Rozwój osobisty może mieć różne skale: może to być poprawa w ramach osobistej normy lub może być wyjściem z niej.
Mężczyzna był chory, stopniowo wyzdrowiał i wrócił do normy. W metaforze psychologicznej nie jest to rozwój osobisty, ale powrót do zdrowia, skuteczna psychoterapia. Zdrowy człowiek poszedł na fitness i zdjął brzuch: w metaforze jest to rozwój osobisty, ale w normie. Jest jednym z najlepszych, ale nadal nie jest sportowcem. Jeśli ktoś zaczął uprawiać sport i zaczął się wyróżniać pod względem wskaźników, stał się inny niż większość, to w metaforze jest to rozwój osobisty, który wznosi się ponad normę.
Kiedy w człowieku zachodzą osobiste, a nie tylko fizyczne zmiany, to zmiany w ramach osobistej normy są niewielkim rozwojem osobistym. Był osobą kategoryczną, porywczą, drażliwą, nie czuł się partnerem — kiedy wyeliminował te niedociągnięcia i stał się całkiem przyzwoity, doświadczył osobistego rozwoju. Ale pozostał w większości, pozostał wśród wielu.
Z reguły taki niewielki rozwój osobisty następuje równolegle z procesem terapii Gestalt i podobnymi systemami, patrz Techniki powstrzymywania. W kategoriach psychologicznych trafniej jest mówić o psychokorekcji, w pedagogice jest to edukacja lub samokształcenie.
Jeśli nabył cechy przywódcze, nauczył się pracować z samym sobą, zyskał niewrażliwość na ciosy życia, jeśli ma zagwarantowaną ochronę przed depresją i alkoholizmem, jeśli stało się to w zasadzie niezgodne z jego stylem życia — wydaje się że takie jego cechy odróżniają się od normatywnej większości, to wyjście poza normę jest wielkim rozwojem osobistym.
Z reguły wielki rozwój osobisty sam w sobie, tak jak wzrost nie następuje, takie rezultaty zwykle pojawiają się w wyniku rozwoju osobowości. W ujęciu pedagogicznym jest to samodoskonalenie.