Russula emetica (Russula emetica)
- Podział: Basidiomycota (podstawczaki)
- Podział: Agaricomycotina (Agaricomycetes)
- Klasa: Agaricomycetes (Agaricomycetes)
- Podklasa: Incertae sedis (o niepewnej pozycji)
- Zamówienie: Russulales (Russulovye)
- Rodzina: Russulaceae (Russula)
- Rodzaj: Russula (Russula)
- Typ: Russula emetica (Russula emetica)
- Russula kaustyczna
- Russula wymiotuje
- Russula ma mdłości
głowa najpierw wypukła, potem coraz bardziej prostata, a w końcu przygnębiona i wyboista. Jego brzegi w dojrzałych grzybach są użebrowane. Łatwo zdejmowana skóra jest gładka, lśniąca i lepka w deszczową pogodę.
Kolor czapki waha się od jaskrawoczerwonego do jasnoróżowego z białymi lub płowożółtymi, odbarwionymi plamami o różnych rozmiarach. Biała noga z czasem żółknie, szczególnie w dolnej części. Białe talerze mają zielonkawo-żółte odcienie, a następnie żółkną.
Połóż gęsty, mocny, cylindryczny (jego podstawa jest czasem pogrubiony, czasem zwężony), pokryty drobną siatką zmarszczek.
Dokumentacja russula zhgucheeedka niezbyt częsta, często rozwidlona, bardzo szeroka i słabo przyczepiona do łodygi. Miąższ jest gąbczasty i wilgotny, o lekko owocowym zapachu i ostrym pieprzowym smaku.
Kontrowersje bezbarwne, z amyloidowym kłującym i częściowo siateczkowatym ornamentem, mają postać krótkich elips o wymiarach 9-11 x 8-9 mikronów.
Proszek zarodników jest biały.
Miazga gąbczasty i wilgotny, o lekkim owocowym zapachu i ostrym pieprzowym smaku. Miąższ może w końcu przybrać czerwonawy lub różowawy kolor.
Russula dość często występuje na torfowiskach oraz w najbardziej wilgotnych i podmokłych miejscach lasów liściastych (rzadziej iglastych), na terenach górskich. Występuje w wilgotnych lasach liściastych i iglastych, na obrzeżach bagien torfowców, na bagnach z sosną, a nawet na glebach torfowych i torfowych.
Pora roku
Lato – jesień (lipiec – październik).
Podobieństwa
Russula cierpki można pomylić z odmianą czerwoną, która jest mała i również niejadalna ze względu na gorzki smak Russula fragilis.
Grzyb warunkowo jadalny, 4 kategorie. Jest używany tylko słony, świeży ma palący smak, dlatego wcześniej był uważany za trujący w literaturze. Według zagranicznych ekspertów jest lekko toksyczny, powoduje zaburzenia przewodu pokarmowego. Istnieją również dowody na obecność w nim muskaryn. Niektórzy grzybiarze używają go w marynatach po dwudziestu minutach gotowania i płukania. Na słońcu lekko ciemnieje. Podczas marynowania russula zaleca się jej dwukrotne gotowanie (ze względu na gorycz) i odsączenie pierwszego bulionu.