Zdjęcie i opis opryszczki zwyczajnej (Gladysh) (Lactarius trivialis)

Mlecz pospolity (Lactarius trivialis)

Mleczny kapelusz:

Dość duże, 7-15 cm średnicy, w młodych grzybach o zwartym „kołowym” kształcie, z mocno podwiniętymi, pozbawionymi włosów brzegami i zagłębieniem pośrodku; następnie stopniowo się otwiera, przechodząc przez wszystkie etapy, aż do lejkowatego kształtu. Kolor jest zmienny, od brązowego (U młodych grzybów) lub ołowianoszarego do jasnoszarego, prawie liliowego, a nawet liliowego. Koła koncentryczne są słabo rozwinięte, głównie na wczesnym etapie rozwoju; powierzchnia jest gładka, przy deszczowej pogodzie łatwo staje się śluzowata, lepka. Miąższ kapelusza jest żółtawy, gruby, kruchy; sok mleczny jest biały, żrący, niezbyt obfity, lekko zielony w powietrzu. Zapach jest praktycznie nieobecny.

Dokumentacja:

Jasnokremowy, lekko schodzący, dość częsty; z wiekiem mogą pokryć się żółtawymi plamami z wyciekającego mlecznego soku.

Proszek zarodników:

Jasny zółty.

Mleczna noga:

Cylindryczny, o bardzo różnej wysokości, w zależności od warunków wzrostu (od 5 do 15 cm, jeśli tylko, jak to się mówi, „schodzi na ziemię”), grubości 1-3 cm, zbliżony kolorem do kapelusza, ale lżejszy. Już u młodych grzybów w łodydze tworzy się charakterystyczna wnęka, dość zgrabna, która rozszerza się tylko w miarę wzrostu.

Spread:

Mlecz pospolity występuje od połowy lipca do końca września w lasach różnego typu, tworząc mikoryzę, podobno z brzozą, świerkiem lub sosną; preferuje wilgotne, porośnięte mchem miejsca, w których może pojawić się w znacznych ilościach.

Podobne gatunki:

Mimo bogactwa gamy kolorystycznej trojeść zwyczajna jest grzybem dość rozpoznawalnym: warunki uprawy nie pozwalają na pomylenie go z seruszką (Lactarius flexuosus), a jej duże rozmiary, niezmienność koloru (lekko zielonkawy sok mleczny się nie liczy ) i brak silnego zapachu rozróżnia Trywialny mleczarz z wielu małych mlecznych, liliowych i emanujących nieoczekiwanymi aromatami.

Jadalność:

Mieszkańcy Północy uważają to za bardzo przyzwoite grzyby jadalne, jest tu jakoś mniej znany, choć na próżno: podczas solenia fermentuje szybciej niż jego „twardo-mięsni” krewni, bardzo szybko uzyskując ten nieopisany kwaśny smak, dla którego ludzie ubóstwiają solenie.