„Szczerze”: bajka hipnoterapeutyczna

W 1982 roku Anna Gennadievna miała sześć i pół roku. Na początku stycznia w towarzystwie mamy, ciotki i kuzyna Slavika po raz pierwszy poszła na choinkę w miejscowym Domu Kultury. Slavik był starszy od Aneczki o pięć miesięcy, więc w ten mroźny styczniowy dzień Slavik miał już siedem lat, a Anechka jeszcze sześć, choć półtora.

Słońce świeciło jak żółtko na przezroczystym niebie. Szli przez skrzypiący styczniowy śnieg, a niezdarne płatki śniegu, zabawne, kłuły Anyę w nos i wplątały się w jej rzęsy. Z okazji święta dziewczyna została ubrana w zieloną sukienkę zrobioną na drutach przez babcię. Babcia ozdobiła ją blichtrem i cekinami, a sukienka zamieniła się w kostium choinki.

Dla Slavika zrobiono kostium kurczaka. Składał się z żółtych satynowych spodni haremowych i tego samego podkoszulka. Koroną kostiumu – dosłownie – była głowa kurczaka. Matka Slavika uszyła żółtą czapkę, zakładając pomarańczowy dziób z tektury zamiast daszka, a na środku czapki uszyła grzebień wycięty z gumy piankowej i pomalowany szkarłatnym gwaszem. W walce o najlepszy kostium noworoczny wszyscy krewni przewidzieli pierwsze miejsce dla Slavika.

Strumienie i rzeki od dzieci i rodziców płynęły dośrodkowo do wejścia do Domu Kultury, przed którym zamieniały się w jeden potężny, szumiący potok, wlewający się do holu budynku. Dorosłych ostrzegano z góry, że przedstawienie jest przeznaczone wyłącznie dla dzieci, które będą przebywać na widowni bez rodziców. Dlatego w drodze na choinkę obie mamy udzielały dzieciom wskazówek, jak mają się zachowywać. Matka Anyi surowo zabroniła zostawiać brata ani na krok, obawiając się, że jej córka może zgubić się w ogromnej masie dzieci.

W budynku wspaniała czwórka została natychmiast zarażona ogólnym zamieszaniem. Rodzice z każdą minutą ładniejsi dzieci, potrząsając i czesząc je. Dzieci walczyły, biegały po holu i znów były rozczochrane. Hol wyglądał jak ogromny kurnik. Kostium kurczaka był w sam raz.

Zdejmując ciężki płaszcz w kratę, Slavik z radością nałożył na spodnie satynowe haremowe spodnie i wsunął się pod podkoszulek. Z niesamowitą dumą zawiązał czapkę z dziobem i grzebieniem pod brodą. Żółta satyna lśniła i mieniła się. Razem z nim Slavik błyszczał i mienił się, a Anna Giennadiewna przez sześć i pół roku z zazdrością połykała ślinę: kostiumu choinki nie można było porównać z kostiumem kurczaka.

Nagle skądś pojawiła się kobieta w średnim wieku z wysoką fryzurą, ubrana w brązowy garnitur. Swoim wyglądem przypomniała Anechce niezdobytą skałę z bajki o zabawnej, ale sprawiedliwej górze (była taka wietnamska bajka).

Co dziwne, głos „rocka” był dość delikatny, a jednocześnie głośny. Wskazując brązowym rękawem na przedpokój, dała znak dzieciom, żeby za nią poszły. Rodzice mieli rzucić się w tym samym kierunku, ale „kamień” umiejętnie zatrzasnął szklane drzwi oddzielające foyer i przedsionek tuż przed ich nosami.

W foyer pani „skała” powiedziała głośno: „Dzieci, które nie ukończyły siedmiu lat, podnieście rękę i przyjdźcie do mnie. Ci, którzy ukończyli siedem lat, pozostań tam, gdzie jesteś. Anya nie chciała zostawić siedmioletniego Slavika dla niezrozumiałej ciotki rockowej, ale w ich rodzinie było zwyczajem mówić prawdę. Jest zawsze. A Anna Giennadiewna, zamykając oczy, zrobiła krok w kierunku nieznanego. Niepewność porwała ją, podobnie jak ona, dziewczęta i chłopców po wzorzystym parkiecie holu do audytorium. „The Rock” szybko posadził dzieciaki w pierwszych rzędach i równie szybko zniknął.

