Grifola kędzierzawa (grzybowiec) (Grifola frondosa) zdjęcie i opis

Grifola kędzierzawy (Grifola frondosa)

• Grzyb-baran

• Maitake (Maitake)
• tańczący grzyb
• Poliporowe liściaste

Gryfol kędzierzawy (łac. Grifola frondosa) to grzyb jadalny, gatunek z rodzaju Grifola (Grifola) z rodziny Fomitopsis (Fomitopsidaceae).

owocnik:

Grifola kędzierzawa, nie bez powodu zwana też baranem, to gęsta, krzaczasta fuzja grzybów „pseudo-czapki”, o dość wyraźnych odnóżach, zamieniających się w kapelusze w kształcie liścia lub języka. „Nogi” są jasne, „kapelusze” ciemniejsze na brzegach, jaśniejsze w środku. Ogólny zakres kolorów jest od szaro-zielonkawego do szaro-różowego, w zależności od wieku i oświetlenia. Dolna powierzchnia „czapek” i górna część „nóg” pokryta jest drobno rurkowatą warstwą zarodnikową. Miąższ jest biały, raczej kruchy, ma ciekawy orzechowy zapach i smak.

Warstwa zarodników:

Drobno porowaty, biały, mocno schodzący na „nodze”.

Proszek zarodników:

Biały.

Spread:

Grifola kędzierzawy znajduje się w Czerwona Księga Federacji, rosnąca dość rzadko i nie corocznie na pniach drzew liściastych (częściej oczywiście dęby, klony i lipy), a także u nasady drzew żywych, ale jest to jeszcze rzadziej. Widać od połowy sierpnia do połowy września.

Podobne gatunki:

Grzyb baran nazywa się co najmniej trzema rodzajami grzybów, które nie są do siebie bardzo podobne. Pokrewny parasol griffola (Grifola umbelata), rosnący w przybliżeniu w tych samych warunkach i z tą samą częstotliwością, jest połączeniem małych skórzanych kapeluszy o stosunkowo okrągłym kształcie. Sparassis kędzierzawy (Sparassis crispa), czyli tak zwana kapusta grzybowa, to kula składająca się z żółtawo-beżowych ażurowych „łopatek”, rosnąca na szczątkach drzew iglastych. Wszystkie te gatunki łączy format wzrostu (duży splot, którego fragmenty można podzielić na nogi i kapelusze o różnym stopniu warunkowości), a także rzadkość. Prawdopodobnie ludzie po prostu nie mieli możliwości lepszego poznania tych gatunków, porównania i nadawania różnych nazw. I tak – w jednym roku gryf-parasol służył jako baran-grzyb, w drugim – kędzierzawy sparassis…

Jadalność:

Swoisty orzechowy smak – dla amatora. Najbardziej smakowała mi pieczarka duszona w śmietanie, marynowana jest taka sobie. Ale nie upieram się przy tej interpretacji, jak mówią.