Zewnętrznie atrakcyjni mężczyźni i kobiety wydają się nam mądrzejsi, bardziej czarujący i odnoszący większe sukcesy, nawet jeśli w rzeczywistości nie mają się czym pochwalić poza pięknem. Takie preferencje są już widoczne u jednorocznych dzieci i rosną wraz z wiekiem.
Często słyszymy: „nie oceniaj po wyglądzie”, „nie urodź się piękna”, „nie pij wody z twarzy”. Ale badania pokazują, że zaczynamy oceniać, czy można zaufać danej osobie, już w 0,05 sekundy po zobaczeniu jej twarzy. Jednocześnie większość ludzi uważa w przybliżeniu te same twarze za godne zaufania — piękne. Nawet jeśli chodzi o osoby innej rasy, opinie na temat ich atrakcyjności fizycznej są zaskakująco podobne.
Aby sprawdzić, jak dzieci reagują na obcych w oparciu o ich atrakcyjność, psycholodzy z Science and Technology University of Hangzhou (Chiny) przeprowadzili eksperyment, w którym 138 dzieci w wieku 8, 10 i 12 lat oraz (dla porównania) 37 studentów1.
Korzystając z programu komputerowego, naukowcy stworzyli obrazy 200 męskich twarzy (neutralna ekspresja, spojrzenie skierowane prosto przed siebie) i poprosili uczestników badania, aby ocenili, czy te twarze są wiarygodne. Miesiąc później, kiedy badanym udało się zapomnieć o pokazywanych im twarzach, ponownie zaproszono ich do laboratorium, pokazano te same obrazy i poproszono o ocenę fizycznej atrakcyjności tych samych osób.
Nawet ośmiolatki uważały te same twarze za piękne i godne zaufania.
Okazało się, że dzieci już w wieku 8 lat uważały te same twarze za piękne i godne zaufania. Jednak w tym wieku sądy na temat piękna mogą się bardzo różnić. Im starsze były dzieci, tym częściej ich opinie o tym, kto jest piękny, a kto nie, pokrywały się z opiniami innych rówieśników i dorosłych. Naukowcy uważają, że rozbieżność w ocenach młodszych dzieci jest związana z niedojrzałością ich mózgów — zwłaszcza tzw. ciała migdałowatego, które pomaga przetwarzać informacje emocjonalne.
Jednak jeśli chodzi o atrakcyjność, oceny dzieci były bardziej zbliżone do ocen dorosłych. Podobno już od najmłodszych lat uczymy się rozumieć, kto jest piękny, a kto nie.
Ponadto dzieci często decydują, której osobie można zaufać, również według własnych, specjalnych kryteriów (np. przez zewnętrzne podobieństwo do własnej twarzy lub twarzy bliskiego krewnego).
1 F. Ma i in. „Orzeczenia o wiarygodności twarzy dzieci: umowa i związek z atrakcyjnością twarzy”, Frontiers in Psychology, kwiecień 2016 r.