Według Michèle Mazeau późna diagnoza jest często synonimem długiej przeszłości akademickiej porażki i niepewności co do przyszłości. Nastolatek lub młody dorosły jest psychicznie i emocjonalnie zaburzony, powściągliwy, a nawet zamknięty w sobie. Przedstawia dużą rozbieżność między słowem mówionym a pisanym, co może prowadzić do niskiej samooceny, a nawet depresji.
Jednak niektóre dyspraksy, zdiagnozowane zaledwie rok temu, takie jak Nadine, Victor, Sébastien i Rémi, zaczynają sobie radzić.
Wreszcie ulgę przyniosło nazwanie ich choroby. Nadine przyznaje teraz, że „czuje się mniej winna, że nie wie, jak zorganizować swoje codzienne życie”. Ale wszyscy czule wspominają „swój tor przeszkód”. Rémi wspomina: „Bardzo trudno było bawić się z innymi uczniami, a na zajęciach nigdy nie pozwolono mi mówić”. Nadine, urzędniczka państwowa, opowiada z łatwością: „Do trzeciej klasy miałam wrażenie, że jestem ulepszoną Mongolką. Na siłowni wiedziałem, że robię z siebie głupka, ale nie było wyjątku. Musieliśmy ugryźć kulę ”.
Ich upośledzenie objawiało się nie tylko w szkole. Trwało to również w ich dorosłym życiu, jak podczas nauki jazdy. „Patrząc w lusterka, jednocześnie zarządzając skrzynią biegów, jest to bardzo trudne. Powiedziano mi: nigdy nie będziesz miał prawa jazdy, masz dwie lewe stopy ”- wspomina Rémi. Dziś miał dostęp do jazdy dzięki automatycznej skrzyni biegów.
Pomimo trudności w znalezieniu i przystosowaniu się do pracy w obliczu wymagań wydajnościowych, te cztery osoby z dyspraksją, prawie autonomiczne, gratulują sobie sukcesów.
Nadine po raz pierwszy mogła uprawiać sport i być na równi z innymi dzięki stowarzyszeniu. Victor, 27 lat, księgowy, wie, jak orientować się na mapie. Rémi wyjechał uczyć piekarni w Indiach, a 32-letni Sébastien ma tytuł magistra współczesnego pisma.
Jest jeszcze długa droga do przebycia, nawet jeśli „krajowy system edukacji jest gotowy do stworzenia programów szkoleniowych i informacyjnych dla podmiotów zajmujących się edukacją i zdrowiem, aby nagłośnić tę patologię”, według odpowiedzialnego Pierre'a Gacheta. misja do Ministerstwa Edukacji Narodowej.
Agnès i Jean-Marc, rodzice 2007-letniej Laurène, cierpiącej na dyspraksję, muszą kontynuować do 9 r. w celu dostosowania do egzaminów, lepszej koordynacji między pracownikami służby zdrowia i edukacji oraz rzeczywistego rozpoznania tej niepełnosprawności, wraz z innymi rodzinami i stowarzyszeniami rodzinnymi. walka. Ich cel: zmienić opiekę, aby w końcu dzieci z dyspraksją miały takie same możliwości jak inne.
Wiedzieć więcej www.dyspraksja.org www.dyspraksja.info www.ladapt.net www.federacja-fla.asso.fr Czytać 2 praktyczne przewodniki autorstwa dr Michèle Mazeau opublikowane przez ADAPT. – „Co to jest dziecko z dyspraksją?” »6 euro – „Pozwól lub ułatwij edukację dziecka z dyspraksją”. 6 euro |