Zdjęcie i opis Dubovik Kele (Suillellus queletii)

Dąb Kele (Suillellus queletii)

Kapelusz: kapelusz ma jednolity wypukły kształt. Średnica 5-15 cm. Powierzchnia kapelusza jest brązowa lub czasami żółtawo-brązowa. Aksamitna, matowa przy suchej pogodzie czapka staje się śliska i lepka przy dużej wilgotności.

Noga: noga mocna, opuchnięta u nasady. Wysokość nogi 5-10 cm, średnica 2-5 cm. Żółtawa noga pokryta jest małymi czerwonawymi łuskami. U podstawy nogi widoczne są fragmenty białej grzybni. Po naciśnięciu łodyga grzyba, podobnie jak kanaliki, natychmiast zmienia kolor na niebieski.

Miazga jest koloru żółtego, natychmiast zmienia kolor na niebieski na cięciu, gęsty. W miąższu nakrapianego dębu larwy praktycznie się nie zaczynają. W smaku kwaśne i lekko pachnące.

Pory rurkowe: zaokrąglony, bardzo mały, koloru czerwonego. Na rozcięciu same kanaliki są żółte.

Proszek z zarodnikami: oliwkowy brąz.

Spread: Dąb Kelle (Suillellus queletii) występuje w jasnych lasach liściastych. Rośnie w lasach i na polanach, a także w lasach dębowych i sporadycznie w borach iglastych. Preferuje gleby nieurodzajne, kwaśne i twarde, niską trawę, opadłe liście lub mech. Czas owocowania od maja do października. Rośnie w grupach. W pobliżu dębu często można spotkać muchomor perłowy, kurkę pospolitą, mech pstrokaty, borowik, lak ametystowy czy niebiesko-żółtą rusulę.

Jadalność: Dubovik Kele (Suillellus queletii) – W zasadzie grzyb jadalny. Ale nie jest spożywany na surowo. Przed spożyciem grzyby należy usmażyć, aby wyeliminować substancje drażniące jelita zawarte w grzybie.

Podobieństwo: Jest podobny do innych dębów, które surowe są niebezpieczne i trujące. Dąb Kelle można pomylić z grzybem satanistycznym, który również jest trujący. Głównymi cechami wyróżniającymi dubovik są czerwone pory, miazga, która po uszkodzeniu zmienia kolor na niebieski i noga pokryta czerwonymi kropkami, a także brak wzoru siatki.