TOP 15 formuł w Excelu

Excel to zdecydowanie jeden z najważniejszych programów. Ułatwiło to życie wielu użytkownikom. Excel pozwala zautomatyzować nawet najbardziej skomplikowane obliczenia i to jest główna zaleta tego programu.

Z reguły zwykły użytkownik korzysta tylko z ograniczonego zestawu funkcji, natomiast istnieje wiele formuł, które pozwalają realizować te same zadania, ale znacznie szybciej.

Może to być przydatne, jeśli ciągle musisz wykonywać wiele akcji tego samego typu, które wymagają dużej liczby operacji.

Stał się interesujący? Zapraszamy do przeglądu 15 najbardziej przydatnych formuł Excela.

Trochę terminologii

Zanim zaczniesz bezpośrednio przeglądać funkcje, musisz zrozumieć, co to jest. Pojęcie to oznacza formułę stworzoną przez programistów, zgodnie z którą przeprowadzane są obliczenia i na wyjściu uzyskuje się określony wynik. 

Każda funkcja składa się z dwóch głównych części: nazwy i argumentu. Formuła może składać się z jednej lub kilku funkcji. Aby zacząć go pisać, musisz dwukrotnie kliknąć żądaną komórkę i wpisać znak równości.

Kolejną częścią funkcji jest nazwa. W rzeczywistości jest to nazwa formuły, która pomoże Excelowi zrozumieć, czego chce użytkownik. Po nim następuje argumenty w nawiasach. Są to parametry funkcji, które są brane pod uwagę przy wykonywaniu określonych operacji. Istnieje kilka rodzajów argumentów: numeryczne, tekstowe, logiczne. Ponadto zamiast nich często używane są odwołania do komórek lub określony zakres. Każdy argument jest oddzielony od drugiego średnikiem.

Składnia jest jednym z głównych pojęć charakteryzujących funkcję. Termin ten odnosi się do szablonu do wstawiania określonych wartości w celu uruchomienia funkcji.

A teraz sprawdźmy to wszystko w praktyce.

Formuła 1: WYSZUKAJ.PIONOWO

Funkcja ta umożliwia odnalezienie potrzebnych informacji w tabeli i wyświetlenie zwróconego wyniku w określonej komórce. Skrót nazwy funkcji oznacza „Widok pionowy”.

Składnia

Jest to dość złożona formuła, która ma 4 argumenty, a jej zastosowanie ma wiele cech.

Składnia jest następująca:

=WYSZUKAJ.PIONOWO(wyszukaj_wartość; tabela; numer_kolumny; [wyszukaj_zakres])

Przyjrzyjmy się bliżej wszystkim argumentom:

1. Wartość do wyszukania.
2. Stół. Konieczne jest, aby w pierwszej kolumnie znajdowała się wartość wyszukiwania, a także wartość, która jest zwracana. Ten ostatni znajduje się w dowolnym miejscu. Użytkownik może samodzielnie zdecydować, gdzie wstawić wynik formuły. 
3. Numer kolumny.
4. Przeglądanie interwałowe. Jeśli nie jest to konieczne, możesz pominąć wartość tego argumentu. Jest to wyrażenie logiczne wskazujące stopień dokładności dopasowania, które funkcja powinna znaleźć. Jeśli określono parametr „Prawda”, program Excel będzie szukał wartości najbliższej wartości określonej jako wartość wyszukiwania. Jeśli zostanie określony parametr „Fałsz”, funkcja wyszuka tylko te wartości, które znajdują się w pierwszej kolumnie.

Na tym zrzucie ekranu próbujemy obliczyć, ile wyświetleń zostało wygenerowanych dla zapytania „kup tablet” za pomocą formuły.

Formuła 2: Jeśli

Ta funkcja jest niezbędna, jeśli użytkownik chce ustawić pewien warunek, w którym dana wartość ma zostać obliczona lub wyprowadzona. Może przyjąć dwie opcje: prawda i fałsz.

Składnia

Formuła tej funkcji ma trzy główne argumenty i wygląda tak:

=JEŻELI(wyrażenie_logiczne; „wartość_jeśli_prawda”, „wartość_jeśli_fałsz”).

W tym przypadku wyrażenie logiczne oznacza formułę, która bezpośrednio opisuje kryterium. Za jego pomocą dane zostaną sprawdzone pod kątem zgodności z określonym warunkiem. W związku z tym argument „wartość, jeśli fałsz” jest przeznaczony do tego samego zadania, z tą tylko różnicą, że jest lustrzanym odbiciem przeciwnego znaczenia. W prostych słowach, jeśli warunek nie zostanie potwierdzony, program wykonuje określone czynności.