Gdy tylko Anna Gennadievna opadła na bordowe krzesło obite welurem, natychmiast zapomniała o swoim bracie. Przed jej oczami pojawiła się niesamowita zasłona. Jej powierzchnia została wyhaftowana cekinami, pomiędzy którymi błyszczało słońce, księżyc i gwiazdy. Cały ten przepych mienił się, iskrzył i pachniał kurzem.

A Anna Gennadievna przeżyła taki przytulny i przyjemny stan, że ośmielona położyła ręce na wypolerowanych przez czas drewnianych podłokietnikach. Po jej prawej stronie siedziała przestraszona rudowłosa dziewczyna, a po lewej chłopiec z malowanym wąsem przebrany za pirata.

W holu panował gwar, jak na orientalnym bazarze. A gdy światło stopniowo zanikało, buczenie ucichło. I w końcu, kiedy zgasły światła i w holu zrobiło się zupełnie cicho, kurtyna się otworzyła. Anna Gennadievna zobaczyła wspaniały zimowy las i jego mieszkańców. Wpadła w magiczny świat baśni, całkowicie zapominając o Slaviku w jego kostiumie… a nawet o matce.

Niektóre szkodliwe zwierzęta, prowadzone przez Babę Jagę, porwały Śnieżną Pannę, ukrywając ją w lesie. I tylko odważni sowieccy pionierzy zdołali ją uwolnić z niewoli. Siły zła toczyły nieprzejednaną walkę z siłami dobra, które ostatecznie zwyciężyły. Lis i wilk wstydliwie uciekli, a Baba Jaga została zreedukowana. Ojciec Mróz, Snow Maiden i pionierzy pospieszyli, aby świętować Nowy Rok.

Godzina wyznaczona na przedstawienie minęła w mgnieniu oka. I przez całą tę godzinę Anechka „była” tam, na scenie. Wraz z odważnymi pionierami Anechka pomogła Snow Maiden przezwyciężyć intrygi złoczyńców. Anna Gennadievna zręcznie przechytrzyła lisa, oszukała głupiego wilka i trochę zazdrościła pionierom, ponieważ naprawdę walczyli ze złem, a ona udawała.

Pod koniec występu Anya klasnęła tak mocno, że bolały ją dłonie. Święty Mikołaj ze sceny zaprosił wszystkie dzieci do lobby, aby zobaczyć kostiumy, w których przyszli chłopaki. I nawet przelotna myśl o wyraźnym faworycie – kostiumie kurczaka – nie popsuła nastroju młodej Annie, która po występie czuła się tak dobrze.

Rockowa dama pojawiła się równie nagle, jak zniknęła. Szybko wyprowadziła dzieci z audytorium do foyer, gdzie równie szybko rozdała je wokół choinki. Anya od razu odnalazła Slavika oczami – nie sposób było nie zauważyć jasnożółtego chłopca pocąc się pod satynowym „upierzeniem”. Anna Gennadievna przecisnęła się do Slavika i nagle wyraźnie przypomniała sobie polecenie matki „nie zostawiać brata ani na krok”.

Święty Mikołaj robił zagadki, dzieci rywalizowały ze sobą, wykrzykiwały zagadki, potem były zabawne konkursy, a na koniec wszyscy tańczyli. Ku wielkiej uldze Anny Gennadievny nagroda za najlepszy kostium nie została przyznana, ponieważ Święty Mikołaj lubił absolutnie wszystkie kostiumy i nie mógł wybrać najlepszego. Zaprosił więc wszystkie dzieci na prezenty. Prezenty – papierowe pudełka z brzydkimi malowanymi misiami – rozdawały piękne dziewczyny w tekturowych kokosznikach.

Po otrzymaniu prezentów Anechka i Slavik podekscytowani i szczęśliwi wyszli do holu, gdzie czekały na nich ich matki. Uparty Slavik w końcu uwolnił się z żółtego „upierzenia”. Po założeniu odzieży wierzchniej matki zmęczone czekaniem i szczęśliwe dzieci wróciły do ​​​​domu. Po drodze Anechka opowiedziała matce o przebiegłym lisie, głupim wilku, zdradzieckiej Babie Jadze.

W pewnym momencie w jej opowieści błysnęło zdanie, że Anya i jej brat siedzieli osobno w korytarzu. Mama z rosnącą groźbą w głosie zapytała dlaczego. A Anechka szczerze opowiedziała, jak jej ciocia „skała” zabrała ją i inne dzieci do sali, ponieważ miały mniej niż siedem lat. Siedziała więc prawie na samej scenie, obok rudowłosej dziewczyny i pirata, i wszystko widziała bardzo wyraźnie. A starsi faceci i Slavik siedzieli w tylnych rzędach.

