Szczelina odbytu

Sprawdzona zawartość

Szczelina odbytu to wąskie i płytkie rozdarcie lub owrzodzenie błony śluzowej kanału odbytu (krótki koniec przewodu pokarmowego na granicy odbytnicy i odbytu). Szczelina jest spowodowana zbyt dużym napięciem na końcu kanału odbytu podczas wysiłku fizycznego lub zaparć. Dolegliwość występuje u osób w każdym wieku, zarówno mężczyzn, jak i kobiet.

Szczelina odbytu – definicja

Szczelina odbytu jest spowodowana wysokim napięciem końca kanału odbytu (z powodu wysiłku, uporczywych zaparć i/lub zwiększonego napięcia zwieraczy odbytu). Charakteryzuje się tworzeniem liniowego owrzodzenia błony śluzowej kanału odbytu, zwykle zlokalizowanego w tylnej lub środkowej części kanału odbytu. Dolegliwość może pojawić się również w wyniku infekcji lub niedokrwienia błony śluzowej w okolicy błony śluzowej. Szczelina odbytu może wystąpić u osób w każdym wieku, zarówno mężczyzn, jak i kobiet. W tym drugim przypadku duża liczba ciąż i konsultacji zwiększa ryzyko zachorowania.

Przyczyny powstawania szczeliny odbytu

Obroty Jest to zwarty, krótki (3-6 cm) i końcowy odcinek przewodu pokarmowego otoczony mięśniami zwieracza odbytu: wewnętrznym i zewnętrznym. Szczelina odbytu to poranek w kanale odbytu, który pojawia się, gdy pęka wewnętrzna warstwa odbytu. Występuje zwykle po wydaleniu twardego stolca (wtedy dochodzi do urazu mechanicznego i nadmiernego rozciągnięcia odbytu i pęknięcia jego wewnętrznej warstwy).

Innym powodem szczeliny odbytu mogą być luźne, biegunkowe stolce. Następnie dochodzi do chemicznego podrażnienia sokami trawiennymi, które zbyt szybko wnikają w okolice odbytu i podrażniają miejsce podatne na urazy, czyli pęknięcia od wewnątrz. Powoduje to powstanie rany wewnętrznej warstwy odbytu zwanej szczeliną odbytu. Biegnie podłużnie wzdłuż osi długiej kanału odbytu i najczęściej (w 85% przypadków) znajduje się od góry (od tyłu), rzadziej (10%) od dołu (z pochwy u kobiet, od moszny u mężczyzn), jeszcze rzadziej w innych obrzeżu odbytu. Czasami jest więcej niż jedna rana (pęknięcia).

Inne czynniki wpływające na powstawanie szczeliny odbytu to:

1. wrzody jelitowe,
2. Choroba Crohna,
3. seks analny (wspólny),
4. infekcja gruczołów odbytu,
5. wypróżnianie w postaci twardego i zwartego stolca,
6. długotrwałe zaparcia
7. poród długotrwały, podczas którego rodzi się dziecko z dużą masą urodzeniową (wówczas lekarz musi korzystać z narządów pomocniczych),

Podział szczeliny odbytu

Może to być szczelina odbytu;

1. ostry – wówczas ma postać świeżego uszkodzenia błony śluzowej kanału odbytu,
2. przewlekły – jako wada błony śluzowej odbytu, która nie zagoiła się w ciągu sześciu tygodni od wystąpienia objawów.

Gdzie jest szczelina odbytu?

1. Tylna linia pośrodkowa kanału odbytu – najczęściej.

2. Środkowa przednia linia kanału odbytu.

3. Tylna linia pośrodkowa i przedni kanał odbytu.

4. Kwadranty boczne odbytnicy (szczególnie u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna, nowotworami, białaczką lub gruźlicą).

Objawy szczeliny odbytu

Objawy szczeliny odbytu są podobne do objawów hemoroidów lub przetok odbytu. Najbardziej charakterystyczne są ból, krwawienie i pieczenie podczas defekacji. Ból jest najczęściej odczuwany podczas przechodzenia stolca przez odbyt oraz kilka minut po jego oddaniu, po czym zwykle ustępuje samoistnie. Zdarzają się przypadki, kiedy ból może pozostać z pacjentem znacznie dłużej, co utrudnia normalne funkcjonowanie. Może być kłujący, silny lub dyskretny. Ponadto może występować swędzenie, pieczenie lub dyskomfort w odbycie i kroczu.

Krwawienie prawie zawsze pojawia się po oddaniu stolca. Najczęściej krew jest widoczna na papierze podczas wycierania, na muszli klozetowej lub jako plama na stołku. Czasami krwawienie jest większe, trwa nieco dłużej niż moment wypróżnienia, a ślady są widoczne na bieliźnie. Ponadto wokół krawędzi odbytu może pojawić się wilgotna wydzielina. Kolejnym objawem szczeliny odbytu jest uczucie dużego nacisku na stolec.

Szczelina odbytu – diagnoza choroby

Objawy kliniczne, które ujawniają się podczas wywiadu lekarskiego z pacjentem, odgrywają główną rolę i jednocześnie podstawę diagnozy. Z kolei dla ostatecznego potwierdzenia podejrzeń konieczne jest wykonanie badania proktologicznego. Ten rodzaj badania:

1. w świeżej szczelinie odbytu ujawnia się linijne pęknięcie błony śluzowej kanału odbytu i ból,
2. guzki wartownicze ujawniają się w przewlekłej szczelinie odbytu; twarde włókna mięśnia zwieracza wewnętrznego odbytu na dnie szczeliny; wada błony śluzowej w postaci podłużnego owrzodzenia o twardych krawędziach; zarośnięty sutek okołoodbytowy.

