Jak żyć ze schizofrenią?

Schizofrenia to bardzo poważna choroba psychiczna charakteryzująca się zniekształconym postrzeganiem rzeczywistości. Trudno zrozumieć zmianę zachowania czy absurdalne myślenie chorego, zwłaszcza gdy takie objawy pojawiają się nagle. Czym jest schizofrenia i jak ją rozpoznać? 

Słowo „schizofrenia” pochodzi z języka greckiego i dosłownie oznacza „rozszczepiony umysł”. Pacjent ma „rozdarcie” między swoimi myślami a rzeczywistością. Przekaźniki nerwowe, zwłaszcza dopamina, zmieniają nastrój i motywację.

Psychoterapia schizofrenii

W przypadku schizofrenii stosuje się różne metody psychoterapii. Skierowanie na takie zabiegi wystawia lekarz prowadzący (terapeuta lub specjalista).

Terapia może odbywać się w poradni psychiatrycznej lub na oddziale dziennym szpitala psychiatrycznego. Należy pamiętać, że efektywność wiąże się przede wszystkim z reintegracją z normalnym funkcjonowaniem w społeczeństwie i czynnościami zawodowymi.

Jak zachowywać się wobec osoby chorej na schizofrenię?

• Przede wszystkim ofiara potrzebuje wsparcia i specjalistycznej opieki. Należy pamiętać, że schizofrenia jest poza kontrolą chorego i nie powinna stanowić podstawy do dyskryminacji.
• Pacjenci ze schizofrenią bywają agresywni (głównie w przypadku urojeń), ale zdecydowana większość nie popełnia przestępstw. Są przede wszystkim zagrożeniem dla siebie — około 10-15% popełnia samobójstwo.
• Jeśli widzimy, jak ukochana osoba ma halucynacje lub oszukuje się, nie powinniśmy po prostu zgadzać się z tym, co mówi, ale także nie powinniśmy twierdzić, że te doświadczenia to tylko wyobraźnia. Musimy pamiętać, że są one realne dla chorego i starać się okazywać współczucie.
• Powrót do normalnego funkcjonowania to często ciężka i żmudna praca dla osoby ze schizofrenią. Należy docenić osiągnięcia pacjenta po drodze. Wręcz przeciwnie, krytyka i presja mogą prowadzić do pogorszenia objawów.
• Nawet 25% opiekunów chorych na schizofrenię cierpi na depresję wymagającą profesjonalnej pomocy [5]. Jeśli sytuacja bliskiej nam osoby wykracza poza to, warto poszukać wsparcia u lekarza.

Schizofrenia a samoocena pacjenta

Za bardzo ważne uważa się psychogenne podłoże trudności seksualnych w schizofrenii. Osoby ze schizofrenią są uważane w społeczeństwie za niebezpieczne, bezpłciowe, a nawet dewiacyjne. To oczywiście znajduje odzwierciedlenie w niskiej samoocenie ludzi i ich niskiej samoocenie. Już sam fakt przewlekłej choroby zmniejsza szanse pacjentów na tak zwanym „rynku małżeńskim” — po wyjściu z klasy mają mniej partnerów i partnerów seksualnych.

Zakres pracy psychologicznej i seksuologicznej dotyczy związków, emocji i psychoedukacji seksualnej. W terapii osoby ze schizofrenią mogą pracować nad opracowaniem nowych schematów, które przezwyciężą ograniczenia związane z chorobą i farmakoterapią. Należy podkreślić, że sama schizofrenia niekoniecznie oznacza powstrzymanie się od aktywności seksualnej.