Z każdym słowem twarz matki Anechkiny stawała się posępna i przybierała surowy wyraz. Ściągając brwi, powiedziała groźnie, że musi zostać ze Slavikiem, a do tego po prostu musiała nie podnosić ręki – to wszystko. Wtedy nie zostaliby rozdzieleni, a ona przez cały występ siedziałaby obok brata!

Anna Gennadievna była zakłopotana. Szczerze odpowiedziała, że ​​nie ma jeszcze siedmiu lat i dlatego siedziała w dobrym miejscu prawie przy scenie – młodszym przydzielono miejsca bliżej. Co w tym złego?

Mama oskarżyła Anyę o źle pojęte ("Co za dziwne słowo", pomyślała dziewczyna). Kobieta nadal wyrzucała córce. Okazuje się, że musisz pomyśleć głową, zanim coś zrobisz (inaczej Anna Gennadievna nie wiedziała o tym)! Potem był jakiś głupi przykład o tym, jak na pewno wszyscy pójdą skakać z dziewiątego piętra, i retoryczne pytanie: „Czy ty też zamierzasz skakać?”

Dobry nastrój rozpłynął się jak loda na kaloryferze. Anya nie chciała go stracić. Musiałem się usprawiedliwiać i bronić, tłumacząc mamie, że uczciwość to bardzo dobra i ważna cecha, i że zarówno mama, jak i tata i babcia Anechki zawsze mówili, że trzeba być uczciwym, a nawet pionierzy z bajki rozmawiałem o tym.

Dlatego ona, Anya, postąpiła uczciwie, mówiąc, że nie miała jeszcze siedmiu lat, tak jak ten chłopak z bajki o słowie honoru. Wszakże moja matka sama wielokrotnie dawała temu chłopcu przykład. Co zostało powiedziane w tej historii? „Dopiero się okaże, kim będzie ten chłopiec, gdy dorośnie, ale kimkolwiek jest, możesz zagwarantować, że będzie prawdziwą osobą”. Anya naprawdę chciała stać się prawdziwą osobą, więc na początek stała się szczera.

Po takim literackim atucie gniew mojej matki opadł, a Anna Giennadiewna wyraźnie zrozumiała, że ​​uczciwość to magiczna różdżka, która gasi czyjś gniew.

Lata minęły. Anya zamieniła się w prawdziwą Annę Gennadievna. Miała futro z norek i cały dział pracowników, za których była odpowiedzialna.

Anna Gennadievna była mądrą, erudytą, ale niepewną, nieśmiałą osobą. Posługując się dwoma językami obcymi, znając podstawy zarządzania, zarządzania personelem i rachunkowości, wszystkie te umiejętności przyjęła za pewnik. W związku z tym, oczywiście, wzrosła również liczba wykonywanych przez nią spraw, a wynagrodzenie pozostało bez zmian.

Ale życie układa się tak ciekawie, że prędzej czy później wszystko układa na swoim miejscu.

Pracownicy czasem odchodzili w poszukiwaniu lepszej pracy, kobiety wychodziły za mąż, mężczyźni awansowali, a tylko Anna Giennadiewna nigdzie nie pojechała. A raczej chodziła do pracy – codziennie, aż pięć razy w tygodniu – ale to jej nigdzie nie zaprowadziło. I nawet w końcu doprowadził do ślepego zaułka.

Ślepy zaułek wkradł się niezauważony w mroźny zimowy dzień. Zwrócił jej uwagę, że za jedną pensję wykonuje swoją pracę, część pracy Kirilla Iwanowicza, który niedawno został przeniesiony do innego biura, większość pracy Lenoczki, która wyszła za mąż, i kilka innych drobnych zadań i zadania, których zdecydowanie nie ma obowiązku wykonywać. Anna Giennadiewna próbowała sobie przypomnieć, kiedy te sprawy weszły w krąg jej obowiązków, ale nie mogła. Podobno stało się to dawno temu.

Gula skręciła mi się w gardle. Aby nie rozpłakać się, Anna Giennadiewna pochyliła się i zaczęła wiązać nieistniejące sznurowadła. Ale gdy tylko głowa opadła, z oczu popłynęły łzy, jak strumień wody z przerwanej tamy. Czuła się zmiażdżona i rozbita, czując ciężar spiętrzonego ślepego zaułka w brzuchu.

