Dlaczego niepożądane jest rozsiewanie barszczu Sosnowskiego

Ludzie mówią: jeśli chcesz zdenerwować sąsiada, umieść garść nasion barszczu Sosnowskiego w jego ogrodzie. Co to za roślina i dlaczego ogrodnicy tak się jej boją?

Barszcz – po łacinie – Herácléum należy do rodziny parasolowatych i ma 52 gatunki. Większość z nich rośnie na półkuli wschodniej, w jej klimacie umiarkowanym. Na terenie naszego kraju występuje 40 gatunków roślin tego rodzaju. Do niedawna najbardziej rozpowszechniony był barszcz syberyjski. W ciągu ostatnich 30 lat barszcz Sosnowskiego stopniowo stał się liderem.

Trochę historii

Istnieje kilka wersji historii pojawienia się tej rośliny. Niektórzy uważają, że pasternak Sosnowskiego jest wynikiem badań genetycznych prowadzonych przez tajny instytut. Ale jeśli weźmiemy pod uwagę stosunek rządu ZSRR pod koniec lat 30. i 40., w szczególności Stalina, do genetyki, ta wersja wydaje się problematyczna.

Odpowiedź na to pytanie może sugerować łacińska nazwa rośliny – Herácléum sosnovskyi Manden. Ostatnie słowo to skrót od nazwiska biologa, który go zidentyfikował i opisał. Należy do Idy Panovny Mandenova, sowieckiej i gruzińskiej systematycznej botaniki. Ma kilka innych gatunków barszczu olbrzymiego, które zidentyfikowała i opisała badając florę Kaukazu w latach 40. XX wieku. Barszcz Sosnowskiego został nazwany na cześć Dmitrija Iwanowicza Sosnowskiego, który wiele zrobił, aby zbadać florę Kaukazu. Barszcz Sosnowskiego istniał w naturze przez długi czas, ale miał raczej ograniczone siedlisko. Jego dystrybucja to „zasługa” człowieka, który wprowadził tego giganta do kultury, co doprowadziło do antropogenicznej katastrofy środowiskowej.

Po raz pierwszy eksperymenty nad wprowadzeniem tej rośliny do kultury rozpoczęły się w 1946 r., 4 lata po śmierci akademika Wawiłowa, któremu przypisuje się te badania. Zaangażowany w eksperymenty w Polarno-Alpejskim Ogrodzie Botanicznym w regionie Murmańska. Tak niezwykły wybór regionu można wytłumaczyć faktem, że w przyrodzie większość gatunków barszczu rośnie w strefie subalpejskiej.

Pasternak Sosnowskiego był przeznaczony do karmienia zwierząt. Ogromna masa biologiczna rośliny – do 2500 centów na hektar – dawała jasne perspektywy wykorzystania jej jako rośliny pastewnej. Ale nadzieje nie były uzasadnione. Mleko od krów z takiego pokarmu stało się gorzkie. Ponieważ pasternak Sosnowskiego okazał się środkiem antyseptycznym, nie można było fermentować mleka do przetwarzania. Ze względu na silne działanie estrogenne tej rośliny krowy zaczęły mieć problemy z rozrodem. Cielęta się nie wykluły. W rezultacie przestali karmić tą rośliną zwierzęta gospodarskie, ale mechanizm zasiedlania roślin już został uruchomiony.

Cechy biologiczne barszczu Sosnowskiego

Opis tej rośliny należy zacząć od jej gigantycznych rozmiarów.

• Wysokość może osiągnąć 3 m.
• Grubość łodygi – do 8 cm.
• Korzeń wbija się głęboko w ziemię do 2 m.
• Efektowne liście zakończone małymi kolcami, osiągające szerokość 1,2 m i długość 1,5 m.
• Kwiaty – ogromne parasole o średnicy do 40 cm, noszące łącznie do 80 kwiatów. Tutaj są przedstawione w całej okazałości.

