Według prawie jednomyślnej opinii, różne rodzaje osobowości, które mogą być zawarte w jednej osobie, a w związku z tym różne rodzaje samooceny osoby można przedstawić w formie hierarchicznej skali z osobowością fizyczną na dole duchowy na górze i różnego rodzaju materiały (znajdujące się poza naszym ciałem). ) a osobowościami społecznymi pomiędzy. Często naturalna skłonność do dbania o siebie sprawia, że chcemy poszerzyć różne aspekty osobowości; świadomie odmawiamy rozwijania w sobie tylko tego, w czym nie mamy nadziei na sukces. W ten sposób nasz altruizm jest „konieczną cnotą”, a cynicy, opisując nasz postęp w dziedzinie moralności, nie bez powodu, przywołują znaną bajkę o lisie i winogronach. Ale taki jest przebieg moralnego rozwoju ludzkości i jeśli zgodzimy się, że ostatecznie te typy osobowości, które jesteśmy w stanie zachować dla siebie, są (dla nas) najlepsze pod względem zasług wewnętrznych, to nie będziemy mieli powodu, aby narzekają, że tak boleśnie pojmujemy ich najwyższą wartość.
Oczywiście nie jest to jedyny sposób, w jaki uczymy się podporządkowywać niższe typy naszych osobowości wyższym. W tym twierdzeniu niewątpliwie pewną rolę odgrywa ocena etyczna i wreszcie niemałe znaczenie mają tu wyrażane przez nas osądy na temat działań innych osób. Jednym z najciekawszych praw naszej (psychicznej) natury jest fakt, że lubimy obserwować w sobie pewne cechy, które u innych wydają się nam obrzydliwe. Fizyczny nieporządek drugiego człowieka, jego chciwość, ambicja, drażliwość, zazdrość, despotyzm czy arogancja nie mogą wzbudzić w nikim sympatii. Pozostawiony całkowicie sam sobie, być może dobrowolnie pozwoliłem rozwinąć się tym skłonnościom i dopiero po długim czasie doceniłem pozycję, jaką taka osoba powinna zajmować wśród innych. Ale ponieważ ciągle muszę osądzać innych ludzi, szybko uczę się widzieć w lustrze cudzych namiętności, jak to ujął Gorwich, własne odbicie i zaczynam myśleć o nich zupełnie inaczej niż to, co czuję. . Jednocześnie, oczywiście, zasady moralne wpajane od dzieciństwa niezwykle przyspieszają pojawienie się w nas skłonności do refleksji.
W ten sposób, jak powiedzieliśmy, uzyskuje się skalę, na której ludzie hierarchicznie układają różne typy osobowości według swojej godności. Pewna doza cielesnego egoizmu jest niezbędną podszewką dla wszystkich innych typów osobowości. Ale starają się pomniejszyć element zmysłowy lub w najlepszym razie zrównoważyć go innymi właściwościami charakteru. Materialne typy osobowości, w szerszym znaczeniu tego słowa, mają pierwszeństwo przed osobowością bezpośrednią — ciałem. Uważamy za nieszczęsne stworzenie takie, które nie jest w stanie poświęcić odrobiny jedzenia, picia czy snu dla ogólnej poprawy swego materialnego dobrobytu. Osobowość społeczna jako całość przewyższa osobowość materialną jako całość. Powinniśmy cenić nasz honor, przyjaciół i relacje międzyludzkie bardziej niż zdrowie i dobrobyt materialny. Osobowość duchowa natomiast powinna być dla człowieka najwyższym skarbem: powinniśmy raczej poświęcać przyjaciół, dobre imię, majątek, a nawet życie, niż tracić duchowe dobrodziejstwa naszej osobowości.
We wszystkich rodzajach naszych osobowości — fizycznej, społecznej i duchowej — rozróżniamy między tym, co bezpośrednie, rzeczywiste z jednej strony, a bardziej odległym, potencjalnym, z drugiej, między bardziej krótkowzrocznym i dalekowzrocznym punktem. poglądu na rzeczy, działając wbrew pierwszemu i na korzyść ostatnich. W trosce o ogólny stan zdrowia konieczne jest poświęcenie chwilowej przyjemności w teraźniejszości; trzeba odpuścić jednego dolara, to znaczy dostać sto; konieczne jest zerwanie przyjaznych stosunków ze sławną osobą w teraźniejszości, pamiętając jednocześnie o pozyskaniu bardziej godnego grona przyjaciół w przyszłości; trzeba zatracić się w elegancji, dowcipie, uczeniu się, aby pewniej osiągnąć zbawienie duszy.
