Zaburzenia odżywiania są złożonymi i wieloczynnikowymi chorobami, których źródła są jednocześnie biologiczne, psychologiczne, społeczne i środowiskowe. W związku z tym coraz więcej badań pokazuje, że czynniki genetyczne i neurobiologiczne odgrywają rolę w pojawieniu się TCA.

Poziomy serotoniny, neuroprzekaźnik, który reguluje nie tylko nastrój, ale także apetyt, może ulec zmianie u pacjentów z ACT.

W grę może wchodzić również kilka czynników psychologicznych. U osób z AAD często występują pewne cechy osobowości, takie jak perfekcjonizm, potrzeba kontroli lub uwagi, niska samoocena.⁷. Podobnie urazy lub trudne do przeżycia wydarzenia mogą wywołać zaburzenie lub go pogorszyć.

Wreszcie kilku specjalistów potępia wpływ kultury zachodniej, która wychwala szczupłe, a nawet szczupłe ciała młodych dziewcząt. Ryzykują dążenie do fizycznego „ideału” dalekiego od ich fizjologii i mają obsesję na punkcie swojej diety i wagi.

Ponadto TCA często wiąże się z innymi zaburzeniami zdrowia psychicznego, takimi jak depresja, zaburzenia lękowe, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, nadużywanie substancji (narkotyki, alkohol) lub zaburzenia osobowości. Osoby z TCA mają zaburzoną zdolność do regulowania swoich emocji. Dewiacyjne zachowania żywieniowe to często sposób „radzenia sobie” z emocjami, takimi jak stres, lęk, presja w pracy. Takie zachowanie daje poczucie komfortu, ulgi, nawet jeśli wiąże się czasem z silnym poczuciem winy (zwłaszcza w przypadku przejadania się).