Spis treści
Narzędzie do uspokajania
„To doskonałe narzędzie, które pomaga dzieciom radzić sobie w wielu sytuacjach: rozłąka z rodzicami, smutek, trudności z zasypianiem…”, określa specjalista. „Nie wszystkie dzieci tego potrzebują. Niektórzy ludzie ssą śpiwór, rękę lub przyzwyczajają się do innych rytuałów i to jest bardzo dobre. Jestem przeciwna pomysłowi narzucenia tego dziecku ”- kontynuuje. Ideał? Zaproponuj kocyk (zawsze taki sam) kładąc go w łóżeczku, leżaku, wózku i pozwól dziecku chwycić go, jeśli chce. „Często zdarza się to około 8-9 miesięcy i pierwszego lęku separacyjnego” – mówi ekspert.
Kumpel do zabawy
Psycholog podkreśla, jak ważny jest rodzaj koca: „Wyraźnie wolę plusz, który przedstawia postać lub zwierzę, niż pieluchę. Bo plusz pozwala dziecku na pogawędkę, aby stał się towarzyszem w jego codziennym życiu (kąpiel, posiłek, sen, podróż). “. Aby kocyk spełniał swoją funkcję najlepiej, żeby był niepowtarzalny (przynosimy go i przynosimy z przedszkola…), nawet jeśli niektóre dzieci się do niego przyzwyczają.
mieć dwa oddzielne.
Możliwość zmierzenia się ze stratą
Rodzice, którzy o tym myślą, mogą kupić koc w dwóch egzemplarzach, ale Mathilde Bouychou uważa, że utrata lub nieumyślne zapomnienie o kocyku jest dla dziecka okazją do nauki radzenia sobie z poczuciem straty. „W tej sytuacji ważne jest, aby rodzice sami pozostali Zenem i pokazali, że możesz przezwyciężyć ból inną miękką zabawką, uściskiem…”, dodaje psychiatra.
Naucz się odpuszczać
Ten zwiędły, czasem podarty, często brudny koc może niepokoić perfekcjonistów. Jednak to właśnie ten aspekt i ten zapach uspokajają dziecko. „To ćwiczenie z odpuszczania dla dorosłych!
Dodatkowo kocyk pomaga dzieciom w uodpornieniu…” – przyznaje Mathilde Bouychou. Oczywiście możemy go od czasu do czasu myć kojarząc dziecko, żeby lepiej zaakceptowało tę kilkugodzinną nieobecność i ten dziwny zapach lawendy…
Koc to obiekt przejściowy zdefiniowany w latach 50. przez amerykańskiego pediatrę Donalda Winicotta.
Nauka separacji
Ten kocyk, który pozwolił dziecku oddzielić się od rodziców, z czasem staje się przedmiotem nauki oddzielania. „Odbywa się to etapami. Zaczynamy od nakazania dziecku, aby w określonych momentach, podczas gry, jedzenia itp. zostawiało koc », sugeruje terapeuta. W wieku około 3 lat dziecko na ogół zgadza się zostawić koc w łóżku i znajduje go na czas odpoczynku (a tak naprawdę w przypadku wielkiego żalu).