Dysortografia to trudności w nauce. Podobnie jak w przypadku innych zaburzeń DYS, głównym sposobem leczenia dziecka z dysortografią jest terapia logopedyczna.

Definicja

Dysortografia to trwała trudność w nauce charakteryzująca się znacznym i trwałym brakiem przyswajania zasad ortografii. 

Często wiąże się z dysleksją, ale może również występować w izolacji. Dysleksja i dysortografia razem tworzą specyficzne zaburzenie w przyswajaniu języka pisanego, zwane dysleksją-dysortografią. 

Rozwiązania 

Dysortografia jest najczęściej konsekwencją trudności w uczeniu się (na przykład dysleksja). Podobnie jak dysleksja, to zaburzenie ma pochodzenie neurologiczne i dziedziczne. Dzieci z dysortografią mają deficyty poznawcze. Pierwszy jest fonologiczny: dzieci z dysortografią miałyby niższe umiejętności fonologiczne i językowe niż inne dzieci. Drugi to dysfunkcja wzrokowo-czasowa: dzieci z dysortografią mają trudności z postrzeganiem ruchów i szybkich informacji, zaburzenia widzenia kontrastów, szarpnięcia i anarchiczne fiksacje oczu. 

Diagnostyczny 

Ocena logopedyczna umożliwia postawienie diagnozy dysortografii. Obejmuje to test świadomości fonologicznej i test uwagi wzrokowej. Ocena ta umożliwia postawienie diagnozy zaburzenia dysfunkcyjnego, ale także ocenę jego nasilenia. Można również przeprowadzić ocenę neuropsychologiczną, aby lepiej określić trudności dziecka i ustalić najbardziej odpowiednie leczenie. 

Osoby zainteresowane 

Około 5 do 8% dzieci ma zaburzenia DYS: dysleksję, dyspraksję, dysortografię, dyskalkulię itp. Specyficzne trudności w nauce czytania i literowania (dysleksja-dysortografia) stanowią ponad 80% trudności w uczeniu się. 

Czynniki ryzyka

Dysortografia ma te same czynniki ryzyka, co inne zaburzenia DYS. Tej trudności w uczeniu się sprzyjają zatem czynniki medyczne (wcześniactwo, cierpienie noworodków), czynniki psychologiczne lub afektywne (brak motywacji), czynniki genetyczne (przyczyny zmiany układu mózgowego odpowiedzialnego za przyswajanie języka pisanego), czynniki hormonalne oraz czynniki środowiskowe (niekorzystne środowisko).

Dysortografia objawia się kilkoma znakami, które można podzielić na kilka kategorii. Główne znaki to powolne, nieregularne, niezdarne pisanie. 

Trudności w konwersji fonemów i grafemów

Dziecko z dysortografią ma trudności z skojarzeniem grafemu z dźwiękiem. Przejawia się to pomyleniem bliskich dźwięków, odwróceniem liter, zastąpieniem słowa sąsiednim słowem, błędami w kopiowaniu słów. 

Zaburzenia kontroli semantycznej

Niepowodzenie semantyczne skutkuje niemożnością zapamiętania słów i ich użycia. Skutkuje to błędami homofonów (robaki, zielone…) i błędami cięcia (niezwykłe dla garnituru na przykład…)

Zaburzenia morfosyntaktyczne 

Dzieci z dysortografią mylą kategorie gramatyczne i mają trudności z używaniem znaczników składniowych (płeć, liczba, sufiks, zaimek itp.)

Deficyt w przyswajaniu i przyswajaniu zasad ortografii 

Dziecko z pisownią ma trudności z zapamiętaniem pisowni znanych i częstych słów.

Leczenie opiera się głównie na terapii logopedycznej, przedłużonej i idealnie zaplanowanej. To nie leczy, ale pomaga dziecku zrekompensować jego deficyty.

Rehabilitacja logopedyczna może być połączona z rehabilitacją u grafiterapeuty i psychoterapeuty psychomotorycznego.

Nie można zapobiec dysortografii. Z drugiej strony, im wcześniej zostanie wykryta i wcześnie wyleczona, tym większe korzyści. 

Objawy dysleksji-dysortografii można wykryć w przedszkolu: uporczywe zaburzenia mowy ustnej, trudności w analizie dźwięku, posługiwaniu się, rymowaniu, zaburzeniach psychomotorycznych, zaburzeniach uwagi i/lub pamięci.