Zdjęcie i opis białej volnushki (Lactarius pubescens)

Biała volnushka (Lactarius pubescens)

• Bellyanka
• Wołżanka

Czapka z białą falą:

Średnica kapelusza to 4-8 cm (do 12 cm), zagłębiona pośrodku, z mocno podwiniętymi krawędziami, które rozwijają się w miarę dojrzewania grzyba. Z wiekiem wiele okazów przybiera kształt lejka, zwłaszcza dla grzybów rosnących w stosunkowo otwartych miejscach. Powierzchnia kapelusza jest silnie owłosiona, zwłaszcza na brzegach i u młodych osobników; w zależności od warunków uprawy kolor zmienia się od prawie białego do różowego, z ciemnym obszarem pośrodku; stare grzyby żółkną. Koncentryczne strefy na czapce są prawie niewidoczne. Miąższ kapelusza jest biały, kruchy, wydziela mleczny sok, biały i dość cierpki.

Zapach słodki, przyjemny.

Białe płyty faliste:

Przylegające lub opadające, częste, wąskie, białe w młodości, następnie kremowe; w starych grzybach – żółty.

Proszek zarodników:

Śmietana

Noga białej fali:

W volnushka rosnąca w mniej lub bardziej otwartych miejscach jest bardzo niska, 2-4 cm, ale okazy wyhodowane w gęstej i wysokiej trawie mogą osiągnąć znacznie większą wysokość (do 8 cm); grubość łodygi wynosi 1-2 cm. Kolor jest białawy lub różowawy, pasujący do czapki. U młodych osobników łodyga jest zwykle lita, z wiekiem staje się komórkowa i całkowicie pusta. Często zwężone w kierunku podstawy, zwłaszcza u osobników o krótkich nogach.

Spread:

Biała volnushka występuje od początku sierpnia do końca września w lasach mieszanych i liściastych, tworząc mikoryzę głównie z brzozą; preferuje młode lasy brzozowe i podmokłe miejsca. W dobrym sezonie może pojawić się w zaroślach młodych brzóz w dużych ilościach.

Podobne gatunki:

Białą falkę można pomylić tylko z jej najbliższą krewną, różową falką (Lactarius torminosus). Ta ostatnia wyróżnia się bogatym różowym kolorem czapki z wyraźnymi strefami koncentrycznymi i miejscem wzrostu (stare brzozy, miejsca suchsze), a figura – biała fala jest bardziej przysadzista i gęsta. Jednak odróżnienie pojedynczych wyblakłych okazów różowej falki od białej może być bardzo trudne i być może nie jest to naprawdę konieczne.

Jadalność:

Dobry grzyb odpowiedni do solenia i marynowania; Niestety, biała fala jest chyba najbardziej żrąca z „szlachetnych” dojarzy, przewyższając w tym wskaźniku nawet czarnego grzyba (Lactarius necator), choć mogłoby się wydawać! jakiś inny dobry grzyb (nie mówimy o valui i skrzypkach). Praktyka pokazuje, że niedogotowane płatki, nawet po sześciu miesiącach przechowywania w marynacie, nie tracą goryczy.