Spis treści
Poród pod X: zeznanie położnej
Héloïse X. pojawiła się w środku zimowej nocy na progu drzwi izby przyjęć. Wydawała się zimna i napięta skurczami, które ledwo dawały jej czas na oddychanie. Miała przezroczystą skórę i zmartwione oczy. Była młoda, ledwie osiemnaście, najwyżej dwadzieścia. To było „Heloise”, ponieważ było to imię, które miała koleżanka z liceum, które wyglądało jak ona. To było „X”. ponieważ Heloise postanowiła urodzić w tajemnicy. Nigdy nie poznałem jego tożsamości.
Spotkanie jest proste. Bardzo szybko słowa…
– Mam skurcze, to moje pierwsze dziecko i niestety nie mam innego wyjścia, jak urodzić pod X. Boję się, bardzo się boję wszystkiego. Ona jest nieznana naszemu macierzyństwu, nie była śledzona ze względu na jej ciążę. Próbowała, ale nikt jako liberał nie chciał jej słuchać. Nie miała szansy zadzwonić do właściwych drzwi. Żadna opieka nie jest akceptowana bez tożsamości, tylko USG datowane na początek ciąży w planowaniu rodziny. Mówi mi, że uważa, że wszystko jest w porządku, że jej dziecko cały czas się porusza i że jej brzuch bardzo urósł. Ciążę zauważyła w wieku czterech i pół miesiąca, za późno na dobrowolne przerwanie ciąży we Francji. Zaproponowano jej wyjazd do Hiszpanii, ale nie chciała zniknąć tego przyszłego dziecka, które w końcu poczuła się poruszające, które „też miało prawo do szczęścia”. Szyjka macicy szybko się rozszerza, ona nie chce znieczulenia zewnątrzoponowego. Wieje, kąpie się, masuję ją, chętnie korzysta z moich rad i stosuje je. Chce, żeby jej dziecko było w porządku za wszelką cenę. Poród trwa cztery godziny, co jak na pierwszą dostawę to niewiele.
Héloïse nie może powstrzymać łez
Rozmawiamy ze złamanymi kijami. Opowiada mi o okolicznościach poczęcia:
– Naprawdę byłam zakochana w moim chłopaku. Byliśmy razem od dwóch miesięcy, cały czas do siebie dzwoniliśmy. Byliśmy w tej samej uczelni. To była moja pierwsza miłość. Pewnego dnia zapomniałem pigułki, tylko raz Anno, przysięgam ci, wierzysz mi?
Tak, oczywiście, że jej wierzę.
– Myślę, że dlatego zaszłam w ciążę. Krótko mówiąc, zostawił mnie dla kogoś innego, w swoim wieku, i powiedział, że nigdy tak naprawdę dla niego nie byłam. Trzy miesiące po naszym rozstaniu zorientowałam się, że jestem w ciąży, dzięki lekarzowi, który miał wydać mi zaświadczenie o tenisie. Był tylko on. Wielokrotnie próbowałem się z nim skontaktować, ale nigdy się to nie udało. To dziecko jest owocem szczerej miłości. Kochałem tego faceta, cholera, kochałem go.
Heloïse płakała, płakała dużo. Nie chce mi opowiadać o swojej rodzinie, o swoim pochodzeniu. Po prostu widzę, że jest bardzo piękną młodą kobietą o oszałamiających orzechowych oczach, które rozjaśniają się, gdy boli, falujących włosach, które ujarzmia długopisem. Jest elegancka, nosi piękne zamszowe buty, skórzaną torbę w kolorze wielbłąda i ładną grubą wełnianą budrysówkę. Nie chce zostawiać niczego w swoich aktach, zwłaszcza swojej tożsamości. Nie pozwala, by ta przelotna miłość na zawsze zmieniła bieg jej życia.
Mówi mu, że przeprasza za wszystko
Boi się, mówi, że ma prawo do tego samego życia, co ojciec, że nie ma powodu, żeby było dla niej inaczej. Dodaje, że nie jest samodzielna, że jej rodzice są bardzo twardzi i zostaliby wyrzuceni na ulice. Omawiamy wspólnie cierpienie, które przyjdzie po nią i jej dziecko. Przekonuję ją, żeby zostawiła historię medyczną i notatkę dla dziecka. Co ona akceptuje. Mówię mu też, że sam piszę historię jego przybycia, naszego spotkania, wszystkiego, co się dzieje, aby zostawić to w aktach. Tłumaczę jej, że moim zdaniem jest to część mojej opieki jako położnej. Dziękuje mi ze wzruszeniem. Nadszedł moment narodzin. Héloïse znakomicie towarzyszyła dziecku i skoncentrowała całą swoją energię, aby jak najlepiej mu pomóc. Urodził się o 4:18 rano. Był pięknym, czterokilogramowym chłopcem, bardzo rozbudzonym. Natychmiast wzięła go na siebie, spojrzała na niego, dotknęła go i szepnęła mu do ucha słowa. Ona też go całowała przez długi czas. Mówi mu, że przepraszała za wszystko, ale raczej wyobraża sobie to w świeżo upieczonych rodzicach niż w koszu na śmieci w hiszpańskim szpitalu. Zostawiłem ich obu i spędzili razem dobrą godzinę. Dała mu swoją pierwszą butelkę. Ten, którego ochrzciłem Józefa, był taki mądry: ani krzyku, ani dźwięku. Spojrzenia, spojrzenia, więcej spojrzeń. O 5:30 zadzwoniła do mnie. Pożegnała się z nim.
Mówi mi, że to dla niego początek nowego życia
Wziąłem Józefa w ramiona i oddałem go pielęgniarce, która nosiła go na temblaku przez resztę nocy. Wiedziałem, nawet jeśli nic nie zapewniało, że nigdy więcej się nie zobaczą. Zostałem u Heloizy, która nie chciała odpoczywać. Miała bardzo silny ból brzucha i ciągle narzekała, mimo że nic nie miała
powiedział podczas porodu. Wczesnym rankiem postanowiła wyjechać. W rogu pokoju zostawiła notatkę do akt dziecka. Oprócz swojego pochodzenia, podała swój fizyczny opis i opis swojego chłopaka: „Oboje byliśmy wysocy, mieliśmy brązowe oczy, falowane włosy, wyglądaliśmy podobnie, wydaje się, że stanowiliśmy bardzo piękną parę. . Inne słowa też: „Kocham cię, mój mały, ale życie dokonało dziwnych wyborów”. Walczyłeś, żeby przyjść, a ja ci pozwoliłem. Nie martw się, będziesz miał wspaniałych rodziców i mam nadzieję na dobre życie. ” Pod koniec dnia wyszła tak, jak przyszła. Nigdy więcej nie widziałem Heloizy. Pożegnałem się z Józefem pięć dni po jego urodzeniu, zanim wyszedł do żłobka. Może znowu go zobaczę? Wydaje się, że tak się dzieje. Mam nadzieję, że będzie szczęśliwy. Héloïse nigdy się nie wycofała. Józef został adoptowany dwa miesiące i kilka dni po jego urodzeniu. I nie mam wątpliwości, że uszczęśliwia swoich rodziców.
Lire aussi : Zanurz się w niezwykłym codziennym życiu położnej
Znajdź inne poruszające i zaskakujące narodziny, inne historie, inne pary w książce Anny Roy „Witamy na świecie. Zaufania młodej położnej ”, opublikowany przez Leduc.s, 17 €.