Parwowirus jest poważną i niestety częstą chorobą przewodu pokarmowego u psów. U szczeniąt często może mieć dramatyczne konsekwencje, które mogą doprowadzić do śmierci zwierzęcia w ciągu kilku dni. Dlatego tak ważne jest zachowanie szczególnej czujności w pierwszych tygodniach życia zwierzęcia i skąd ono pochodzi. Parwowirus jest jednym z paraliżujących przywar u psów.

Parwowirus to choroba psów wywoływana przez parwowirusa CPV2a lub CPV2b. Chociaż może dotyczyć wszystkich psów, ta choroba często nie jest śmiertelna u dorosłych psów, ale może mieć poważne konsekwencje u młodych szczeniąt, ponieważ atakuje głównie rozwijające się narządy. Najczęstszą postacią jest krwotoczne zapalenie żołądka i jelit, często związane z pogorszeniem sylwetki zwierzęcia. 

Odpowiedzialnym parwowirusem jest bardzo mały wirus (20 do 25 nm). Jest to wirus nagi i ekstremalnie suchy, co czyni go bardzo odpornym w środowisku zewnętrznym, w którym może przetrwać kilka dni, a nawet tygodni. Wirus ten jest również odporny na zmiany temperatury, co oznacza, że ​​pasteryzacja w temperaturze 60 ° materiału będzie nieskuteczna, a przy kwaśnym pH, co pozwoli mu przetrwać w szczególności przy pH żołądka.

Parwowirus ma cykl ustno-kałowy. Jest emitowany w bardzo dużych ilościach z kałem zakażonych zwierząt, a inne psy zostaną zarażone przez lizanie lub wąchanie skażonej powierzchni. Wszystkie te cechy sprawiają, że parwowirus jest chorobą o bardzo silnej zaraźliwości, której pozbycie się może być trudne.

Pierwsze objawy pojawiają się po okresie inkubacji od 3 do 5 dni. Kilka objawów sugeruje parwowirusa:

• Spadek zwierzęcia i utrata apetytu;
• znaczne odwodnienie;
• Biegunka krwotoczna lub niekrwotoczna;
• Wymioty.

Objawy te wynikają ze sposobu działania wirusa. U psów wirus ma silne powinowactwo do rozwijających się narządów. Tak więc u szczeniaka w wieku poniżej 6 miesięcy będzie on atakować głównie enterocyty, to znaczy komórki jelita, do których będzie mógł penetrować, a następnie replikować. Po rozmnożeniu w wystarczającej liczbie spowoduje martwicę, a następnie eksplozję komórki, uwalniając nowe wirusy utworzone w jelicie. To właśnie ta liza komórek jelita wyjaśnia, dlaczego objawy parwowirusa są zasadniczo objawami trawiennymi i krwotocznymi.

Parwowirus często powoduje również uszkodzenie układu odpornościowego, w tym zmniejszenie liczby krążących białych krwinek. Zwierzę jest wtedy bardziej wrażliwe na wtórne infekcje bakteryjne.

Diagnozę parwowirusa może postawić Twój lekarz weterynarii, gdy zidentyfikuje kilka z powyższych objawów, które skierują go na tę chorobę. Czasami diagnozę można uzupełnić pełną morfologią krwi, która pokazuje limfopenię. Ostatecznej diagnozy dokonuje się za pomocą testu ELISA na kale.

Niestety, nie ma naprawdę skutecznego leczenia tego wirusa. Twój lekarz weterynarii ustawi wtedy leczenie objawowe, aby wesprzeć zwierzę, podczas gdy jego układ odpornościowy wyeliminuje wirusa. Zabieg ten łączy działanie przeciwwymiotne, przeciwbiegunkowe, przeciwkrwotoczne i antybiotykowe w celu uniknięcia wtórnych infekcji bakteryjnych. Oprócz tego leczenia istotne jest zapewnienie znacznego nawodnienia młodego zwierzęcia, ponieważ często to odwodnienie może je zabić. Najczęściej odbywa się to za pomocą wlewu wymagającego hospitalizacji zwierzęcia.

Aby pozbyć się choroby, konieczne jest połączenie profilaktyki zdrowotnej ze wszystkimi tymi zabiegami. Rzeczywiście, zaraźliwość choroby i jej odporność oznaczają, że w środowisku zewnętrznym często występuje wiele wirusów. Pomieszczenia mieszkalne zwierząt muszą być systematycznie czyszczone, a następnie dezynfekowane wybielaczem. Chore zwierzęta należy poddać kwarantannie, ponieważ nadal przenoszą wirusa. Dorośli powinni być zaszczepieni, ponieważ często są rezerwuarami wirusa, który mogą rozsiewać się bezobjawowo. Wreszcie, w środowiskach, w których przebywa wiele zwierząt (budy, hodowla itp.), często konieczne są miejsca do przeszukiwania i szczepienia interwencyjne, aby przerwać cykl wirusa.

Przeciw tej chorobie, podobnie jak wielu innym, najlepszym sposobem leczenia jest zapobieganie. Parwowirus to jedno z podstawowych szczepień dla młodych psów. Jeśli matka została prawidłowo zaszczepiona, to przekazuje szczeniętom ochronę poprzez przeciwciała przekazywane w czasie ciąży i karmienia piersią. Zazwyczaj wystarczają one do ochrony szczeniąt przez pierwsze 8 tygodni. Jak tylko minie te 8 tygodni, konieczne jest zaszczepienie szczeniaka. W obszarach zagrożonych lub endemicznych szczepienie szczeniąt można przewidywać i powtarzać co 10 do 15 dni przez okres do 12 tygodni, kiedy pojawia się dłuższa odporność.