Istnieje inny sposób wykorzystania funkcji IF – funkcje zagnieżdżone. Warunków może tu być znacznie więcej, do 64. Przykład rozumowania odpowiadającego wzorowi podanemu na zrzucie ekranu jest następujący. Jeśli komórka A2 jest równa dwóm, musisz wyświetlić wartość „Tak”. Jeśli ma inną wartość, musisz sprawdzić, czy komórka D2 jest równa dwóm. Jeśli tak, musisz zwrócić wartość „nie”, jeśli tutaj warunek okaże się fałszywy, to formuła powinna zwrócić wartość „być może”.

Nie zaleca się zbyt częstego używania funkcji zagnieżdżonych, ponieważ są one dość trudne w użyciu, możliwe są błędy. A ich naprawienie zajmie dużo czasu. 

Funkcjonować IF może również służyć do określenia, czy dana komórka jest pusta. Aby osiągnąć ten cel, należy użyć jeszcze jednej funkcji − JEST PUSTY.

Oto składnia:

=JEŻELI(ISBLANK(numer komórki),”Pusty”,”Nie pusty”).

Ponadto możliwe jest użycie zamiast funkcji JEST PUSTY zastosuj standardową formułę, ale określ, że w komórce nie ma wartości.

JEŚLI - jest to jedna z najczęstszych funkcji, która jest bardzo łatwa w użyciu i pozwala zrozumieć, jak prawdziwe są określone wartości, uzyskać wyniki dla różnych kryteriów, a także określić, czy dana komórka jest pusta.

Ta funkcja jest podstawą niektórych innych formuł. Niektóre z nich przeanalizujemy teraz bardziej szczegółowo.

Formuła 3: SUMA

Funkcjonować SUMMESLI umożliwia podsumowanie danych, pod warunkiem ich zgodności z określonymi kryteriami.

Składnia

Ta funkcja, podobnie jak poprzednia, ma trzy argumenty. Aby z niego skorzystać, musisz napisać taką formułę, podstawiając niezbędne wartości w odpowiednich miejscach.

=SUMA.JEŻELI(zakres; warunek; [suma_zakres])

Zrozummy bardziej szczegółowo, czym jest każdy z argumentów:

1. Stan. Argument ten pozwala przekazać do funkcji komórki, które następnie podlegają sumowaniu.
2. Zakres sumowania. Ten argument jest opcjonalny i umożliwia określenie komórek do zsumowania, jeśli warunek jest fałszywy.

Tak więc w tej sytuacji Excel podsumował dane w tych zapytaniach, w których liczba przejść przekracza 100000.

Formuła 4: SUMMESLIMN

Jeśli jest kilka warunków, używana jest powiązana funkcja SUMMESLIMN.

Składnia

Formuła tej funkcji wygląda tak:

=SUMA.WARUNKI(zakres_sumowania;zakres_warunków1,warunek1;[zakres_warunków2, warunek2];...)

Wymagane są argumenty drugi i trzeci, a mianowicie „Zakres warunku 1” i „Zakres warunku 1”.

Formuła 5: LICZ.JEŻELI i LICZ.JEŻELI

Ta funkcja próbuje określić liczbę niepustych komórek, które spełniają podane warunki w zakresie wprowadzonym przez użytkownika.

Składnia

Aby wejść do tej funkcji, musisz podać następującą formułę:

= LICZ.JEŻELI (zakres, kryteria)

Co oznaczają podane argumenty?

1. Zakres to zbiór komórek, wśród których ma być przeprowadzone zliczanie.
2. Kryteria – warunek brany pod uwagę przy selekcji komórek.

Na przykład w tym przykładzie program policzył liczbę kluczowych zapytań, gdzie liczba kliknięć w wyszukiwarkach przekracza sto tysięcy. W rezultacie formuła zwróciła liczbę 3, co oznacza, że ​​są trzy takie słowa kluczowe.

Mówiąc o powiązanej funkcji LICZBY, to podobnie jak w poprzednim przykładzie daje możliwość użycia kilku kryteriów jednocześnie. Jego formuła jest następująca:

=LICZ.WARUNKI(warunek_zakres1, warunek1, [warunek_zakres2, warunek2],…)

I podobnie jak w poprzednim przypadku „Zakres warunku 1” i „Warunek 1” są wymaganymi argumentami, podczas gdy inne można pominąć, jeśli nie ma takiej potrzeby. Funkcja maksymalna zapewnia możliwość zastosowania do 127 zakresów wraz z warunkami.

Formuła 6: JEŻELI BŁĄD

Ta funkcja zwraca wartość określoną przez użytkownika, jeśli podczas oceny formuły wystąpi błąd. Jeśli wynikowa wartość jest poprawna, zostawia ją.

