Aby uratować związek, musisz zmienić styl komunikacji.

W ostatnich dziesięcioleciach społeczeństwo przeszło istotne zmiany. Nastąpił kryzys instytucji małżeństwa: mniej więcej co drugi związek się rozpada, coraz więcej osób w ogóle nie tworzy rodzin. To zmusza nas do ponownego przemyślenia naszego zrozumienia, co oznacza „dobre życie małżeńskie”. Wcześniej, kiedy małżeństwo było oparte na rolach, było jasne, że mężczyzna powinien spełniać swoje funkcje, a kobieta swoje, i to wystarczy, aby małżeństwo trwało.

Dzisiaj wszystkie role są pomieszane, a co najważniejsze, istnieje wiele oczekiwań i wysokich wymagań dotyczących emocjonalnej jakości wspólnego życia. Na przykład oczekiwanie, że w małżeństwie powinniśmy być szczęśliwi w każdej minucie. A jeśli tego uczucia nie ma, związek jest zły i zły. Oczekujemy, że nasz partner stanie się dla nas wszystkim: przyjacielem, kochankiem, rodzicem, psychoterapeutą, partnerem biznesowym… Jednym słowem wykona wszystkie niezbędne funkcje.

We współczesnym małżeństwie nie ma ogólnie przyjętych zasad dobrego współżycia. Opiera się na uczuciach, relacjach, pewnych znaczeniach. A ponieważ stał się bardzo kruchy, łatwo się rozpada.

Jak działa komunikacja?

Relacje są głównym źródłem problemów rodzinnych. A relacje są wynikiem zachowania ludzi, sposobu organizacji ich komunikacji.

Nie chodzi o to, że jeden z partnerów jest zły. Wszyscy jesteśmy wystarczająco dobrzy, by normalnie żyć razem. Każdy ma narzędzia do budowania optymalnego systemu interakcji w rodzinie. Pacjenci mogą być związkami, komunikacją, więc trzeba to zmienić. Nieustannie zanurzamy się w komunikacji. Dzieje się to na poziomie werbalnym i niewerbalnym.

Wszyscy rozumiemy informacje werbalne mniej więcej w ten sam sposób, ale podteksty są zupełnie inne.

W dysfunkcyjnej rodzinie, w czasach kryzysu małżeńskiego, podtekst jest ważniejszy niż tekst. Małżonkowie mogą nawet nie rozumieć, „o co się kłócą”. Ale wszyscy dobrze pamiętają niektóre z ich skarg. I dla nich najważniejsza jest nie przyczyna konfliktu, ale podteksty — kto kiedy przyszedł, kto trzasnął drzwiami, kto patrzył z jakim wyrazem twarzy, kto mówił jakim tonem. W każdej wymianie komunikacyjnej istnieje pięć lub sześć warstw, których sami partnerzy mogą po prostu nie zauważyć.

Wyobraź sobie męża i żonę, mają dziecko i wspólny interes. Często się kłócą i nie potrafią oddzielić relacji rodzinnych od relacji zawodowych. Powiedzmy, że mąż spaceruje z wózkiem iw tej chwili dzwoni żona i prosi o odebranie telefonów służbowych, bo musi biegać w interesach. I chodzi z dzieckiem, jest mu niewygodnie. Mieli wielką walkę.

Co właściwie spowodowało konflikt?

Dla niego wydarzenie zaczęło się w momencie, gdy zadzwoniła jego żona. A dla niej wydarzenie zaczęło się wcześniej, wiele miesięcy temu, kiedy zaczęła rozumieć, że cała sprawa jest na niej, dziecko jest na niej, a jej mąż nie wykazywał inicjatywy, sam nic nie mógł zrobić. Te negatywne emocje kumuluje w sobie przez sześć miesięcy. Ale on nic nie wie o jej uczuciach. Istnieją w tak odmiennym polu komunikacyjnym. I prowadzą dialog tak, jakby byli w tym samym momencie.

Żona żądając od męża odbierania telefonów w interesach, wysyła niewerbalną wiadomość: „Postrzegam siebie jako twojego szefa”. W tej chwili naprawdę tak się widzi, czerpiąc z doświadczeń ostatnich sześciu miesięcy. A mąż, sprzeciwiając się jej, mówi tym samym: „Nie, nie jesteś moim szefem”. To zaprzeczenie jej samostanowienia. Żona doświadcza wielu negatywnych doświadczeń, ale nie może tego zrozumieć. W efekcie treść konfliktu znika, pozostawiając jedynie nagie emocje, które z pewnością wyłonią się w ich kolejnej komunikacji.

Przepisz historię

Komunikacja i zachowanie to absolutnie identyczne rzeczy. Cokolwiek robisz, wysyłasz wiadomość do swojego partnera, czy ci się to podoba, czy nie. I jakoś to czyta. Nie wiesz, jak się to odczyta i jak wpłynie na związek.

System komunikacyjny pary podporządkowuje indywidualne cechy ludzi, ich oczekiwania i intencje.

Młody mężczyzna skarży się na bierną żonę. Mają dwoje dzieci, ale ona nic nie robi. Pracuje, kupuje produkty, zarządza wszystkim, ale ona nie chce w tym uczestniczyć.

Rozumiemy, że mówimy o systemie komunikacyjnym „hiperfunkcjonalno-hipofunkcjonalnym”. Im bardziej ją wyrzuca, tym mniej chce coś zrobić. Im ona jest mniej aktywna, tym on jest bardziej energiczny i aktywny. Klasyczny krąg interakcji, z którego nikt nie jest zadowolony: małżonkowie nie mogą się z niego wydostać. Cała ta historia prowadzi do rozwodu. I to żona zabiera dzieci i odchodzi.

Młody mężczyzna ponownie się żeni i przychodzi z nową prośbą: jego druga żona jest z niego ciągle niezadowolona. Robi wszystko wcześniej i lepiej niż on.

Oto jedna i ta sama osoba: pod pewnymi względami taka, a pod innymi zupełnie inna. I to nie dlatego, że coś z nim jest nie tak. Są to różne systemy relacji, które rozwijają się z różnymi partnerami.

Każdy z nas ma obiektywne dane, których nie można zmienić. Na przykład psychotempo. Z tym się rodzimy. A zadaniem partnerów jest jakoś rozwiązać ten problem. Dojść do porozumienia.

Każdy z partnerów ma własną wizję negatywnych wydarzeń. Twoja historia dotyczy tego samego związku.

Mówiąc o związkach, człowiek w pewnym sensie kreuje te wydarzenia. A jeśli zmienisz tę historię, możesz wpływać na wydarzenia. Jest to część sensu pracy z systemowym terapeutą rodzinnym: opowiadając swoją historię na nowo, małżonkowie ponownie ją przemyślają i przepisują w ten sposób.

A kiedy przypomnisz sobie i pomyślisz o swojej historii, przyczynach konfliktów, kiedy wyznaczysz sobie cel lepszej interakcji, dzieje się coś niesamowitego: te obszary mózgu, które pracują z dobrą interakcją, zaczynają lepiej działać w tobie. A relacje zmieniają się na lepsze.

Z przemówienia Anny Vargi na Międzynarodowej Konferencji Praktycznej „Psychologia: Wyzwania Naszych Czasów”, która odbyła się w Moskwie w dniach 21-24 kwietnia 2017 r.