Pajęczyna pawia (Cortinarius pavonius)
- Podział: Basidiomycota (podstawczaki)
- Podział: Agaricomycotina (Agaricomycetes)
- Klasa: Agaricomycetes (Agaricomycetes)
- Podklasa: Agaricomycetidae (Agaricomycetes)
- Zamówienie: Agaricales (Agaric lub Lamellar)
- Rodzina: Cortinariaceae (pajęczyny)
- Rodz: Cortinarius (Pajęczyna)
- Typ: Cortinarius pavonius (pawica pajęcza)
Pajęczyna pajęcza występuje w lasach wielu krajów europejskich (Niemcy, Francja, Wielka Brytania, Dania, kraje bałtyckie). W naszym kraju rośnie w części europejskiej, a także na Syberii, na Uralu. Preferuje uprawy na terenach górzystych i pagórkowatych, ulubionym drzewem jest buk. Sezon – od początku sierpnia do końca września, rzadziej – do października.
Owocnik to kapelusz i łodyga. U młodych osobników kapelusz ma kształt kuli, potem zaczyna się prostować, spłaszcza. W środku guzka krawędzie są mocno przygnębione, z pęknięciami.
Powierzchnia czapki jest dosłownie usiana małymi łuskami, których kolor jest różny. W pajęczej pajęczynie łuski mają kolor cegły.
Czapka jest przymocowana do grubej i bardzo mocnej łodygi, która również posiada łuski.
Płytki pod kapeluszem są częste, mają mięsistą strukturę, u młodych grzybów kolor fioletowy.
Miąższ lekko włóknisty, bez zapachu, w smaku neutralny.
Cechą tego gatunku jest zmiana koloru łusek na czapce i nodze. Kawałek miazgi w powietrzu szybko żółknie.
Grzyb jest niejadalny, zawiera toksyny niebezpieczne dla zdrowia człowieka.