  

• Roślina jest jednopienna, więc nie potrzebuje zapylacza. Nawet jeden egzemplarz może zapoczątkować całą kolonię gigantów. Kwiaty zapylane są przez owady.

Ilość nasion w trawie Herkulesa pozwala z powodzeniem podbijać wszystkie nowe terytoria, rekordziści mają ich aż 35. A taka właściwość jak monokarpowość, czyli zdolność do wzrostu, aż roślina zakwitnie i wyda nasiona, bardzo utrudnia walkę z barszczem. Proces wzrostu do kwitnienia może trwać nawet do 000 lat nawet przy corocznym koszeniu. Kiełkowanie nasion jest wysokie i wynosi do 12%. Ich maksymalna żywotność to 89 lat. Są lekkie i niesione przez wiatr na duże odległości.

• Roślina ta kwitnie w lipcu-sierpniu, a nasiona dojrzewają w sierpniu-wrześniu.
• Łodyga ma pokwitanie.
• Różne rodzaje barszczu mogą się krzyżować, tworząc hybrydy.

Ale nie tylko gigantyczny rozmiar pozwala tej roślinie dominować i wypierać sąsiadów.

Interesujący fakt

Barszcz Sosnowskiego rośnie najczęściej w miejscach o naruszonej pokryciu trawą – w pobliżu dawnych obór oraz w miejscach, gdzie nagromadził się niedojrzały obornik, gdzie często przechadzają się zwierzęta gospodarskie. Istnieje proste wytłumaczenie tego faktu. Faktem jest, że barszcz Sosnowskiego żywi się sinicami i innymi bakteriami beztlenowymi, których nadmiar występuje w miejscach o niskiej zawartości tlenu, a mianowicie tam, gdzie gromadzi się obornik.

Obserwuje się proces lawinowy: im lepiej ta roślina odżywia się i rośnie, im mniej tlenu jest obok niej, tym aktywniej rozmnażają się cyjanobakterie. Aby pozbyć się konkurentów, roślina nauczyła się uwalniać do gleby specjalne substancje, które mają szkodliwy wpływ na komórki, które mają jądro. Substancje te zapobiegają ich dzieleniu się, skutecznie je niszcząc. Sinice i inne beztlenowce nie mają jądra i tylko barszcz dostaje wszystko. Ta cecha sprawia, że ​​nie zabija, ale jednocześnie nieco ogranicza siedlisko.

Niebezpieczne właściwości barszczu Sosnowskiego

Dlaczego pasternak Sosnowskiego jest niebezpieczny? Zawarte w jego składzie olejki eteryczne, których głównym składnikiem aktywnym są furokumaryny, które działają fotouczulająco, powodując fotodermatozę skóry. Alkaloidy i saponiny triterpenowe zawarte w tym olbrzymu są również uważane za trujące dla ludzi. W związku z tym barszcz Sosnowskiego jest rośliną trującą, wszystkie jej części są niebezpieczne, szczególnie w generatywnej fazie rozwoju: podczas kwitnienia i dojrzewania nasion.

Nigdy nie zbliżaj się do pasternaku Sosnowskiego, a tym bardziej nie dotykaj go.

Zdjęcie przedstawia konsekwencje kontaktu z tą niebezpieczną rośliną.

Działanie olejków eterycznych na skórę polega na tym, że całkowicie pozbawia ją ona ochrony przed promieniowaniem ultrafioletowym. Dlatego po kontakcie, a nawet w pobliżu rośliny, pojawiają się oparzenia skóry, które czasami osiągają 3 stopnie.

Są bardzo bolesne, trudne w leczeniu i długo się nie goją. Najczęściej takie oparzenia trzeba leczyć w szpitalu. Odzyskiwanie może potrwać dłużej niż miesiąc. Oparzenia pozostawiają bolesne blizny.

Oparzenie, które wpływa na zewnętrzne błony oczu, może prowadzić do ślepoty, ponieważ wpływa również na rogówkę.

