Cocker spaniel angielski mierzy od 39 do 41 cm w kłębie u samców i od 38 do 39 cm u suk, przy wadze około 13 do 14,5 kg. Jego sierść jest płaska o jedwabistej fakturze, nigdy nie faluje ani nie kręci się. Jej suknia może być czarna, czerwona, płowa lub brązowa lub wielokolorowa z wieloma kompozycjami aż do dereszowatego. Ogon noszony poziomo, ale nigdy nie podniesiony. Mają duże, obwisłe uszy z frędzlami długich jedwabistych włosów.

Cocker spaniel angielski jest klasyfikowany przez Fédération Cynologiques Internationale wśród psów hodowlanych. (1)

Angielski Cocker Spaniel ma wspólne pochodzenie z Field i Springer Spanielem, ale został uznany za odrębną rasę zaraz po założeniu English Kennel Club w 1873 roku. Jego obecna nazwa wywodzi się od starożytnego „cocking spaniela”, który był przypisywany mu w związku z jego wykorzystaniem do polowania na słonki (słonka po angielsku). (1)

Spaniel to angielska wersja terminu spaniel, który oznacza psy myśliwskie pochodzące z Hiszpanii, z długimi włosami i zwisającymi uszami. (2)

Pomimo odrobiny błagalnej atmosfery z jego dużymi, obwisłymi uszami i dużymi orzechowymi oczami, możemy wyczytać w spojrzeniu cocker spaniela jego błyskotliwy dowcip i radosny temperament. Jest to pies pełen energii, który swoją przeszłość jako łowcy zwierzyny zawdzięcza świetnej formie fizycznej i potrzebie umiarkowanych ćwiczeń. Ale jest też wiernym towarzyszem, którego podstawowym celem w życiu jest zadowolenie swojego pana. Dzięki temu jest łatwy w szkoleniu i zachwyci miłośników wystaw psów. Dla tych, którzy po prostu szukają wesołego i czułego towarzysza, jest również idealnym psem rodzinnym lub do towarzystwa.

Niezależnie od tego, czy zdecydujesz się na bieganie po wrzosowiskach w pogoni za zwierzyną, udział w wystawach psów, czy raczej rozpieszczanie go w domu, ten pies jest znany z tego, że nigdy nie przestaje machać ogonem… Z pewnością jest oznaką jego dobrego humoru i wesołego temperamentu.

Według przeprowadzonego przez Kennel Club w 2014 roku badania zdrowia psów rasowych w Wielkiej Brytanii, oczekiwana długość życia cocker spaniela angielskiego wynosi ponad 10 lat, a głównymi przyczynami zgonów były rak (niespecyficzny), podeszły wiek i niewydolność nerek. (3)

Cocker spaniel angielski jest zdrowym zwierzęciem, ale może, podobnie jak inne psy rasowe, być podatny na rozwój niektórych chorób dziedzicznych. Wśród nich najczęstsze są dysplazja stawu biodrowego, kardiomiopatia rozstrzeniowa, dystychiaza. (4-5)

Dysplazja stawu biodrowo-udowego

Dysplazja stawu biodrowo-udowego jest chorobą dziedziczną wynikającą z wadliwego ukształtowania stawu biodrowego. W wyniku deformacji kość nogi porusza się słabo w stawie i powoduje bolesne zużycie stawu, łzy, stan zapalny i chorobę zwyrodnieniową stawów.

Diagnoza i stopień zaawansowania dysplazji odbywa się głównie za pomocą prześwietlenia stawu biodrowego.

Jest to choroba dziedziczna, ale rozwój choroby jest stopniowy, a diagnozę często stawia się u starszych psów, co komplikuje postępowanie. Pierwszą linią leczenia są najczęściej leki przeciwzapalne w celu zmniejszenia choroby zwyrodnieniowej stawów i bólu. Ostatecznie w najpoważniejszych przypadkach można rozważyć operację, a nawet dopasowanie protezy biodra. Ważne jest, aby pamiętać, że dobre zarządzanie lekami może pozwolić na znaczną poprawę komfortu psa. (4-5)

Kardiomiopatia rozstrzeniowa

Kardiomiopatia rozstrzeniowa to choroba, która atakuje mięsień sercowy (mięsień sercowy) i charakteryzuje się powiększeniem komory i ścieńczeniem ścian. Jej anatomicznemu uszkodzeniu towarzyszą wady skurczu.

Objawy pojawiają się u psów w wieku od 5 do 6 lat i to głównie kaszel, duszność, anoreksja, wodobrzusze, a nawet omdlenia.

Rozpoznanie opiera się na badaniu klinicznym i osłuchiwaniu serca, ale także badaniach takich jak RTG klatki piersiowej, elektrokardiogram i echokardiografia w celu uwidocznienia nieprawidłowości komór i uwypuklenia zaburzeń kurczliwości.

Choroba rozwija się najpierw do niewydolności lewego serca z obrzękiem płuc, a następnie do niewydolności prawego serca z wodobrzuszem i wysiękiem opłucnowym. Rokowanie jest bardzo złe, a przeżycie od 6 do 24 miesięcy po rozpoczęciu leczenia. (4-5)

Distichiasis

Dyschiaza to nieprawidłowości powiek charakteryzujące się obecnością dodatkowego rzędu rzęs w gruczołach, które zwykle wytwarzają płyn ochronny dla oka (gruczoły Meiboma). W zależności od ich liczby, tekstury i kontaktu z okiem lub rogówką, obecność tego dodatkowego rzędu może nie mieć znaczenia lub powodować zapalenie rogówki, zapalenie spojówek lub owrzodzenie rogówki.

Diagnozę stawia się obserwując objawy kliniczne i używając lampy szczelinowej do wizualizacji dodatkowego rzędu rzęs. Aby sprawdzić, czy rogówka nie jest uszkodzona, weterynarz może następnie użyć fluoresceiny, testu z różem bengalskim lub badania przez szkło powiększające.

Zabieg polega wówczas na depilacji nadliczbowych rzęs i rokowanie jest dobre, jeśli oczy nie podejrzewają poważnych objawów. W przeciwnym razie istnieje ryzyko ślepoty.

Distichiasis nie należy mylić z trichioza.

Trichiasis charakteryzuje się również słabą implantacją rzęs, ale w tym przypadku rzęsy nadliczbowe wychodzą z tego samego mieszka włosowego i ich implantacja prowadzi do odchylenia rzęs normalnych lub nadliczbowych w kierunku rogówki. Metody diagnostyczne i leczenie są takie same jak w przypadku dystychiazy. (4-5)

Podobnie jak w przypadku innych ras psów z długimi, miękkimi uszami, należy zwrócić szczególną uwagę na czyszczenie uszu, aby uniknąć infekcji.