Elena Perowa przeczytała nam książkę Sonyi Lubomirski Psychologia szczęścia.
„Zaraz po wydaniu książki czytelnicy byli oburzeni, że Lubomirski i jego koledzy otrzymali grant w wysokości miliona dolarów na zbadanie zjawiska szczęścia, w wyniku czego nie odkryli niczego rewolucyjnego. To oburzenie przypominało powszechną reakcję na obraz Malewicza na Czarnym Kwadracie: „Co w tym złego? Każdy może to narysować!
Co więc zrobiła Sonya Lubomirski i jej koledzy? Przez kilka lat badali różne strategie, które pomagają ludziom stać się szczęśliwszymi (na przykład pielęgnowanie wdzięczności, czynienie dobrych uczynków, umacnianie przyjaźni) i sprawdzali, czy ich skuteczność jest poparta danymi naukowymi. W rezultacie powstała naukowa teoria szczęścia, którą sama Lubomirski nazywa „teorią czterdziestu procent”.
Poziom szczęścia (lub subiektywne odczucie dobrego samopoczucia) jest cechą stałą, w dużej mierze zdeterminowaną genetycznie. Każdy z nas ma znajomych, o których można powiedzieć, że życie mu sprzyja. Jednak wcale nie wydają się szczęśliwi: wręcz przeciwnie, często mówią, że wydają się mieć wszystko, ale szczęścia nie ma.
A wszyscy znamy ludzi innego typu – optymistycznych i zadowolonych z życia, mimo wszelkich trudności. Mamy nadzieję, że w życiu wydarzy się coś wspaniałego, wszystko się zmieni i nadejdzie absolutne szczęście. Jednak badania Soni Lubomirsky wykazały, że istotne wydarzenia, nie tylko pozytywne (duża wygrana), ale także negatywne (utrata wzroku, śmierć bliskiej osoby), tylko na chwilę zmieniają nasz poziom szczęścia. Czterdzieści procent, o których pisze Lubomirsky, to ta część indywidualnego poczucia szczęścia, która nie jest z góry określona przez dziedziczność i nie jest związana z okolicznościami; ta część szczęścia, na którą możemy wpływać. Zależy to od wychowania, wydarzeń w naszym życiu i działań, które sami podejmujemy.
Sonja Lyubomirsky, jedna z czołowych psychologów pozytywnych na świecie, profesor psychologii na Uniwersytecie Kalifornijskim w Riverside (USA). Jest autorką kilku książek, ostatnio The Myths of Happiness (Penguin Press, 2013).
Psychologia szczęścia. Nowe podejście"Tłumaczenie z języka angielskiego Anna Stativka. Piotr, 352 s.
Niestety rosyjskojęzyczny czytelnik nie miał szczęścia: tłumaczenie książki pozostawia wiele do życzenia, a na stronie 40, gdzie jesteśmy zaproszeni do samodzielnej oceny naszego poziomu samopoczucia, trzecia skala okazała się zniekształcona ( wynik 7 powinien odpowiadać najwyższemu poziomowi szczęścia, a nie odwrotnie, jak napisano w rosyjskim wydaniu – uważaj przy liczeniu!).
Niemniej jednak warto przeczytać książkę, aby uświadomić sobie, że szczęście nie jest celem, który można osiągnąć raz na zawsze. Szczęście to nasz stosunek do życia, wynik naszej pracy nad sobą. Czterdzieści procent, podlegające naszemu wpływowi, to dużo. Można oczywiście uznać książkę za trywialną, można też wykorzystać odkrycia Lubomirskiego i poprawić swoje poczucie życia. To wybór, którego każdy dokonuje sam.