Kobiety wyznają swoje grzechy macierzyńskie: prawdziwe historie

Sama miałam urodzić najstarszego syna. To było bardzo przerażające, ale lekarze zapewniali, że wszystko pójdzie dobrze. Nie ma patologii rozwojowych, jestem klinicznie zdrowy. Brak wskazań do COP.

Tylko w szpitalu wszystko poszło nie tak. Słaba aktywność zawodowa, prawie dzień skurczów. W rezultacie awaryjne cesarskie cięcie. To była tylko ulga! A odbudowa wydawała mi się takim nonsensem po tym, przez co wtedy przeszedłem.

Po sześciu latach ponownie zaszła w ciążę. Lekarz powiedział, że blizna jest w idealnym stanie, możesz urodzić samodzielnie. Nie zdążyła nawet dokończyć frazy, już krzyczałem: „Nie ma mowy!”

Przez resztę ciąży patrzyli na mnie jak szaleni podczas konsultacji. Przekonywali, tłumaczyli, a nawet zastraszali. Mówią, że dziecko będzie chore i ogólnie popadnę wtedy w depresję. Sam będę żałował swojej decyzji, ale będzie za późno.

W szpitalu położniczym kategorycznie mi odmówili: mówią, że sama urodzisz. Zwrócił się do innego. A potem w trzecim, komercyjnym – przyjechałem tam z prawnikiem medycznym. Nie będę wdawał się w szczegóły, ale w końcu osiągnąłem swój cel. I wcale tego nie żałuję. Zamiast strachu przed skurczami, spokojnie przygotuj się do operacji. Myślę, że dla dziecka nie zdenerwowana matka jest lepsza niż rodząca kobieta w skrajnej panice. I jestem gotowa urodzić trzecią, a nawet czwartą. Ale nie na własną rękę.

Nawiasem mówiąc, mój mąż poparł moją decyzję. Ale wielu przyjaciół nie rozumiało. Są tacy, którzy zostali skazani – to teraz były dziewczyny. Nawet moja matka podjęła moją decyzję nie od razu. Najmłodszemu pierwszy ząb wyszedł nieco później niż u starszego, wyszedł miesiąc później – „to wszystko dlatego, że cesarskie cięcie sama urodzi, nie będzie opóźniona w rozwoju”. To niesamowite, jak zapomniała w tych momentach, że starszy też się nie urodził.

Polina jest moim trzecim dzieckiem. Najstarsza córka jest w 8 klasie, środkowy syn idzie do szkoły za rok. Mamy bardzo napięty harmonogram: koła, sekcje, treningi. Po prostu nie mam czasu na bycie „farmą mleczną”. Noszenie dziecka w chuście, aby na czas nakarmić, jest po prostu głupie.

Tak, mogłabym odciągać i zostawić w domu zapas mleka dla Pauliego. Ale miałem już negatywne doświadczenia z najstarszym. Na piersi nie przybrała na wadze – mleko było przezroczyste, prawie woda. A potem dziecko zostało posypane alergiczną skórką. Próbowałam zwiększyć zawartość tłuszczu w mleku, byłam na ścisłej diecie – dosłownie na wszystko wylewałam dziecko. I nasze karmienie piersią się skończyło.

A także o doznaniach: przepraszam, to było dla mnie nieprzyjemne fizycznie. Wytrwałem ze względu na moją córkę, wszyscy mówili: musisz się nakarmić, musisz spróbować. Podczas karmienia gryźła poduszkę zębami, to było okropne uczucie. I jaka to była ulga, kiedy przeszliśmy na miksturę.

Z synem postanowiłam spróbować jeszcze raz, ale wystarczyło mi to na półtora tygodnia. Poprosiłem nawet Polinę w szpitalu, żeby nie nakładała mi go na klatkę piersiową. Powinieneś zobaczyć reakcję osób wokół ciebie. Na sali porodowej była praktykantka, która zapytała głośnym szeptem: „Czy ona ją odda?”

