Połączenia D-dimery pochodzą z degradacji fibryny, białka biorącego udział w krzepnięciu krwi.

Kiedy skrzepy krwi, na przykład w przypadku urazu, niektóre jego składniki łączą się ze sobą, w szczególności za pomocą fibryna.

Niewystarczająca krzepliwość krwi może powodować samoistne krwawienie (krwotoki). Wręcz przeciwnie, gdy jest nadmierna, może wiązać się z powstawaniem zakrzepy które mogą mieć szkodliwe konsekwencje (zakrzepica żył głębokich, zator tętnicy płucnej). W tym przypadku uruchamiany jest mechanizm ochronny, który rozkłada nadmiar fibryny i redukuje go do fragmentów, z których część to D-dimery. Ich obecność może zatem świadczyć o powstawaniu zakrzepu krwi.

Lekarz przepisze test D-dimer, jeśli podejrzewa obecność zakrzepów krwi. Mogą one powodować poważne problemy, takie jak:

• a Zakrzepica żył głębokich (nazywane również głębokie zapalenie żyłwynika z powstania skrzepu w sieci żylnej kończyn dolnych)

• zator płucny (obecność zakrzepu bez tętnicy płucnej)

• lub suw

Dawkowanie D-dimerów odbywa się na podstawie próbki krwi żylnej, zazwyczaj na poziomie fałdu łokciowego. Są one najczęściej wykrywane metodami immunologicznymi (stosowanie przeciwciał).

Nie jest wymagane żadne specjalne przygotowanie.

Stężenie D-dimeru we krwi wynosi zwykle poniżej 500 µg/l (mikrogramów na litr).

Test D-dimerów ma wysoką ujemną wartość predykcyjną. Innymi słowy, wynik prawidłowy pozwala wykluczyć rozpoznanie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej. Z drugiej strony, jeśli poziom D-dimeru jest wysoki, istnieje podejrzenie obecności zakrzepu wskazującego na możliwą zakrzepicę żył głębokich lub zatorowość płucną. Wynik ten musi zostać potwierdzony innymi badaniami (w szczególności obrazowymi), dlatego należy ostrożnie interpretować analizę.

Rzeczywiście zdarzają się przypadki wzrostu poziomu D-dimerów niezwiązane z występowaniem zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej. Zacytujmy:

• ciąża

• choroba wątroby

• utrata krwi

• resorpcja krwiaka,
• niedawno przebyty zabieg chirurgiczny

• choroba zapalna (taka jak reumatoidalne zapalenie stawów)

• lub po prostu być starym (powyżej 80 lat)

Należy zauważyć, że oznaczanie D-dimerów jest procedurą stosunkowo niedawną (od końca lat 90.) i że normy wciąż są kwestionowane. Do tego stopnia, że ​​we Francji poziom ustala się jako obowiązkowy poniżej 500 µg/l, podczas gdy w Stanach Zjednoczonych próg ten jest obniżony do 250 µg/l.