Choroba Gravesa-Basedowa związana jest z nadczynnością tarczycy, która może mieć mniej lub bardziej znaczący wpływ na funkcjonowanie organizmu: sercowo-naczyniowego, oddechowego, mięśniowego i innych.

Choroba Gravesa-Basedowa, zwana także wolem wytrzeszczowym, charakteryzuje się nadczynnością tarczycy.

Sama nadczynność tarczycy jest definiowana przez zbyt dużą produkcję (więcej niż potrzebuje organizm) hormonów tarczycy, wytwarzanych przez tarczycę. Ten ostatni to gruczoł dokrewny, produkujący hormony niezbędne w regulacji różnych funkcji organizmu. Znajduje się w przedniej części szyi, poniżej krtani.

Tarczyca wytwarza dwa główne hormony: trijodotyroninę (T3) i tyroksynę (T4). Pierwszy jest produkowany od drugiego. Trijodotyronina jest również hormonem najbardziej zaangażowanym w rozwój wielu tkanek organizmu. Hormony te krążą w organizmie przez układ krwionośny. Są one następnie rozprowadzane do docelowych tkanek i komórek.

Hormony tarczycy biorą udział w metabolizmie (zestaw reakcji biochemicznych, które pozwalają organizmowi utrzymać stan równowagi). Wchodzą również w rozwój mózgu, pozwalają na optymalne funkcjonowanie układu oddechowego, sercowego czy nerwowego. Hormony te regulują również temperaturę ciała, napięcie mięśniowe, cykle menstruacyjne, wagę, a nawet poziom cholesterolu. W tym sensie nadczynność tarczycy powoduje wówczas mniej lub bardziej istotne dysfunkcje w ramach tych różnych funkcji organizmu.

Te hormony tarczycy są regulowane przez inny hormon: hormon tyreotropowy (TSH). Ten ostatni jest wytwarzany przez przysadkę mózgową (gruczoł dokrewny obecny w mózgu). Gdy poziom hormonu tarczycy jest zbyt niski we krwi, przysadka wydziela więcej TSH. Odwrotnie, w kontekście nadmiernie wysokiego poziomu hormonów tarczycy, gruczoł dokrewny mózgu reaguje na to zjawisko zmniejszeniem uwalniania TSH.

W kontekście ciążynadczynność tarczycy może prowadzić do poważniejszych konsekwencji zarówno dla matki, jak i dziecka. Może prowadzić do samoistnego poronienia, przedwczesnego porodu, wad rozwojowych płodu, a nawet zaburzeń czynnościowych u dziecka. W tym sensie należy ściśle monitorować te chore kobiety w ciąży.

Choroba Gravesa-Basedowa to autoimmunologiczna nadczynność tarczycy. Lub patologia spowodowana niedoborem układu odpornościowego. Wynika to głównie z krążenia przeciwciał (cząsteczek układu odpornościowego) zdolnych do stymulowania tarczycy. Te przeciwciała nazywane są: receptorami anty-TSH, inaczej zwanymi: TRAK.

Diagnoza tej patologii jest następnie potwierdzana, gdy wynik testu na przeciwciała TRAK jest pozytywny.

Leczenie tej choroby zależy bezpośrednio od poziomu przeciwciał TRAK mierzonych we krwi.

Inne przeciwciała również mogą być przedmiotem rozwoju choroby Gravesa-Basedowa. Dotyczą one od 30% do 50% przypadków pacjentów.

Choroba Gravesa-Basedowa może dotknąć każdą osobę. Ponadto choroba ta bardziej dotyczy młodych kobiet w wieku od 20 do 30 lat.

Nadczynność tarczycy, bezpośrednio związana z chorobą Gravesa-Basedowa, może powodować pewne oznaki i objawy. W szczególności:

• termofobia, gorące, spocone dłonie lub nadmierna potliwość
• biegunka
• widoczna utrata wagi i bez przyczyny
• uczucie zdenerwowania
• przyspieszone tętno tachykardia
• niewydolność oddechowa, duszność
• znadciśnienie
• osłabienie mięśni
• przewlekłe zmęczenie

Diagnoza jest wtedy skuteczna w odniesieniu do tych objawów odczuwanych przez pacjenta. Dane te można następnie uzupełnić wykonując USG wola, a nawet wykonując scyntygrafię.

W przypadku wytrzeszczu Basedowia można zidentyfikować inne objawy kliniczne: pieczenie oczu, obrzęk powiek, łzawienie oczu, zwiększoną wrażliwość na światło (światłowstręt), ból oka i inne. Skaner może następnie potwierdzić lub odrzucić podstawową diagnozę wizualną.

Podstawowa diagnoza jest wtedy kliniczna i wizualna. Kolejnym etapem jest wykonanie dodatkowych badań lekarskich (skaner, USG itp.) oraz badań biologicznych. Wynikiem tego jest analiza poziomu TSH we krwi, a także hormonów tarczycy T3 i T4. Te analizy biologiczne umożliwiają w szczególności ocenę ciężkości choroby.

Początkowo leczenie ma charakter leczniczy. Powoduje przepisanie Neomerkazolu (NMZ) przez średni okres 18 miesięcy. To leczenie jest zmienne w zależności od poziomu T3 i T4 we krwi i musi być monitorowane raz w tygodniu. Ten lek może powodować działania niepożądane, takie jak gorączka lub rozwój bólu gardła.

Druga faza, w skrajnych przypadkach, to leczenie chirurgiczne. Ten zabieg chirurgiczny polega na wycięciu tarczycy.

W przypadku wytrzeszczu Basedowia, jest on leczony kortykosteroidami w kontekście ostrego zapalenia oka.