«Twój mężczyzna musi być rozpieszczany»

Uważam, że mężczyźni powinni być rozpieszczani. Nie w odpowiedzi na oznaki uwagi, nie za dobre zachowanie, nie na zasadzie potrącenia „daj mi – daję ci”. Nie od czasu do czasu, w święta. Bez powodu, każdego dnia.

Stanie się nawykiem, stanie się stylem życia i podstawą relacji, w których ludzie nie sprawdzają się nawzajem pod kątem siły, ale wspierają ich czułością.

Czym jest rozpieszczanie? To jest:

...sam idź po chleb, nawet jeśli jesteś zmęczony;

...wstań i idź smażyć mięso, jeśli jesteś zmęczony, ale on nie jest, ale chce mięsa;

...powtórz mu: „Co ja bym bez ciebie zrobił?” często, zwłaszcza jeśli zakręcił kran po trzech miesiącach perswazji;

...zostaw mu największy kawałek ciasta (dzieci zrozumieją i zjedzą wszystko inne);

...nie krytykuj i nie seplenij;

...zapamiętaj jego preferencje i uwzględnij antypatie. I wiele więcej.

To nie jest służba, nie obowiązek, publiczna demonstracja pokory, nie zniewolenie. To jest miłość. Taka zwyczajna, domowa, niezbędna miłość dla wszystkich.

Tylko w tym przypadku mężczyźni odwzajemniają się.

Oznacza to, że:

... samemu iść na zakupy spożywcze, nie angażując się w tworzenie listy;

...powiedzą: „połóż się, odpocznij”, a sami bez kłótni odkurzą i umyją podłogę;

...w drodze do domu kupują truskawki, które wciąż są drogie, ale które tak bardzo kochasz;

...mówią: „Dobra, weź to”, o kożuchu, który kosztuje więcej, niż możesz sobie obecnie pozwolić;

...wyjaśnij dzieciom, że najbardziej dojrzałą brzoskwinię należy pozostawić mamie.

I dalej…

Mówiąc o dzieciach. Jeśli rodzice rozpieszczali nie tylko dzieci, ale i siebie nawzajem, to po dojrzeniu dzieci wprowadzają ten system w swoich rodzinach. Co prawda nadal są w mniejszości, ale ta rodzinna tradycja musi się od kogoś zacząć. Może z tobą?

Nie składaj ofiary. Jest ciężka do strawienia

Kiedy udzielam tej rady kobietom, często słyszę: „Czy nie robię dla niego wystarczająco dużo? Gotuję, sprzątam, sprzątam. Wszystko dla niego!” Więc to nie wszystko. Jeśli robiąc wszystko, ciągle o tym myślisz, a nawet przypominasz mu, to jest to nie tyle dobra postawa, ile „obowiązek służby” i poświęcenie. Kto potrzebuje poświęcenia? Nikt. Nie można tego zaakceptować.

Każda ofiara automatycznie pyta albo o instynktowne pytanie: „Czy cię pytałem?”, albo o: „O czym myślałeś, gdy brałeś ślub?”. Tak czy inaczej, kończysz w ślepym zaułku. Im więcej poświęcasz, tym bardziej obciążasz mężczyznę poczuciem winy. Nawet jeśli milczysz, ale myślisz: „Jestem dla niego wszystkim, ale on, taki a taki, tego nie docenia”. Najkrótszą drogą do ślepego zaułka są wyrzuty, które tylko ją utrudniają.

Zepsute znaczy dobre

Wbrew powszechnemu przekonaniu miłość nie może być wymagająca. Chociaż wielu nadal uważa, że ​​surowość wobec ukochanej osoby (dziecka lub partnera) nauczy go nie relaksować się i być gotowym na wszystko: „Nie pozwalajmy sobie na to, aby życie nie wyglądało jak miód”. A teraz małżeństwo wydaje się polem bitwy!