Nieobecność Lenoczki, Kirilla Iwanowicza i innych okazała się bardzo pomocna. Nikt nie widział jej łez. Płakając dokładnie przez 13 minut, w końcu zdała sobie sprawę, że coś pilnie wymaga zmiany w jej życiu. W przeciwnym razie impas całkowicie go zmiażdży.

Wracając do domu po pracy, Anna Gennadievna znalazła telefon koleżanki z klasy, która wiedziała wszystko, ponieważ była żoną detektywa.

Potrzebujesz pilnie psychologa! Nie wyjdziesz z tej dziury sam” – powiedział pewnie kolega z klasy po wysłuchaniu historii świadomości Anyi. – Mój mąż miał jakiegoś magika. Wyślę ci wizytówkę.

Pół godziny później zdjęcie wizytówki z masy perłowej z numerem telefonu magika ludzkich dusz wskazywało na jej przybycie klikając w komunikator.

Wizytówka głosiła „Stein AM, hipnoterapeuta”. "Jesteś mężczyzną czy kobietą?" W głowie rozbrzmiał mu głos Jewstygniewa. „A na czym właściwie polega różnica…” – pomyślała Anna Giennadiewna i drżącą ręką wybrała numer.

Ku jej wielkiej uldze hipnoterapeutką okazała się Aleksandra Michajłowna. „Ale z kobietą jest jakoś łatwiej” – pomyślała radośnie Anna Giennadiewna.

W wyznaczonym dniu i godzinie Anna Gennadievna przyszła do hipnoterapeuty. Stein była brunetką w średnim wieku, ubraną w dżinsy i brązowy golf. Anna Gennadievna dostrzegła nawet pewne zewnętrzne podobieństwo do siebie, co ją uszczęśliwiło.

Gabinet hipnoterapeuty skąpany był w przytłumionym świetle, rozrzedzonym neonowo-niebieskim blaskiem akwarium, w którym jak małe karpie pływały czerwone welony. Na środku gabinetu stał burgundowy fotel. Tapicerowane welurem. Z polerowanymi drewnianymi podłokietnikami. Szczerze mówiąc!

Stein zaprosił Annę Giennadiewnę, by usiadła, wskazując brązowym rękawem na fotel. W tym momencie gdzieś w głębi albo w korpusie, albo w głowie – sama Anna Giennadiewna nie rozumiała, gdzie dokładnie – rozległo się kliknięcie i blat zaczął się odwijać. Z każdym obrotem odbijały się od niego jakieś dźwięki lub obrazy. Szybko zapłonęły i natychmiast zniknęły w umyśle Anny Giennadijewnej, nie dając jej możliwości ich uświadomienia. Tylko słaby zapach kurzu łaskotał go w nozdrza.

I działo się to przez jakiś czas, aż Anna Giennadiewna poczuła pod łokciami wypolerowane przez czas podłokietniki. I natychmiast pojawiła się tam, na choince w Domu Kultury w 1982 roku. Stein coś mówił, ale Anna Giennadiewna jej nie słuchała, a raczej słyszała, ale nie rozumiała, nie była jej świadoma słowa, a ściślej mówiąc, był świadomy, ale jakoś inaczej. A Stein dalej mówił, mówił, mówił… I w pewnym momencie Anna Giennadiewna zaczęła pływać.

Płynęła po żółtym satynowym morzu, na falach którego pływały szkarłatne piankowe gumowe przegrzebki, a fale te pachniały mandarynkami i sosnowymi igłami, a na dłoniach był lepki ślad roztopionej czekolady, a w ustach jej gorzki smak … A gdzieś w oddali samotny żagiel był biały i stopniowo zbliżając się, stał się bardziej wyraźny i wyraźny …

I nagle Anna Gennadievna zdała sobie sprawę, że to nie żagiel, ale kartka wyrwana z książki. I próbowała rozróżnić drukowane słowa, które układały się w zdania. Ale nie mogła ich w żaden sposób odczytać, bo litery cały czas tańczyły, zmieniały rozmiar i zmieniały miejsca…

Nagle skądś wyłonił się lis z pionierskim krawatem na szyi. Uśmiechnęła się z pomalowanymi wąsami i dźgnęła łapę na słowo. Rozległ się charakterystyczny dźwięk rozdzieranego papieru, a mały kawałek żagla, jak jesienny liść, spadł u stóp Anny Giennadijewnej. "Szczerze mówiąc". Leonid Pantelejew” – przeczytała.