Teraz uważam to za zabawne z powodu tej nietaktowności. W tym momencie to było obraźliwe. Dlaczego ludzie decydują za mnie, czy karmić piersią, czy nie? Dałam temu dziecku życie, mam prawo decydować o tym, co jest najlepsze dla niego i dla mnie. Dlaczego wszyscy uważali za swój obowiązek, abym czuł się winny?

Tyle rzeczy, których nie słuchałam – zarówno o braku emocjonalnego związku z moją córką, jak io społeczeństwie konsumpcyjnym. Nawet jeśli tak (a właściwie nie) – dotyczy to tylko mnie i jej. Nie twierdzę, że karmienie piersią jest ważne, konieczne i priorytetowe. Ale jestem za wolnym wyborem, bez konieczności szukania wymówek.

Denerwuje mnie ta tendencja: mówią, że z dziećmi trzeba rozmawiać na równych zasadach. Nie. To dzieci. Jestem dorosła. Kropka. Powiedziałem – słyszeli i byli posłuszni. A jeśli nie słyszeli i nie byli posłuszni, mam prawo ukarać. Wolność myśli i umiłowanie wolności są świetne, ale nie w wieku 6-7 lat. I nie muszę mi radzić czytać Cycera, Petranowskiej, Muraszowej czy kogokolwiek innego. Wiem, o czym piszą. Po prostu się z nimi nie zgadzam.

Jestem złą matką. Potrafię krzyczeć, potrafię wyzywająco wyrzucać jedzenie do kosza, mogę wyjąć pilota do telewizora i joystick z dekodera. Mogę krzyczeć z powodu mojego pisma i niechęci do odrabiania lekcji. Mogę się obrazić i zignorować. To nie znaczy, że nie kocham dziecka. Dla mnie wręcz przeciwnie, kocham go tak bardzo, że wkurza mnie, że zachowuje się gorzej niż jest w rzeczywistości.

Wychowałem się klasycznie. Nie, nie pobili mnie, nawet nie postawili w kącie. Kiedyś moja mama smagała ręcznik – to była tylko krawędź cierpliwości, wirowałem pod jej stopami w kuchni, a ona prawie obróciła na mnie garnek z wrzącą wodą (swoją drogą, teraz obwiniliby ją przede wszystkim – w ogóle nie opiekowała się dzieckiem). Ale nawet nie próbowałem dyskutować ze słowami moich rodziców. Zakręć nos od lunchu – bezpłatnie do kolacji, mama nie ma czasu na ugotowanie dla Ciebie 15 różnych dań. Ukarany oznacza ukarany. I nie w kącie przez trzy minuty, a potem wszyscy cię żałują, ale miesiąc bez telewizora lub czegoś na dużą skalę. A jednocześnie nie sądzę, że nie byłam kochana.

Co teraz? Złe zachowanie jest uważane za dziecinną ekspresję, a kłótnia z rodzicami jest uważana za wyraz czyjejś opinii. Współczesne dzieci są rozpieszczane do granic możliwości. Są „kochani” w najgorszym tego słowa znaczeniu. Rodzaj pępków ziemi. Nie znają słowa „ty” i słowa „nie”. Dziecko, które krzyczy w drodze do przedszkola, wzbudza większe zrozumienie niż rodzice, którzy usilnie starają się go uspokoić. Wszystkie te filmy w Internecie: „Mama złapała dziecko za rękę i zaciągnęła na przystanek autobusowy! Wstyd!" Czasami wydaje mi się, że w tym filmie – ja. A co jeszcze zrobić, jeśli za 20 minut trzeba być u lekarza, a on ma ochotę wrócić do domu po maszynę do pisania? Wszystkie te słodko-słodkie rady, które nie mają nic wspólnego z rzeczywistością: „Dziecko ma takie same prawa jak ty”. Przepraszam, czy chcesz coś powiedzieć o jego obowiązkach?

Uczy nas szanować dzieci… a może dzieci należy nauczyć szanować dorosłych?