Test wzroku, test Ishihara jest bardziej zainteresowany percepcją kolorów. Obecnie jest to najczęściej używany test na świecie do diagnozowania różnych typów ślepoty barw.

Wymyślony w 1917 roku przez japońskiego profesora Shinobu Ishiharę (1879-1963) test Ishihara jest badaniem chromatycznym do oceny percepcji kolorów. Umożliwia wykrycie pewnych niepowodzeń związanych z widzeniem barw (dyschromatopsja) powszechnie zgrupowanych pod pojęciem ślepoty barw.

Test składa się z 38 plansz, zbudowanych z mozaiki kropek o różnych kolorach, w których kształt lub liczba pojawia się dzięki jednostce kolorów. W związku z tym pacjent jest testowany pod kątem jego zdolności do rozpoznawania tego kształtu: osoba nierozróżniająca kolorów nie może odróżnić rysunku, ponieważ nie postrzega prawidłowo jego koloru. Test jest podzielony na różne serie, z których każda jest ukierunkowana na określoną anomalię.

Badanie odbywa się w gabinecie okulistycznym. Pacjent powinien nosić okulary korekcyjne, jeśli ich potrzebuje. Oboje oczu jest zwykle badane w tym samym czasie.

Tabliczki są przedstawiane jedna po drugiej pacjentowi, który musi wskazać numer lub formę, którą wyróżnia, lub brak formy lub numeru.

Test Ishihary jest oferowany w przypadku podejrzenia ślepoty barw, np. w rodzinach ze ślepotą barw (zaburzenie to najczęściej pochodzenia genetycznego) lub podczas rutynowych badań, np. przy wejściu do szkoły.

Wyniki testu pomagają zdiagnozować różne formy ślepoty barw:

• protanopia (osoba nie widzi czerwieni) lub protanomalia: zmniejsza się percepcja czerwieni
• deuteranopia (osoba nie widzi zieleni) lub deuteranomalia (zmniejszenie postrzegania zieleni).

Ponieważ test jest jakościowy, a nie ilościowy, nie pozwala na wykrycie poziomu ataku osoby, a tym samym na odróżnienie np. deuteranopii od deuteranomalii. Dokładniejsze badanie okulistyczne pozwoli określić rodzaj ślepoty barw.

Badanie nie może również zdiagnozować tritanopii (osoba nie widzi siniaka i tritanomalii (zmniejszona percepcja niebieskiego), które są rzadkie.

Obecnie żadne leczenie nie pozwala złagodzić ślepoty barw, co ponadto nie powoduje tak naprawdę codziennych upośledzeń ani nie wpływa na jakość widzenia.