Anuria powoduje całkowity brak wydalania moczu. Może to być spowodowane zablokowaniem przewodów nerkowych, upośledzeniem czynnościowym układu nerkowego, a nawet odwodnieniem organizmu. Leczenie bezmoczu musi być szybkie.

Anuria to brak wydalania moczu z organizmu.

Uszkodzenie to wynika w większości przypadków z niewydolności nerek. Rzeczywiście, układ moczowy (składający się z nerek, moczowodów, woreczka żółciowego i cewki moczowej) umożliwia eliminację odpadów organicznych z organizmu. Nerki pełnią w szczególności ważną rolę filtra, umożliwiając eliminację odpadów organicznych z krwi poprzez tworzenie moczu. Ten ostatni przechodzi następnie przez moczowody, do pęcherzyka żółciowego, a następnie do cewki moczowej. Niedobór tego procesu usuwania odpadów z organizmu może prowadzić do braku tworzenia się moczu, a tym samym do bezmoczu.

Bezmocz jest stanem nagłym, ponieważ może mieć poważne konsekwencje dla pacjenta, a nawet zagrażać życiu.

Główną przyczyną bezmoczu jest niedobór układu nerkowego.

Częstą przyczyną jest ostra choroba nerek lub zmniejszona zdolność filtracji kłębuszkowej nerek. Sama niewydolność nerek jest spowodowana niedrożnością przewodów krążących w nerkach lub patologiami wpływającymi na układ nerkowy.

Rozróżnia się bezmocz pochodzenia czynnościowego (którego przyczyną jest nieprawidłowości w funkcjonowaniu układu nerkowego) oraz bezmocz niedrożny (spowodowany zablokowaniem przewodów nerkowych, umożliwiającym filtrację krwi i moczu produkcja).

Niewydolność nerek może być również spowodowana odwodnieniem organizmu, uniemożliwiającym wydalanie wytwarzanych przez niego odpadów.

Osoby najbardziej narażone na bezmocz to pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub innymi patologiami, których skutki mogą być związane z możliwym ryzykiem wystąpienia aury.

Osoby poddane odwodnieniu są również narażone na duże ryzyko rozwoju bezmoczu.

Powikłania związane z bezmoczem mogą być mniej lub bardziej poważne.

Pierwsza komplikacja dotyczy nagromadzenia odpadów, które nie są wydalane w organizmie. Dlatego te odpady przechodzące przez krew z dużym prawdopodobieństwem trafią do innych narządów, szczególnie ważnych.

Diagnostyka i leczenie bezmoczu muszą być skuteczne tak szybko, jak to możliwe, aby ograniczyć ryzyko powikłań, aw szczególności zagrożenie życia pacjenta.

Pierwsze kliniczne objawy bezmoczu odpowiadają zmniejszeniu potrzeby oddawania moczu lub nawet całkowitemu brakowi tych potrzeb.

Charakterystycznymi objawami mogą być obrzęk pęcherza oraz ból w obrębie miednicy.

Palpacja pęcherza oraz dotyk odbytniczy umożliwiają potwierdzenie lub unieważnienie tej pierwszej diagnozy klinicznej.

Główne czynniki ryzyka bezmoczu to:

• obecność podstawowej choroby nerek
• obecność patologii, której skutki uboczne mogą być związane z uszkodzeniem układu nerkowego
• odwodnienie, mniej lub bardziej ważne.

Regularne i odpowiednie nawodnienie to pierwszy sposób na zapobieganie anurii. W szczególności wskazane jest wypijanie od 1,5 l do 2 l wody dziennie na osobę. Wielkość tę należy dostosować w szczególności do sezonowości i codziennej aktywności fizycznej danej osoby.

Najczęstszą postacią jest bezmocz zatkany. W tym kontekście postępowanie w takim ataku opiera się na założeniu cewnika moczowego, co pozwala zmierzyć się z przeszkodą i wyeliminować nagromadzone w organizmie odpady.

W przypadku bezmoczu pochodzenia czynnościowego, a więc niedoboru zdolności wydalania odpadów przez nerki, konieczna jest pilna dializa. Ta interwencja umożliwia, przez automatyczny system, filtrowanie krwi i ekstrakcję odpadów, co początkowo było przeznaczone dla nerek.