Niestety między działaniem eterycznych oparów barszczu na skórę a pojawieniem się odczynów skórnych upływa trochę czasu, około kwadransa kontakt z niebezpieczną rośliną trwa nadal i stopień uszkodzenia wzrasta, więc konsekwencje oparzeń są bardzo poważne, a nawet śmiertelne.

Oparzenia z niego nie są tak silne, ale nie mniej bolesne.

Jak zminimalizować konsekwencje kontaktu z barszczem Sosnowskiego pokazano na filmie:

Roślina ta jest szczególnie niebezpieczna dla alergików. Kontakt z nią może wywołać u alergików tzw. obrzęk Quinckego, gdy krtań opuchnięta od wewnątrz po prostu nie pozwala oddychać.

Interesujący fakt

O barszczu można powiedzieć wiele negatywnych rzeczy, ale ma on również właściwości lecznicze. Ta roślina działa jak

• kojący
• uśmierzacz bólu;
• antyseptyczne i przeciwzapalne;
• przeciwdrgawkowe;
• przeciwskurczowe;
• przeciwświądowy.

Spektrum działania terapeutycznego tej rośliny jest dość szerokie. Na jej podstawie stworzono skuteczne leki do leczenia wielu chorób.

Instytut Biologii Republiki Komi otrzymał patent na zastosowanie preparatu z barszczu Sosnowskiego do tłumienia salmonelli, a Sukhanov AI proponuje leczenie łuszczycy nalewką z tej rośliny, otrzymał też patent na tę metodę.

Barszcz Sosnowski, po dokładnym zbadaniu, ujawnił również inne przydatne właściwości.

Korzyści z barszczu Sosnowskiego

• Po zbadaniu roślin jednorocznych naukowcy AI Sigaev i PV Musikhin odkryli, że ich skład i właściwości fizyczne są zbliżone do trzciny. Naukowcom udało się uzyskać włóknisty półprodukt zawierający celulozę. Jest w stanie częściowo zastąpić surowce drzewne w produkcji tektury opakowaniowej.
• Przeprowadzono pomyślne badania nad uzyskaniem bioetanolu z surowca barszczu, jakim jest biopaliwo.
• Z użyciem barszczu Sosnowskiego jako rośliny pastewnej też nie wszystko jest jasne. Barszcz Sosnowskiego zawiera dużo białka, co umożliwia wykorzystanie go jako rośliny pastewnej, ale z pewnymi ograniczeniami. Kiszonką z tej rośliny, zmieszaną z innymi roślinami wysokobiałkowymi, można skarmiać zwierzęta nieprzeznaczone do produkcji potomstwa i mleka: cielęta, byki, krowy opasowe. Ponieważ furokumaryny są również obecne w kiszonce z barszczu, ich ilość musi być ściśle regulowana. W małych dawkach substancje te zwiększają produktywność zwierząt, w dużych są trucizną.

Ciekawostki: istnieją bardzo egzotyczne sposoby wykorzystania barszczu, na przykład jako instrumentu muzycznego lub materiału do ochrony pni młodych drzew przed myszami.

Na zdjęciu żyrandol z barszczu Sosnowskiego.

Sposoby radzenia sobie z pasternakiem krowy Sosnowskiego

Ale i tak szkoda z tego jest znacznie więcej niż dobra. Rosnące rozprzestrzenianie się tej trującej rośliny niepokoi ludzi w różnych krajach. Kwestia jej zwalczania jest rozstrzygana na szczeblu rządowym, w wielu krajach istnieją już państwowe programy mające na celu wyeliminowanie tej katastrofy ekologicznej. Liczba roślin barszczu stale rośnie, zagarniają coraz to nowe terytoria, tłumiąc rosnące w pobliżu dzikie i uprawne rośliny.

Czy można z nim walczyć? Doświadczenia różnych krajów pokazują, że jest to możliwe i całkiem udane. Istnieją skuteczne sposoby radzenia sobie z tą gigantyczną trawą, które pomogą pozbyć się barszczu z terytorium naszego kraju, pozostawiając go z pierwotnym siedliskiem.