„A kurki wzięły zapałki, poszły nad błękitne morze, rozświetliły błękitne morze…” – żagiel rozbłysnął i stanął w ogniu, a Anna Giennadiewna zobaczyła, jak płomień stopniowo wypalał słowa, zamieniając je w popiół… I popiół zamienił się w niezgrabne płatki śniegu, które śmiesznie kłuły Annę Gennadiewnę w nos i zaplątały się w rzęsy…

A pod skrzypieniem styczniowego śniegu Anna Giennadiewna czuła się jak czerwony ogon welonu, podobny do małego karasia, delikatnie dotykającego swoją płetwą welonu w neonowych głębinach… błękit oceanu, znikający tam na zawsze…

„Trzy… dwa… jeden” rozległ się niemal nad uchem Anny Giennadijewnej i od razu zapragnęła otworzyć oczy. Naprzeciw niej Stein nadal siedział, wokół niej leje się to samo przytłumione światło. Anna Giennadiewna przeciągnęła się… i nagle poczuła, że ​​się uśmiecha. To było dziwne i niezwykłe. Kobiety porozmawiały jeszcze trochę, umówiwszy się na następne spotkanie, po czym Anna Giennadijewna, dziękując Steinowi, wyszła z biura.

Na zewnątrz zrobiło się ciemno. Padał śnieg. Spadające płatki śniegu śmiesznie kłuły Annę Gennadiewnę w nos i zaplątały się w jej rzęsy. Te, które dotarły do ​​ziemi, na zawsze rozpłynęły się na szarym mokrym asfalcie, z którego jak wystrzał odbijał się odgłos pięt. Anna chciała biegać i skakać, obejmując cały świat. Zrobiłaby właśnie to, gdyby nie obcasy. A potem postanowiła po prostu nadepnąć obcasami swoją ulubioną piosenkę z dzieciństwa. Poruszając słowami ustami i wystukając melodię obcasami, Anna Giennadiewna szła bulwarem.

Wykonując kolejny krok z zakrętem, przypadkowo wpadła na czyjeś plecy. "Taniec?" zapytał plecy przyjemnym męskim głosem. "Śpiewać!" Odpowiedziała Anna Giennadiewna, lekko się rumieniąc. „Przepraszam, nie zrobiłam tego celowo” – powiedziała. „Nic, wszystko jest w porządku”, ciągnął głos, „tańczyłeś i śpiewałeś tak zaraźliwie, że naprawdę chciałem do ciebie dołączyć. Pozwoli pan?"

Mężczyzna i kobieta szli bulwarem, rozmawiając i uśmiechając się. Z zewnątrz wydawało się, że byli dobrymi starymi przyjaciółmi, którzy nie widzieli się od wielu lat, a teraz mają sobie coś do powiedzenia. Ich ruchy były tak zsynchronizowane i skoordynowane, że nie było jasne, czyje pięty wydawały dźwięk klikania, i tylko logika sugerowała, że ​​obcasy były kobiece. Para stopniowo oddalała się w dal, aż zniknęli z pola widzenia.

Autor komentarza

Nasza reakcja na słowa lub zdarzenia zależy od naszej subiektywnej interpretacji. W zależności od kontekstu, w jakim umieszczamy sytuację, podejmujemy decyzje, które mogą determinować przyszły bieg życia.

Bohaterka opowieści w dzieciństwie podjęła decyzję jako jedyną słuszną strategię zachowania. Ale nadszedł czas, kiedy ta strategia przestała działać. Bohaterka była w stanie przezwyciężyć kryzys tylko przy pomocy hipnozy Ericksonowskiej.

Jak to działa? Zadaniem hipnozy ericksonowskiej jest wyeliminowanie lub zmniejszenie negatywnego wpływu doznanych doświadczeń. Założyciel, Milton Erickson, wierzył: „Jeśli może istnieć ból fantomowy, to być może istnieje przyjemność fantomowa”. Podczas terapii Ericksonowskiej następuje zmiana kontekstu. Żywe, zmysłowe obrazy wywołują pozytywne doznania związane z doznaniem poprzez aktywację nowych połączeń nerwowych. Skupienie się na doznaniach wewnętrznych umożliwia ujawnienie prawdziwego „ja”, które w stanie normalnym jest utrzymywane w ramach świadomości.