Niektóre osoby mogą mieć trudności z wykonaniem badania proktologicznego lub anoskopii ze względu na towarzyszący im ból. Anoskopia polega na zbadaniu odbytu i znajdującego się nad nim fragmentu odbytu (8-15 cm). Innym testem diagnostycznym jest signoidoskopia (zwłaszcza u pacjentów poniżej 50 roku życia, bez historii choroby nowotworowej). Jednak u innych osób ze współistniejącym krwawieniem z odbytu zalecana jest kolonoskopia. Polega na badaniu całego jelita grubego i wszystkich jego części: odbytnicy, esicy, okrężnicy zstępującej, kolumny poprzecznej, okrężnicy wstępującej i kątnicy – ​​za pomocą elastycznego wziernika (do 130 cm). Podczas ich wykonywania można pobrać próbkę z chorego obszaru, usunąć zmianę np. polipa.

Różnicowanie

Błędem byłoby leczenie szczeliny odbytu, która trwa tygodnie, czasem miesiące, nie wykluczając uprzednio poważnej choroby występującej wyżej w jelitach. Dotyczy to szczególnie osób powyżej 50. roku życia lub pacjentów z rodzinną historią raka jelita grubego. Stwierdzenie, że pacjent na pewno ma szczelinę odbytu i krwawi z niej, nie wyklucza, że ​​może mieć inne choroby (np. może krwawić z uchyłków okrężnicy, polipów, hemoroidów, raka jelit, z powodu nieswoistych chorób zapalnych jelit, malformacji jelito grube). Aby je wykluczyć, potrzebne są badania endoskopowe jelita grubego, czyli rektoskopia i kolonoskopia.

Leczenie szczeliny odbytu

Leczenie szczeliny odbytu może być zachowawcze (dieta bogata w błonnik, środki zmiękczające stolec, leki przeciwzapalne i zmniejszające zwieracze). Leczenie chirurgiczne stosuje się również w uzasadnionych przypadkach (np. w nawrotach). Celem zabiegu jest zmniejszenie napięcia zwieracza wewnętrznego odbytu, co poprawia ukrwienie anodermy kanału odbytu i leczy ubytki w błonie śluzowej.

W przypadku ostrej szczeliny i krótkotrwałych objawów zwykle wystarcza leczenie zachowawcze, które trwa kilka lub kilkanaście tygodni i obejmuje:

1. odpowiednia dieta pozwalająca na regularne wypróżnianie i oddawanie miękkich stolców,

2.odpowiednia higiena odbytu,

3. stosowanie maści z lekiem rozluźniającym mięśnie zwieracza odbytu. powodując rozluźnienie zwieracza odbytu.

Gdy ostra szczelina odbytu nie goi się lub jest przewlekła, kolejnym etapem leczenia jest podanie zastrzyku w postaci toksyna botulinowa A (Botox) do mięśnia zwieracza. Ta metoda ma na celu jej rozluźnienie, które trwa 2-4 miesiące, dając szansę na wygojenie szczeliny. Sukces po tym zabiegu osiąga się w 90% w przypadku ostrej szczeliny i 60-70% w przypadku przewlekłego leczenia szczeliny.

Inną metodą jest operacja polegająca na: przecięcie zwieracza wewnętrznego odbytu (pewna jego część), z jednoczesnym wycięciem samej szczeliny i zszyciem powstałej rany. Skuteczność leczenia wynosi 90-95%.

Chirurgia jest bardzo popularny z najwyższym wskaźnikiem komplikacji. Nietrzymanie stolca lub brak kontroli nad przepływem wiatru może wystąpić w kilku procentach po operacji szczeliny odbytu. Kilka procent powikłań z 95% wskaźnikiem wyleczeń jest niewiele, ale nietrzymanie stolca jest ciężkie. Powikłania pooperacyjne występują częściej u kobiet, których skutki pokrywają się z niezdiagnozowanymi urazami krocza podczas porodu lub ciąży. Operacja wiąże się również ze stresem, bólem i czasowym wykluczeniem z pracy.

Ważne jest poddawanie się okresowym badaniom w celu monitorowania postępów leczenia i ewentualnej zmiany w przypadku braku takich postępów. Czas nieskutecznego leczenia dodany do czasu trwania choroby przed jej rozpoczęciem powoduje, że pęknięcie staje się „starsze”, a szybkość gojenia dla każdej metody zmniejsza się, a czas potrzebny na wyleczenie wydłuża się.

Szczelina odbytu – powikłania

Powikłaniem szczeliny odbytu (częściej w przypadku zaniedbanej lub nieleczonej szczeliny) mogą być jeszcze poważniejsze choroby odbytu zagrażające funkcji mięśni zwieraczy odbytu:

1. przetoka okołoodbytnicza;
2. ropień okołoodbytniczy.

Dlatego bardzo ważne jest jak najwcześniejsze skontaktowanie się ze specjalistą i wczesne rozpoczęcie leczenia, które jest wtedy prostsze, skuteczniejsze i pozwala uniknąć powikłań i powikłań. Odkładanie wizyty u lekarza, kunktatorstwo, samoleczenie, samowolne stosowanie leków, maści, czopków, przy braku właściwej diagnozy i kontroli lekarskiej, jest niebezpieczne dla zdrowia i może prowadzić do niepotrzebnego cierpienia, a nawet kalectwa, a także zagrażać zdrowiu zdrowie i życie pacjenta.

Tekst: SzB

Zawartość serwisu medTvoiLokony ma na celu usprawnienie, a nie zastąpienie kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis przeznaczony jest wyłącznie do celów informacyjnych i edukacyjnych. Przed skorzystaniem z wiedzy specjalistycznej, w szczególności porad medycznych, zawartych w naszym Serwisie, należy skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie.

Proktolog w Twojej okolicy – ​​umów się na wizytę