W naszej mentalności — wieczna gotowość na kłopoty, na najgorsze, majacząca w tle „jeśli jutro będzie wojna”. Stąd napięcie, które przeradza się w stres, niepokój, lęki, nerwicę, chorobę… Czas przynajmniej zacząć sobie z tym radzić. Czas przestać bać się zepsuć.

Bo jest też coś przeciwnego: zależność. Osoba, którą się opiekuje, nadal jest rozpieszczana przez samo życie! Ten, kto jest miły, nie jest zgorzkniały ani agresywny. W każdym napotkanym nie podejrzewa wroga ani nieżyczliwego, jest życzliwy, otwarty na komunikację i radość, a sam wie, jak to dać. Taki mężczyzna lub dziecko ma gdzie rysować miłość, życzliwość, dobry nastrój. I to całkiem naturalne, że wie, jak urządzać niespodzianki dla przyjaciół, wspierać kolegów.

Dla niektórych jest to wrodzony talent — wnoszenie miłości i świętowania do domu, inni nauczyli się tego w dzieciństwie — nie wiedzą, co jest innego. Ale nie wszyscy w rodzinie byli zepsuci. A jeśli mężczyzna jest skąpy z oznakami uwagi, troski, czułości, to może nie nauczono go ich dawać. A to oznacza, że ​​dba o to kochająca kobieta, nie sepleniąc i nie odgrywając roli matki.

Aby to zrobić, musi pozbyć się stereotypu „jeśli go zepsujesz, usiądzie mu na szyi” i zrozumieć, co to znaczy podziwiać, okazywać zainteresowanie jego sprawami, uczuciami, dbać, odpowiadać. Uruchom ten algorytm opieki. A jeśli to nie wypali, zadaj sobie pytanie: „Jeśli nie ja, to kto?” Przyjaciele, pracownicy, a nawet krewni nie są skłonni oddawać się słabościom mężczyzny.

Trzeba to zrobić nie dlatego, że jest rzekomo dużym dzieckiem, ale dlatego, że wszyscy jesteśmy dorośli i nie ma się czym martwić, kto chce się nami zaopiekować. Psychologowie i partnerzy prowadzący szczęśliwe życie rodzinne od dawna wiedzą, że rozpieszczanie oznacza wyrażanie miłości.

Jestem pewien, że samo życie uczy człowieka gotowości na wszystko. Umiejętność zebrania się w sobie we właściwym momencie zamiast ciągłego trzymania się w garści jest oddzielną przydatną umiejętnością. Podobnie jak zdolność do relaksu.

Język miłości to pieniądze i prezenty

Kiedy rozmawiam o tym z kobietą w recepcji, często staje się to dla niej rewelacją. Okazuje się, że nie wie, od czego zacząć. A ja mówię: dawaj prezenty! Wydawać pieniądze! Nie udawajmy, że pieniądze nie grają roli w twoim związku. Nawet jeśli nie grają, to nadal. A potem zagrają, a to nie wstyd. Ale tylko wtedy, gdy interesują Cię pieniądze nie same w sobie, ale jako sposób na zadowolenie ukochanej osoby.

Dzieci i kobiety nie wątpią w miłość, gdy nie oszczędza się na nich pieniędzy. Mężczyźni też. Tylko nie w przypadku, gdy pieniądze próbują wypełnić pustkę w związku, a zamiast miłości prezentowane są drogie zabawki i drobne upominki. Nie, nie tak, ale jako przypomnienie: jestem tutaj, zawsze pamiętam, kocham Cię…

Aby ta para była szczęśliwa, gdy prezenty są składane regularnie i łatwo, lub z tak dobrego powodu, jak „Chciałem cię zadowolić”. Jeśli przez cały rok rozpieszczałeś swojego partnera, to w przeddzień święta, czy to urodziny, czy Dzień Obrońcy Ojczyzny, nie możesz się przemęczać, nie biegać po obowiązkowy prezent, jak nowa woda toaletowa. On zrozumie.