Zasadniczo pubalgia może wynikać z trzech mechanizmów:

• Uszkodzenie stawu łonowego.

Kość łonowa zwykle odnosi się do kości miednicy, która znajduje się przed pęcherzem i nad genitaliami. W rzeczywistości jest to skrzyżowanie dwóch kostnych gałęzi, lewej i prawej, które spotykają się pośrodku stawem zwanym spojeniem łonowym i który jest mało ruchliwy. W tym miejscu może rozwinąć się patologia stawów i kości, zwana osteoartropatią łonową, która przypomina chorobę zwyrodnieniową stawów.

• Pochodzenie mięśniowe.

W pubalgii mogą być zaangażowane dwa mięśnie: mięśnie brzucha i mięśnie przywodzicieli.

Te pierwsze składają się z różnych grup mięśni, takich jak mięśnie proste, które zaczynają się od żeber do miednicy (słynne tabliczki czekolady), ale także mięśnie skośne i poprzeczne, które znajdują się z boku; względna słabość tego ostatniego może być przyczyną pubalgii.

Mięśnie przywodzicieli znajdują się po wewnętrznej stronie ud i są wprowadzane do miednicy: ich zadaniem jest umożliwienie ruchu kończyny dolnej z zewnątrz do wewnątrz. W niektórych dyscyplinach sportowych są one szczególnie zestresowane i mogą następnie wywołać pubalgię.

• Uszkodzenie ściany brzucha.

Splątanie grup mięśniowych w podbrzuszu nie tworzy jednorodnej ściany. Istnieją zatem pewne bardziej kruche strefy, które mogą się otworzyć i umożliwić wyeksponowanie zawartości brzucha (przepuklina). Dotyczy to zwłaszcza okolicy pachwinowej (zwanej również pachwiną lub zagłębieniem między udem a łonem), która może być miejscem przepukliny treści brzusznej, zwanej przepukliną pachwinową. W pubalgii ten sam mechanizm może działać, chociaż najczęściej nie ma prawdziwej przepukliny, a jedynie „otwarcie” tego regionu.