Kiedy związek matki z córką jest szalony

Specjalna relacja

Ktoś idealizuje matkę, a ktoś przyznaje, że jej nienawidzi i nie może znaleźć z nią wspólnego języka. Dlaczego to taki szczególny związek, dlaczego tak bardzo nas ranią i wywołują tak różne reakcje?

Matka to nie tylko ważna postać w życiu dziecka. Według psychoanalizy prawie cała ludzka psychika kształtuje się we wczesnej relacji z matką. Nie są porównywalne z żadnymi innymi.

Matka dziecka, według psychoanalityka Donalda Winnicotta, jest w rzeczywistości środowiskiem, w którym się ono formuje. A kiedy relacje nie rozwijają się w sposób, który byłby przydatny dla tego dziecka, jego rozwój jest zaburzony.

W praktyce relacja z matką determinuje wszystko w życiu człowieka. Nakłada to na kobietę wielką odpowiedzialność, ponieważ matka nigdy nie staje się dla swojego dorosłego dziecka osobą, z którą może budować równe relacje oparte na zaufaniu. Matka pozostaje niezrównaną postacią w jego życiu z niczym i z nikim.

Jak wygląda zdrowa relacja matki z córką?

Są to relacje, w których dorosłe kobiety mogą się ze sobą komunikować i negocjować, żyć osobnym życiem — każda własnym życiem. Mogą być na siebie źli i nie zgadzać się z czymś, niezadowoleni, ale jednocześnie agresja nie niszczy miłości i szacunku, a nikt nikomu nie odbiera ich dzieci i wnuków.

Ale relacja matka-córka jest najbardziej złożoną z czterech możliwych kombinacji (ojciec-syn, ojciec-córka, matka-syn i matka-córka). Faktem jest, że matka dla córki jest głównym obiektem uczuć. Ale potem, w wieku 3–5 lat, musi przenieść swoje libidinalne uczucia na ojca i zaczyna fantazjować: „Kiedy dorosnę, poślubię mojego ojca”.

Jest to ten sam kompleks Edypa, który odkrył Freud i dziwne jest, że nikt przed nim tego nie zrobił, ponieważ pociąg dziecka do rodzica płci przeciwnej był cały czas zauważalny.

I bardzo trudno jest dziewczynie przejść przez ten obowiązkowy etap rozwoju. W końcu, kiedy zaczynasz kochać tatę, mama staje się rywalką, a oboje musicie jakoś podzielić się miłością taty. Dziewczynce bardzo trudno jest konkurować z matką, która wciąż jest dla niej kochana i ważna. A matka z kolei często jest zazdrosna o swojego męża o córkę.

Ale to tylko jedna linijka. Jest też drugi. Dla małej dziewczynki jej matka jest obiektem uczuć, ale potem musi utożsamić się z matką, aby dorosnąć i stać się kobietą.

Jest tu pewna sprzeczność: dziewczyna musi jednocześnie kochać matkę, walczyć z nią o uwagę ojca i utożsamiać się z nią. I tu pojawia się nowa trudność. Faktem jest, że matka i córka są bardzo podobne i bardzo łatwo im się identyfikować. Dziewczynce łatwo jest mieszać własne i matki, a matce łatwo jest dostrzec jej kontynuację w córce.

Wiele kobiet naprawdę źle odróżnia się od swoich córek. To jak psychoza. Jeśli zapytasz ich wprost, zaprotestują i powiedzą, że doskonale wszystko rozróżniają i robią wszystko dla dobra swoich córek. Ale na pewnym głębokim poziomie ta granica się zaciera.

Czy dbanie o córkę to to samo, co o siebie?

Matka poprzez córkę chce uświadomić sobie to, czego nie zrealizowała w życiu. Albo coś, co sama bardzo kocha. Szczerze wierzy, że jej córka powinna kochać to, co kocha, że ​​będzie lubiła robić to, co sama robi. Co więcej, matka po prostu nie odróżnia swoich potrzeb, pragnień, uczuć od swoich.

Czy znasz dowcipy typu „załóż kapelusz, jest mi zimno”? Naprawdę współczuje swojej córce. Pamiętam wywiad z artystą Yuri Kuklachevem, którego zapytano: „Jak wychowywałeś swoje dzieci?” Mówi: „I to jest to samo, co z kotami.

Kota nie można nauczyć żadnych sztuczek. Mogę tylko zauważyć do czego jest skłonna, co lubi. Jeden skacze, drugi bawi się piłką. I rozwijam tę tendencję. To samo z dziećmi. Po prostu spojrzałem na to, czym są, z czym naturalnie wychodzą. A potem rozwinąłem je w tym kierunku.

Jest to rozsądne podejście, gdy dziecko jest postrzegane jako odrębna istota z własnymi cechami osobistymi.

A ile znamy matek, które wydają się opiekować: zabierają swoje dzieci do kręgów, na wystawy, na koncerty muzyki klasycznej, bo w ich głębokim odczuciu to jest dokładnie to, czego dziecko potrzebuje. A potem też szantażują słowami typu: „Pokładam na tobie całe życie”, które powodują ogromne poczucie winy u dorosłych dzieci. Znowu wygląda to na psychozę.