Co należy zrobić, aby ograniczyć pasternak krowy

• Herbicyd można stosować przeciwko barszczowi Sosnowskiego. Najczęstszym jest Roundup. Jego stężenie nie powinno być mniejsze niż 360 g/l. Rośliny będą musiały być przetwarzane więcej niż raz w sezonie. Głównym warunkiem jest ilość zwilżonych liści co najmniej 70%. Można zastosować dowolną metodę obróbki: spryskiwacz, pędzel. Największy efekt obserwuje się, gdy roślinę traktuje się w fazie odrastania liści. Przetwarzanie roślin odbywa się w kombinezonie ochrony chemicznej.
• Praktyki rolnicze. Koszenie trawy Herkulesa daje efekt jedynie pod warunkiem późniejszej orki, wielokrotnego talerzowania i zasiedlenia terenu wieloletnimi trawami lub sadzenia ziemniaków. Nie można skosić pasternaka krowy kosą lub trymerem, ponieważ małe części rośliny mogą dostać się do niezabezpieczonych obszarów ciała.
• Zastosowanie geowłókniny jest możliwe, jeśli jest przykryte ziemią od góry warstwą co najmniej 5 cm i obsiane trawą gazonową. Geowłókniny układa się na zmiażdżonych roślinach.

  

• Używając czarnego filmu. Czarny film kładzie się na pochyłej powierzchni ziemi i dobrze dociska. W kolejnym sezonie miejsce musi być obsiane trawą lub uprawą wymagającą częstego spulchniania.

Środki kontroli, które nie działają

• Normalne ukosowanie.
• Cięcie i wyrywanie kłączy.
• Zastosowanie czarnej włókniny.

Barszcz Sosnowski ma krewnego często spotykanego w całym naszym kraju, który nie tylko nie jest rośliną trującą, ale od dawna jest używany do celów spożywczych – barszcz syberyjski lub pęczek. Te dwa typy są nieco inne. Barszcz syberyjski jest mniejszy od swojego odpowiednika, nie rośnie powyżej 1,8 m. Istnieją inne różnice: liście pęczków są bardziej rozcięte, łodyga rozgałęzia się u góry i jest silniej owłosiona niż u barszczu Sosnowskiego.

Istnieją również różnice w kwiatostanach i tworzących je kwiatach. Kwiaty mają żółtawo-zielone płatki, a promienie złożonego kwiatostanu parasolowego są owłosione. Barszcz syberyjski wydziela delikatny zapach właściwy tylko dla niego.

Jest też różnica w siedliskach tych roślin: barszcz Sosnowskiego lubi wilgotne gleby, ale zaleganie wody jest dla niego śmiertelne, a jego syberyjski odpowiednik dobrze rośnie na łąkach zalewowych, wzdłuż brzegów strumieni i rzek – gdzie gleby są mokre. Możesz go spotkać w rzadkich lasach.

Gatunek ten od dawna jest używany do jedzenia. Świadczą o tym również liczne nazwy lokalne: barszcz, dziki szczaw, barszcz. Zjadane są młode pędy i liście, których wywar pachnie grzybami. Liście wkłada się do sałatki, a ich ogonki marynowane. Z rośliny uzyskuje się kawior, który smakuje jak bakłażan.

Zielona masa barszczu syberyjskiego jest chętnie zjadana przez zwierzęta gospodarskie.

Wnioski

W naturze istnieje prawo równowagi gatunków. Jego naruszenie z powodu źle przemyślanych działań człowieka w stosunku do świata zwierząt lub roślin prowadzi do katastrof ekologicznych. Jest na to wiele przykładów. Tak też było z pasternakiem sosnowskim. A jeśli kiedyś bezmyślnie wprowadzono ją do kultury, to teraz bezmyślnie próbują ją zniszczyć. Być może, po dokładnym przestudiowaniu barszczu Sosnowskiego, ludzkość obudzi się i zacznie ponownie rozmnażać to, co dziś tak brutalnie niszczy.