Spośród tych szerszych potencjalnych typów osobowości, potencjalna osobowość społeczna jest najbardziej interesująca z powodu pewnych paradoksów oraz ze względu na jej ścisły związek z moralnymi i religijnymi stronami naszej osobowości. Jeśli z powodów honorowych lub sumienia mam odwagę potępić moją rodzinę, moją partię, krąg bliskich; jeśli zmienię się z protestanta na katolika lub z katolika na wolnomyśliciela; jeśli od ortodoksyjnego lekarza alopaty zostanę homeopatą lub jakimś innym sekciarzem medycyny, to we wszystkich takich przypadkach obojętnie znoszę utratę jakiejś części mojej osobowości społecznej, zachęcając się myślą, że lepsi sędziowie publiczni (nade mną) mogą być znaleziony w porównaniu z tymi, których wyrok w tej chwili jest skierowany przeciwko mnie.
Odwołując się do decyzji tych nowych sędziów, być może gonię za bardzo odległym i trudnym do osiągnięcia ideałem osobowości społecznej. Nie mogę oczekiwać, że zostanie to przeprowadzone za mojego życia: mogę nawet oczekiwać, że późniejsze pokolenia, które pochwaliłyby mój sposób postępowania, gdyby o tym wiedziały, nie będą wiedziały nic o moim istnieniu po mojej śmierci. Niemniej jednak uczuciem, które mnie fascynuje, jest niewątpliwie pragnienie znalezienia ideału osobowości społecznej, ideału, który zasługiwałby przynajmniej na aprobatę najsurowszego z możliwych sędziów, gdyby taki istniał. Ten rodzaj osobowości jest ostatecznym, najbardziej stabilnym, prawdziwym i intymnym obiektem moich dążeń. Tym sędzią jest Bóg, Absolutny Umysł, Wielki Towarzysz. W naszych czasach naukowego oświecenia istnieje wiele kontrowersji w kwestii skuteczności modlitwy i przedstawia się wiele argumentów za i przeciw. Ale jednocześnie prawie nie porusza się pytania, dlaczego w szczególności się modlimy, na co nietrudno odpowiedzieć w odniesieniu do nieodpartej potrzeby modlitwy. Możliwe, że ludzie postępują w ten sposób wbrew nauce i będą się modlić przez cały przyszły czas, aż zmieni się ich natura psychiczna, czego nie mamy powodu oczekiwać. <…>
Wszelka doskonałość osobowości społecznej polega na zastąpieniu sądu niższego nad sobą przez sąd wyższy; w osobie Najwyższej Sprawiedliwości idealny trybunał wydaje się być najwyższym; a większość ludzi albo stale, albo w pewnych sytuacjach życiowych zwraca się do tego Najwyższego Sędziego. Ostatnie potomstwo rodzaju ludzkiego może w ten sposób dążyć do najwyższej samooceny moralnej, rozpoznać pewną moc, pewne prawo do istnienia.
Dla większości z nas świat bez wewnętrznego schronienia w momencie całkowitej utraty wszystkich zewnętrznych osobowości społecznych byłby jakąś straszliwą otchłanią. Mówię „dla większości z nas”, ponieważ jednostki prawdopodobnie bardzo różnią się stopniem odczuwania, jakiego są w stanie doświadczyć wobec Istoty Idealnej. W umysłach niektórych ludzi te uczucia odgrywają większą rolę niż w umysłach innych. Ludzie najbardziej obdarzeni tymi uczuciami są prawdopodobnie najbardziej religijni. Ale jestem pewien, że nawet ci, którzy twierdzą, że są ich całkowicie pozbawieni, łudzą się i faktycznie mają przynajmniej pewien stopień tych uczuć. Tylko zwierzęta niestadowe są prawdopodobnie całkowicie pozbawione tego uczucia. Być może nikt nie jest w stanie składać ofiar w imię prawa bez urzeczywistnienia do pewnego stopnia zasady prawa, za którą składa się pewna ofiara, nie oczekując od niej wdzięczności.
Innymi słowy, totalny altruizm społeczny nie może istnieć; całkowite samobójstwo społeczne rzadko zdarzało się człowiekowi. <…>