W istocie psychoza to nierozróżnianie między tym, co dzieje się w tobie, a tym, co jest na zewnątrz. Matka jest poza córką. A córka jest poza nią. Ale kiedy matka wierzy, że jej córce podoba się to, co lubi, zaczyna zatracać granicę między światem wewnętrznym i zewnętrznym. I to samo dzieje się z moją córką.

Są tej samej płci, naprawdę są bardzo podobni. W tym miejscu pojawia się temat wspólnego szaleństwa, rodzaj wzajemnej psychozy, która rozciąga się tylko na ich związek. Jeśli nie będziesz ich przestrzegać razem, możesz w ogóle nie zauważyć żadnych naruszeń. Ich interakcja z innymi ludźmi będzie całkiem normalna. Chociaż możliwe są pewne zniekształcenia. Na przykład ta córka ma z kobietami typu macierzyńskiego — z szefami, nauczycielkami.

Jaka jest przyczyna takiej psychozy?

Tutaj trzeba przypomnieć postać ojca. Jedną z jego funkcji w rodzinie jest stanie w pewnym momencie między matką a córką. Tak powstaje trójkąt, w którym istnieje związek między córką a matką, córką z ojcem, a matką z ojcem.

Ale bardzo często matka stara się tak zorganizować, aby komunikacja córki z ojcem przechodziła przez nią. Trójkąt się zapada.

Spotkałem rodziny, w których ten model jest powielany przez kilka pokoleń: są tylko matki i córki, a ojcowie są usuwani, albo są rozwiedzeni, albo nigdy nie istnieli, albo są alkoholikami i nie mają wagi w rodzinie. Kto w tym przypadku zniszczy ich bliskość i połączenie? Kto pomoże im się rozdzielić i spojrzeć gdzie indziej, ale nie na siebie i „odbić w lustrze” ich szaleństwo?

A tak przy okazji, czy wiesz, że prawie we wszystkich przypadkach choroby Alzheimera lub innych rodzajów demencji starczej matki nazywają swoje córki „mamami”? W rzeczywistości w takiej symbiotycznej relacji nie ma rozróżnienia między tym, kto jest z kim spokrewniony. Wszystko się łączy.

Czy córka ma być „tatusiem”?

Czy wiesz, co mówią ludzie? Aby dziecko było szczęśliwe, dziewczynka musi być jak jej ojciec, a chłopiec musi być jak jej matka. A jest takie powiedzenie, że ojcowie zawsze chcą synów, ale kochają bardziej niż córki. Ta ludowa mądrość w pełni odpowiada przygotowanym przez naturę stosunkom psychicznym. Myślę, że dziewczynie, która dorasta jako „córka matki”, jest szczególnie trudno rozstać się z matką.

Dziewczyna dorasta, wchodzi w wiek rozrodczy i znajduje się niejako na polu dorosłych kobiet, popychając w ten sposób swoją matkę na pole starych kobiet. Niekoniecznie dzieje się to w tej chwili, ale istotą zmiany jest to. I wiele matek, nie zdając sobie z tego sprawy, przeżywa to bardzo boleśnie. Co, nawiasem mówiąc, znajduje odzwierciedlenie w opowieściach ludowych o złej macosze i młodej pasierbicy.

Rzeczywiście, trudno znieść, że dziewczyna, córka, kwitnie, a ty się starzejesz. Nastoletnia córka ma swoje własne zadania: musi rozstać się z rodzicami. Teoretycznie libido, które budzi się w niej po okresie utajonym 12–13 lat, powinno być skierowane z rodziny na zewnątrz, na jej rówieśników. A dziecko w tym okresie powinno opuścić rodzinę.

Jeśli więź dziewczyny z matką jest bardzo bliska, trudno jej się uwolnić. I pozostaje «dziewczyną domową», co jest postrzegane jako dobry znak: wyrosło spokojne, posłuszne dziecko. Aby się rozdzielić, przezwyciężyć atrakcyjność w takiej sytuacji połączenia, dziewczyna musi mieć dużo protestu i agresji, co jest odbierane jako bunt i deprawacja.

Nie da się wszystkiego zrealizować, ale jeśli matka zrozumie te cechy i niuanse związku, będzie im łatwiej. Kiedyś zadano mi tak radykalne pytanie: „Czy córka musi kochać matkę?” W rzeczywistości córka nie może nie kochać swojej matki. Ale w bliskich związkach zawsze jest miłość i agresja, aw relacji matka-córka tej miłości jest morze i morze agresji. Pytanie tylko, co wygra — miłość czy nienawiść?

Zawsze chcę wierzyć w tę miłość. Wszyscy znamy takie rodziny, w których wszyscy traktują się z szacunkiem, każdy widzi w drugim osobę, jednostkę, a jednocześnie czuje, jak bardzo jest on drogi i bliski.