Składnia

Ta funkcja ma dwa argumenty. Składnia jest następująca:

=JEŻELIBŁĄD(wartość;wartość_jeśli_błąd)

Opis argumentów:

1. Wartością jest sama formuła, sprawdzona pod kątem błędów.
2. Wartość jeśli błąd to wynik, który pojawia się po wykryciu błędu.

Jeśli mówimy o przykładach, ta formuła pokaże tekst „Błąd w obliczeniach”, jeśli podział jest niemożliwy.

Formuła 7: LEWO

Ta funkcja umożliwia wybranie wymaganej liczby znaków z lewej strony ciągu.

Jego składnia jest następująca:

=LEWO(tekst;[liczba_znaków])

Możliwe argumenty:

1. Tekst – ciąg, z którego chcesz uzyskać określony fragment.
2. Liczba znaków to bezpośrednio liczba znaków do wyodrębnienia.

W tym przykładzie możesz zobaczyć, jak ta funkcja jest używana, aby zobaczyć, jak będą wyglądać tytuły stron witryny. To znaczy, czy ciąg zmieści się w określonej liczbie znaków, czy nie.

Formuła 8: PSTR

Funkcja ta umożliwia uzyskanie wymaganej liczby znaków z tekstu, zaczynając od określonego znaku na koncie.

Jego składnia jest następująca:

=MID(tekst;pozycja_początkowa;liczba_znaków).

Rozwinięcie argumentu:

1. Tekst to ciąg zawierający wymagane dane.
2. Pozycja początkowa jest bezpośrednio pozycją tego znaku, która służy jako początek wyodrębniania tekstu.
3. Liczba znaków – liczba znaków, jaką formuła powinna wyodrębnić z tekstu.

W praktyce funkcję tę można wykorzystać np. do uproszczenia nazw tytułów poprzez usunięcie słów znajdujących się na ich początku.

Formuła 9: PROPISN

Ta funkcja zmienia wielkość wszystkich liter zawartych w określonym ciągu. Jego składnia jest następująca:

=WYMAGANE(tekst)

Jest tylko jeden argument – ​​sam tekst, który zostanie przetworzony. Możesz użyć odwołania do komórki.

Formuła 10: DOLNY

Zasadniczo funkcja odwrotna, która zmniejsza każdą literę danego tekstu lub komórki.

Jego składnia jest podobna, istnieje tylko jeden argument zawierający tekst lub adres komórki.

Formuła 11: SZUKAJ

Ta funkcja umożliwia znalezienie wymaganego elementu wśród szeregu komórek i podanie jego pozycji.

Szablon dla tej formuły to:

= PODAJ.(wyszukiwana_wartość, szukana_tablica, szukana_typ)

Pierwsze dwa argumenty są wymagane, ostatni jest opcjonalny.

Istnieją trzy sposoby dopasowania:

1. Mniejsze lub równe 1.
2. Dokładne – 0.
3. Najmniejsza wartość, równa lub większa niż -1.

W tym przykładzie próbujemy określić, po którym słowie kluczowym następuje do 900 kliknięć włącznie.

Formuła 12: DLSTR

Ta funkcja umożliwia określenie długości danego napisu.

Jego składnia jest podobna do poprzedniej:

=DLSTR(tekst)

Dzięki temu można go wykorzystać do określenia długości opisu artykułu podczas promocji witryny pod kątem SEO.

Dobrze też połączyć to z funkcją IF.

Formuła 13: POŁĄCZ

Ta funkcja umożliwia wykonanie kilku linii z jednej. Ponadto dopuszczalne jest podanie w argumentach zarówno adresów komórek, jak i samej wartości. Formuła pozwala na zapisanie do 255 elementów o łącznej długości nie większej niż 8192 znaków, co wystarcza na praktykę.

Składnia jest następująca:

=ZŁĄCZ.TEKST(tekst1,tekst2,tekst3);

Formuła 14: PROPNACH

Ta funkcja zamienia wielkie i małe litery.

Składnia jest bardzo prosta:

=PROPLAN(tekst)

Formuła 15: DRUKUJ

Formuła ta umożliwia usunięcie z artykułu wszystkich niewidocznych znaków (na przykład łamania wierszy).

Jego składnia jest następująca:

=DRUKUJ(tekst)

Jako argument możesz podać adres komórki.

wnioski

Oczywiście nie są to wszystkie funkcje używane w Excelu. Chcieliśmy przedstawić niektóre, o których przeciętny użytkownik arkusza kalkulacyjnego nie słyszał lub rzadko używa. Statystycznie najczęściej używane funkcje służą do obliczania i wyprowadzania wartości średniej. Ale Excel to coś więcej niż tylko arkusz kalkulacyjny. W nim możesz zautomatyzować absolutnie każdą funkcję. 

Naprawdę mam nadzieję, że się udało i nauczyłeś się wielu przydatnych rzeczy.