Spis treści
Kłótnie rodzinne, agresja, przemoc… Każda rodzina ma swoje problemy, czasem nawet dramaty. Jak dziecko, wciąż kochające swoich rodziców, może uchronić się przed agresją? A co najważniejsze, jak im wybaczyć? Te pytania zgłębiała aktorka, scenarzystka i reżyserka Maiwenn le Besco w filmie Przepraszam.
«”- pierwsza praca Mayvenn le Besco. Wyszła w 2006 roku. Historia Juliette, która kręci film o swojej rodzinie, porusza jednak bardzo bolesny temat. Zgodnie z fabułą, bohaterka ma okazję zapytać ojca o powody agresywnego jej traktowania. W rzeczywistości nie zawsze odważymy się poruszyć kwestie, które nas dotyczą. Ale reżyser jest pewien: musimy. Jak to zrobić?
DZIECKO BEZ CENTRUM
„Głównym i najtrudniejszym zadaniem dla dzieci jest zrozumienie, że sytuacja nie jest normalna”, mówi Maiwenn. A kiedy któryś z rodziców nieustannie i uporczywie cię koryguje, wymaga posłuszeństwa rozkazom przekraczającym jego władzę rodzicielską, to nie jest normalne. Ale dzieci często mylą je z wyrazami miłości.
„Niektóre dzieci łatwiej radzą sobie z agresją niż z obojętnością” – dodaje Dominique Fremy, neuropsychiatra dziecięcy.
Wiedząc o tym, członkowie francuskiego stowarzyszenia Enfance et partage wydali płytę, na której dzieciom wyjaśnia się, jakie są ich prawa i co robić w przypadku agresji dorosłych.
ZGŁOSZENIE ALARMU TO PIERWSZY KROK
Nawet gdy dziecko zdaje sobie sprawę, że sytuacja nie jest normalna, zaczyna w nim walczyć ból i miłość do rodziców. Maiwenn jest przekonana, że często instynkt podpowiada dzieciom, aby chroniły swoich bliskich: „Na alarm jako pierwsza wszczęła się moja nauczycielka, która widząc moją posiniaczoną twarz, poskarżyła się administracji. Ojciec przyszedł po mnie do szkoły cały we łzach, pytając, dlaczego wszystko powiedziałem. I w tym momencie nienawidziłem nauczyciela, który sprawił, że płakał”.
W tak niejednoznacznej sytuacji dzieci nie zawsze są gotowe do dyskusji z rodzicami i publicznego prania brudnej bielizny. „To przeszkadza w zapobieganiu takim sytuacjom” – dodaje dr Fremy. Nikt nie chce nienawidzić własnych rodziców.
DŁUGA DROGA DO PRZEBACZENIA
Dorastając dzieci różnie reagują na doznane urazy: jedne próbują wymazać nieprzyjemne wspomnienia, inne zrywają relacje z rodziną, ale problemy wciąż pozostają.
„Najczęściej w momencie zakładania własnej rodziny ofiary agresji domowej muszą wyraźnie zdać sobie sprawę, że chęć posiadania dziecka jest ściśle związana z chęcią przywrócenia własnej tożsamości” – mówi dr Fremy. Dorastające dzieci nie potrzebują środków wymierzonych w ich ciemiężących rodziców, ale uznania ich błędów.
Oto, co Maiwenn stara się przekazać: „Najważniejsze jest to, że dorośli przyznają się do własnych błędów przed sądem lub opinią publiczną”.
PRZERWIJ KRĄG
Często rodzice, którzy zachowują się agresywnie w stosunku do swoich dzieci, byli z kolei pozbawieni czułości w dzieciństwie. Ale czy nie ma sposobu na przerwanie tego błędnego koła? „Nigdy nie uderzyłem mojego dziecka”, mówi Maiwenn, „ale raz rozmawiałem z nią tak ostro, że powiedziała: „Mamo, boję się ciebie”. Wtedy zacząłem się bać, że powtarzam zachowanie moich rodziców, choć w innej formie. Nie oszukuj się: jeśli doświadczyłeś agresji jako dziecko, istnieje duża szansa, że powtórzysz ten schemat zachowań. Dlatego musisz zwrócić się do specjalisty, aby uwolnić się od problemów wewnętrznych.
Nawet jeśli nie wybaczysz rodzicom, powinieneś przynajmniej porzucić tę sytuację, aby ocalić swoją więź z dziećmi.
Źródło: Doctissimo.