Dzisiaj świat stoi przed szczególnie trudnym wyzwaniem: poprawa żywienia dla wszystkich. W przeciwieństwie do tego, jak często przedstawia się niedożywienie w zachodnich mediach, nie są to dwie odrębne kwestie – niedojadanie biednych i przejadanie się bogatych. Na całym świecie to podwójne obciążenie wiąże się z chorobami i śmiercią z powodu zbyt dużej i zbyt małej ilości pożywienia. Jeśli więc troszczymy się o zmniejszenie ubóstwa, musimy myśleć o niedożywieniu w szerszym znaczeniu io tym, jak wpływają na nie systemy rolnicze.
W niedawno opublikowanym artykule Centrum Badań nad Rolnictwem i Zdrowiem przyjrzało się 150 programom rolniczym, od uprawy podstawowych roślin z wyższymi poziomami mikroelementów po zachęcanie do ogrodnictwa domowego i gospodarstw domowych.
Pokazali, że większość z nich była nieskuteczna. Na przykład produkcja bardziej pożywnej żywności nie oznacza, że będzie ona spożywana przez osoby niedożywione. Większość działalności rolniczej koncentruje się na określonych produktach spożywczych.
Na przykład zapewnienie gospodarstwom domowym krów w celu zwiększenia dochodów i produkcji mleka w celu poprawy żywienia. Istnieje jednak inne podejście do tego problemu, które obejmuje zrozumienie, w jaki sposób istniejące krajowe polityki rolne i żywnościowe wpływają na odżywianie i jak można je zmienić. Sektory rolno-spożywczy Organizacji Narodów Zjednoczonych podkreślają konieczność kierowania się zasadą „nie szkodzić”, aby uniknąć niepożądanych negatywnych konsekwencji polityki rolnej.
Nawet najbardziej skuteczna polityka może mieć swoje wady. Na przykład globalne inwestycje w produktywność zbóż w ubiegłym stuleciu, obecnie znane jako zielona rewolucja, popchnęły miliony ludzi w Azji do ubóstwa i niedożywienia. Kiedy nadano priorytet badaniom wysokokalorycznych upraw bogatych w mikroelementy, spowodowało to, że pożywna żywność stała się dziś droższa.
Pod koniec 2013 r., przy wsparciu brytyjskiego Departamentu Rozwoju Międzynarodowego oraz Fundacji Billa i Melindy Gatesów, powołano Globalny Panel ds. Rolnictwa i Systemów Żywnościowych „w celu zapewnienia skutecznego przywództwa decydentom, w szczególności rządowi, w zakresie polityki rolnej i żywnościowej oraz inwestycje dla krajów o niskich i średnich dochodach”.
Zachęcający jest wzrost globalizacji poprawy żywienia.