugiego dziecka. Matt zwrócił zabawkę i wyszedł bez przeprosin. Potem powiedziałem Mattowi, że powinien przeprosić za zabranie zabawki, ale to nie jego wina, że ​​Sean uderzył głową o podłogę.

Gdyby Matt wziął odpowiedzialność za zachowanie Seana, zrobiłby coś złego. Będzie musiał odpowiedzieć za to, czego nie zrobił i czego nie mógł zrobić. Sean też nie byłby dobry — nigdy nie nauczyłby się brać odpowiedzialności za własne zachowanie i radzić sobie z gniewem.

5. «Wybacz mi natychmiast!»

Innym sposobem na zepsucie przeprosin jest przyjęcie swoich słów jako gwarancji, że natychmiast otrzymasz przebaczenie. Tu chodzi tylko o ciebie i twoją potrzebę uspokojenia własnego sumienia. Przeprosin nie należy traktować jako łapówki w zamian za to, że musisz otrzymać coś od obrażonej osoby, a mianowicie jej przebaczenie.

Słowa „wybaczasz mi?” lub «proszę, wybacz mi!» często wymawiane podczas komunikacji z bliskimi. W niektórych sytuacjach jest to naprawdę właściwe. Ale jeśli popełniłeś poważne przestępstwo, nie powinieneś liczyć na natychmiastowe przebaczenie, a tym bardziej domagaj się tego. W takiej sytuacji lepiej powiedzieć: „Wiem, że popełniłem poważne przestępstwo i możesz długo się na mnie gniewać. Jeśli jest coś, co mogę zrobić, aby poprawić sytuację, daj mi znać”.

Kiedy szczerze przepraszamy, naturalnie oczekujemy, że nasze przeprosiny doprowadzą do przebaczenia i pojednania. Ale żądanie przebaczenia psuje przeprosiny. Urażona osoba odczuwa presję — i jest jeszcze bardziej urażona. Wybaczenie komuś innemu często wymaga czasu.

Źródło: H. Lerner „Naprawię to. Subtelna sztuka pojednania” (Peter, 2019).