Dysfazja jest specyficznym, ciężkim i trwałym zaburzeniem mowy ustnej. Rehabilitacja, a zwłaszcza terapia logopedyczna, pozwala dzieciom z dysfazją rozwijać się pomimo utrzymywania się tego zaburzenia w wieku dorosłym. 

Definicja dysfazji

Dysfazja lub pierwotne zaburzenie mowy ustnej jest neurorozwojowym zaburzeniem mowy. Zaburzenie to powoduje poważny i trwały deficyt w rozwoju produkcji i/lub rozumienia mowy i języka. Zaburzenie to, które zaczyna się przy urodzeniu, jest obecne przez całe życie, w większym lub mniejszym stopniu w zależności od leczenia w dzieciństwie. 

Istnieje kilka form dysfazji: 

• Dysfazja ekspresyjna charakteryzująca się trudnościami w przekazywaniu wiadomości 
• Dysfazja receptywna charakteryzująca się trudnościami w zrozumieniu wiadomości 
• Mieszana dysfazja: trudności w stworzeniu i zrozumieniu wiadomości 

Rozwiązania 

Dysfazja jest specyficznym zaburzeniem, które nie jest spowodowane niepełnosprawnością intelektualną, wadą jamy ustnej, paraliżem lub upośledzeniem afektywnym i/lub edukacyjnym, ani też zaburzeniem słuchu lub zaburzeniem komunikacji. 

Dysfazja jest powiązana z dysfunkcją struktur mózgowych poświęconych specyficznie językowi.  

Diagnostyczny

Rozpoznania dysfazji nie można postawić przed ukończeniem przez dziecko 5 lat. Rzeczywiście już teraz trzeba sprawdzić, czy obserwowane objawy ustępują po terapii logopedycznej i czy nie ma innej przyczyny, np. deficytu intelektualnego.

Rozpoznanie dysfazji i stopień jej nasilenia jest ustalane przez kilku specjalistów po ocenie i ocenie przez różnych pracowników służby zdrowia w indywidualnej praktyce lub ośrodku językowym referencyjnym: lekarz prowadzący lub pediatra, psycholog lub neuropsycholog, logopeda, terapeuta psychomotoryczny. 

Osoby zainteresowane 

Około 2% osób dotkniętych jest dysfazją, głównie chłopców (Źródło: Inserm 2015). Chłopcy są trzy razy bardziej dotknięci chorobą niż dziewczynki. Dysfazja dotyka co najmniej 3 na 100 dzieci w wieku szkolnym każdego roku we Francji. Szacuje się, że XNUMX% dorosłych cierpi na dysfazję i utrzymuje trudny do zrozumienia język. 

Czynniki ryzyka 

Mówi się, że dysfazja ma składnik genetyczny. Zaburzenia rozwoju języka ustnego lub trudności w nauce języka pisanego częściej występują u rodziców i/lub rodzeństwa dzieci z dysfazją.

Zaburzenia języka ustnego

Dzieci z dysfazją cierpią na zaburzenia mowy ustnej. Mówią późno, źle i mają trudności z wypowiadaniem się ustnie.

Oznaki dysfazji

• Dziecko nie może znaleźć swoich słów 
• Dziecko wypowiada się krótkimi zdaniami, w stylu telegraficznym (nie więcej niż 3 słowa), np. „ja gram w ciężarówkę”
• Mówi mało
• Prawie nie zadaje pytań 
• Ma problem z wyrażeniem tego, co czuje, czego chce, co myśli
• Nie rozumiemy, co mówi 
• Ma trudności syntaktyczne (przebieg zdań)
• Jego słowom brakuje sensu i spójności 
• Istnieje duża luka między jego rozumieniem a wypowiedzią ustną
• Nie rozumie prostych rozkazów (daj, bierz)

Dziecko z dysfazą komunikuje się niewerbalnie 

Dzieci z dysfazją starają się przezwyciężyć trudności w porozumiewaniu się za pomocą komunikacji niewerbalnej (gesty, mimika, rysunki itp.)

Zaburzenia związane z dysfazją 

Dysfazja jest często związana z innymi zaburzeniami, takimi jak dysleksja/dysortografia, zaburzenia koncentracji uwagi z nadpobudliwością ruchową lub bez (ADD/HD) i/lub zaburzenia nabywania koordynacji (TAC lub dyspraksja). 

Leczenie opiera się głównie na terapii logopedycznej, przedłużonej i idealnie zaplanowanej. To nie leczy, ale pomaga dziecku zrekompensować jego deficyty. 

Rehabilitację logopedyczną można połączyć ze wsparciem innych specjalistów: psychoterapeuty, terapeuty zajęciowego, psychologa, ortoptysty.

Nie można zapobiec dysfazji. Z drugiej strony, im wcześniej się o to zatroszczy, tym większe korzyści i większe prawdopodobieństwo, że dziecko z dysfazją przejdzie normalną edukację.