Zaburzenia odżywiania, zwane również zaburzenia jedzenia lub zachowania żywieniowe (TCA), oznaczają poważne zaburzenia zachowań żywieniowych. Zachowanie jest uważane za „nienormalne”, ponieważ różni się od zwykłych praktyk żywieniowych, ale przede wszystkim dlatego, że ma negatywny wpływ na zdrowie fizyczne i psychiczne jednostki. ACTs dotykają znacznie więcej kobiet niż mężczyzn i często zaczynają się w okresie dojrzewania lub wczesnej dorosłości.

Najbardziej znane zaburzenia odżywiania to anoreksja i bulimia, ale są też inne. Jak każde zaburzenie zdrowia psychicznego, zaburzenia odżywiania są trudne do zidentyfikowania i kategoryzacji. Najnowsza wersja Podręcznika diagnostyczno-statystycznego zaburzeń psychicznych, DSM-V, opublikowanym w 2014 roku, proponuje zmianę definicji i kryteriów diagnostycznych zaburzeń odżywiania.

Na przykład napadowe objadanie się, które charakteryzuje się kompulsywnym jedzeniem nieproporcjonalnej ilości jedzenia, jest obecnie uznawane za odrębną jednostkę.

Obecnie wyróżniamy, zgodnie z DSM-V:

• anoreksja nerwowa (typ restrykcyjny lub związana z przejadaniem się);
• bulimia;
• zaburzenie napadowego objadania się;
• żywienie selektywne;
• pica (spożywanie substancji niejadalnych);
• merycyzm (zjawisko „przeżuwania”, czyli regurgitacji i remaskacji);
• inny TCA, określony lub nie.

W Europie stosowana jest również inna klasyfikacja, ICD-10. TCA są klasyfikowane w zespołach behawioralnych:

• Jadłowstręt psychiczny;
• nietypowa jadłowstręt psychiczny;
• Bulimia;
• Nietypowa bulimia;
• Przejadanie się związane z innymi zaburzeniami fizjologicznymi;
• Wymioty związane z innymi zaburzeniami psychicznymi;
• Inne zaburzenia odżywiania.

Klasyfikacja DSM-V jest najnowsza, użyjemy jej w tym arkuszu.